Fálkinn - 20.05.1960, Blaðsíða 8

8
FALKINN
★
Heimsóknartími í sjúkrahúsinu
í karlmannafjölbýlisstofunni
skein sólin og allir voru að vona.
Bráðum mundi heyrast fótatak úti
í ganginum....
— Bíddu hægur þangað til þú
hefur séð unnustuna mína, — það
er nú stúlka, sem segir sex! sagði
Bill Arden við Ginger, sem lá í
næsta rúmi.
— Maður skyldi nú halda það, —
svo mikið hefurðu gumað af henni,
tautaði Ginger.
Bill fékk allt í einu samviskubit.
Hafði hann ýkt, þegar hann var að
syngja stofufélögunum lofsönginn
um Joyce?
Þeir voru glaðværir, sjúkling-
arnir þarna í stofunni, — mest-
megnis ungir piltar eins og hann
sjálfur. í fyrstunni hafði hann verið
hrelldur yfir að þeir vildu endilega
vera að sýna myndirnar af unn-
ustunum sínum. Því að sjálfur átti
hann enga mynd af Joyce, þau
höfðu ekki þekkst nema eina viku.
En hann hafði bætt þetta upp með
því að guma svo mikið af Joyce
sinni, að Alec — kvennagullið í
stofunni — varð orðlaus.
Hjúkrunarnemandinn, hún Soa-
mes, hafði haft gaman af hve vand-
ræðalegur hann var þegar hann var
að tala um ástamálin við Alec og
þá félaga. — Verið þér ekki að
setja þetta fyrir yður, hafði hún
sagt við hann áður en honum tókst
að temja sér gort-tóninn, sem hann
átti svo erfitt með í fyrstu. — Þeir
teala alltaf svona hérna í stofunni—
þetta eru mestmegnis ungir menn
eins og núna. Eiginlega eru þeir
ekki veikir. Þeir eru spriklandi af
fjöri, þó að þeir hafi kannske bein-
brotnað eða eitthvað þess háttar og
verði þess vegna að hafa sig hæga
í rúminu. Það er ekkert að þehn
að öðru leyti. Og þess vegna þreyt-
ast þeir aldrei á að tala um steip-
ur.... stelpur og knattspyrnu.
Peggy Soames hjúkrunarnemi
var nítján ára, greindarleg þó hún
væri höfuðsmá, og hjartað var
skírasta gull. Hún var uppáhald
allra þarna í stofunni.
Jæja, hugsaði Bill með sér. Hún
Joyce vinkona hans mundi ekki
gleyma honum. Hann var hand-
viss um, að allir piltarnir í stofunni
mundu glenna upp augun þegar
þeir sæju hana. Og Ginger líka. En
einmitt þessa stundina var Ginger
hugsandi, og beið eftir heimsókn
vinstúlku sinnar.
— Þarna kemur hún! sagði
Ginger hróðugur. Nancy var fyrsti
gesturinn, sem kom inn i stofuna.
Bill andvarpaði. Ekki af öfund
heldur af því að honum létti. Hann
gat ekki séð að hann hefði tekið
munninn of fullan þegar. Hann var
að lofsyngja Joyce,... ef Nancy
var ekki nema þetta. Hvar var hún,
þessi glóhærða draumadís, sem
Ginger hafði lýst með svo miklum
fjálgleik og hrifningu? Að vísu var
hún ljóshærð, en maður varð að
líta á hana tvisvar til þess að vera
viss um það. Annars var þetta nú
í rauninni allra myndarlegasta
stúlka.
Bill beið og beið.
Hrukkurnar í enninu urðu dýpri
eftir því sem hver mínútan leið af
hinum dýrmæta heimsóknartíma.
— Flýttu þér nú, Joyce! hugsaði
hann með sér og taldi mínúturnar.
Annars verður svo mikill kjafta-
gangur hérna inni, að enginn gef-
ur sér tíma til að taka eftir þér, ef
þú þá kemur.
------Hálftíma síðar var hann
farinn að lesa í bók. Hann lét sem
hann hefði mikið gaman af sög-
unni, en það var skráð skýrum
segir að hún ætli að koma og heim-
ssekja þig. Ég ætla að koma líka.
En hvorugt þeirra hafði komið.
Þetta var síðdegis á laugardegi
og fallegasta veður. Of fallegt Veð-
ur til að eyða því í veslings ræfil,
sem rétt svó hafði sloppið við að
steindrepast í slysinu.
Nú fannst Bill Arden hann allt í
einu vera orðinn veikur, ekki vegna
meiðslanna heldur af þvi, sem fé-
lagarnir í stofunni mundu segja.
Þeir mundu áreiðanlega gera
athugasemdir við þetta — hvers
vegna hún hefði ekki komið, stúlk-
an, sem hann hafði gumað svo
mikið af.
Gestirnir tíndust út. Ginger leit
á hann. — Hún hefur forfallast... .
sagði hann vingjarnlega. En úr aug-
um hans var hægt að lesa: „Þetta
var þá bara gort.“
— Þér fáið áreiðanlega bréf á
morgun, sagði Nancy um leið og
hún fór út.
Honum hafði ekki dottið það í
hug. Vitanlega hafði eitthvað for-
fallað Joyce — eitthvað hafði kom-
ið fyrir á síðustu stundu. Hann
„Hún er stúlkan mín“
Hún virtist undarlega beygð.... og einmana....
Peggy Soames hjúkrunarnemi var
iiítjan ára — greindarleg og lijaríad
var skírasla gull. — llún var uppáhald
allra á sji'ikrastofunui.
stöfum á ennin á honum, að hon-
um fannst hann vera einmana og
gleymdur. Hann varð þess var að
Nancy hans Gingers hafði litið til
hans með meðaumkvunarsvip.
— Hún lofaði mér þessu! hugsaði
Bill með sér og var reiður. — Hún
hefur svikið mig! Því að nú var
hann orðinn úrkula vonar um að
Joyce kæmi, og var sjúkur af von-
brigðunum.
Joyce var afgreiðslustúlka á
kaffihúsi beint á móti húsinu, sem
hann hafði verið að byggja þegar
hann slasaðist. Hann hafði hrapað
ofan úr háum stiga og var sendur
í sjúkrahúsið til þess að láta athuga
á sér brotalamirnar.
í vikunni áður höfðu Joyce og
hann verið einu sinni í bíó og tví-
vegis á dansstað. Hann gat ekki
fundið betur en að henni litist vel
á hann, og honum hafði litist meira
en vel á hana. Hún var dökkhærð,
eldfjörug og lagleg.
Þegar sjúkrabíllinn kom til að
hi'rða hann og koma honum undir
læknis hendur, hafði hann séð
Joyce meðal fólksins, sem hafði
safnast saman kringum hann. Ron,
starfsbróðir hans, hafði beygt sig
niður að sjúkrabörunum og sagt:
— Vertu hughraustur. Hún Joyce
mundi áreiðanlega fá bréf frá henni
á morgun.
En ekkert bréf kom.
Soames hjúkrunarsystir vissi það.
Og Ginger vissi það líka — og allir
hinir í stofunni. Og vitanlega stóð
ekki á athugasemdunum í sam-
bandi við þetta.
— Hún hefur náð sér í einhvern
annan, hugsa ég, ef hún er jafn
fönguleg og þú segir hana vera.
— Þér skuluð ekki taka mark á
því sem þeir eru að segja, sagði
Soames hjúkrunarsystir og setti
blómaglas á borðið við rúmið hans.
Hún kemur áreiðanlega á morg-
un... .
Hann óskaði innilega að hún
hefði ekki farið að gefa honufn
þessi blóm. Þau voru áreiðanlega
komin frá einhverjum, sem hafði
fengið of mikið af blómum.
Hann var að velta því fyrir sér
hvernig hann ætti að þreyja þennan
dag af. Hann átti enga foreldra,
enga ættingja.... og enga stúlku.
Hann var sá eini í sjúkrahúsinu,
sem ekki hafði fengið neina heim-
sókn.
Þetta er ekki mjög alvarlegt, þeg-
ar á allt er litið, sagði læknirinn
eftir að hann hafði skoðað röntgen-
myndina. — Ofurlítinn brákun, það