Fálkinn - 20.05.1960, Blaðsíða 9

FALKINN
9
FÆRANLEGUR SUMARBÚSTAÐUR. — Þessi álitlegi vagn kom fram á sýningu í London
fyrir skömmu. Svona „lúxus“-vagnar kosta hvorki meira né minna en ca. 70 hús. kr. Svefn-
pláss er fyrir sex manneskjur og vitanlega vantar hvorki það, snyrtiklefa né miðstöðvarhitun.
Þegar búið er að skreyta veröndina, má segja að kominn sé bústaður sem vandræðalítið má
dvelja í allt árið um kring.
er allt og sumt. Við verðum ekki
léngi að lagfæra það.
Bill fannst að þessi orð hljómuðu
eins og eíiglasöngur í eyrum sínum.
Bráðum myridi hann komast úr
sjúkrahúsinu.
Og á eftir fékk hann enn betri
hughreystingu hjá Soames hjúkr-
unarnema.
— Það mundi gera kraftaverk ef
þér fengjuð stuttbylgjugeislun. Þá
getið þér komist á fætur á morgun.
Ginger deplaði augunum framan
í ungfrú Soames.
— Hann tók sér þetta nærri. —
Hugsið þér yður, að Joyce komi og
þá er hann ekki rúmfastur. Ætli
henni finnist þá, að það hafi verið
ómaksins vert að heimsækja hann?
Hjúkrunarkonan hristi höfuðið
— henni mislíkaði þetta. — Látið
þér hann í friði! sagði hún, og
samúðin í augnaráði hennar minnti
Bill á vonbrigðin frá í gær. Hún
leit við þegar Alec — kvenngullið í
stofunni — kom inn; hann háfði
ferlivist. Alec var hár maður og
fríður — og hann vissi af því sjálf-
ur. Og nú brosti hann til hennar.
— Þakka yður hjartanlega fyrir
allt sem þér hafið gert fyrir mig,
systir. Eg vona að eg fái tækifæri
til að sýná yður hve þakklátur ég
er. Svo brosti hann aftur, ísmeygi-
lega. — Þér eruð laus og liðug í
kvöld — er það ekki? Ég fer héð-
an í dag. Hvernig líst yður á að
halda frelsisdaginn minn hátíðleg-
an með mér í kvöld?
— Því miður, svaraði hún. — Ég
ætla að vera með honum Harry,
unnusta mínum í kvöld. Hún brosti
og fór.
— Jæja, enginn hefur á spurn-
inni, strákar, sagði Alec og elti
hana með augunum þegar hún fór
út. — Þetta er löguleg stelpa,
drengir, finnst ykkur það ekki?
Verið þið blessaðir! Og svo hélt
hann áfram.
Bill var ekki á marga fiska. Jæja,
svo að Soames litla átti þá unnusta
líka! Allir áttu unnustu eða unn-
ustur nema Bill. Hann átti enga.
Og á morgun var heimsóknartími
líka!
Hann fékk að klæðast daginn
eftir. Eftir að hann hafði verið í
geilsun fannst honum sér hafa
vaxið svo ásmegin, að hann afréð
að stinga upp í Ginger, svo gagn
væri að.
— Þú færð því miður ekki að sjá
Joyce, sagði hann. — Ég verð burt-
skráður héðan í næstu viku, svo að
það tekur því ekki að hún heim-
sæki mig hingað.
— Nei, það er líklega óþarfi.
Ginger var hinn grallaralegasti á
svipinn. Henni Nancy hans mundi
eflaust hafa þótt taka því að heim-
sækja hann, undir sömu kringum-
stæðum. — En þegar þú hittir hana
skaltu segja að hún hafi valdið þér
vonbrigðum — og okkur öllum
hérna í stofunni.
— Haltu þér saman! hugsaði Bill
með sér og sneri sér frá honum.
Honum varð litið á Soames, syst-
urina, sem var að búa um eitt rúm-
ið. En hvað hún er yndisleg, hugs-
aði hann með sér og lá við að hann
tárfelldi. Hárið á henni var svo
fallega hrokkið undir hettunni, og
það gljáði eins og gull.
— Var gaman í gærkvöldi, syst-
ir? Þó að hann spyrði þessara
spurningar var honum um og ó að
gera það. Hann hafði þegar ákveð-
ið hvað hann ætlaði að gera síð-
degis í dag.... sitja úti á svölun-
um og lesa nýja spæjarasögu. Hann
var orðinn vonlaus um að sjá Joyce.
— Já, það var gaman, svaraði
hún. Rödain var fjörleg og hún hélt
áfram að vinna. Hann brosti hik-
andi og hélt áfram út á svalirnar.
Þar gat hann verið í næði.
Þegar heimsóknartíminn kom
lokaði hann eyrunum fyrir sam-
talinu inni í stofunni og fór að út-
mála fyrir sér hvernig allt hefði
átt að vera. Nú hefði Joyce átt að
standa þarna í græna kjólnum sín-
um og brosað. Aðdáunaraugu
mundu hafa horft á hana úr hverju
rúmi. Allir piltarnir mundu hafa
öfundað hann.
Nú heyrði hann fótatak bak við
sig. Og þarna stóð systir Soames við
hliðina á honum með bolla af tei.
— Vissi ég ekki — að þér mund-
uð sitja hérna, hvíslaði hún. Langar
yður ekki í te. Það er alveg ný-
hitað. Svo fór hún en hann sat eftir
og sá í huganum blá, fjölleg augu,
full af samúð.
Jafnvel hjúkrunarkonurnar vor-
kenndu honum! — Ég skal verða
feginn þegar ég kemst héðan, hugs-
aði hann með sér. Hvers vegna var
ég svo mikill bjálfi að minnast
yfirleitt nokkur á Jcyce?
Hann heyrði fótatak gestanna, sem
voru að koma. Rétti úr sér og gægð-
ist gegnum opna gluggann bak við
sig. Það var svo að sjá, sem þarna
væri geymsluklefi fyrir innan. —
Hann fót inn þangað. Þar mundi
hann geta verið í friði, jafvel fyr-
ir öllum samúðar-tebollum!
Allt í einu sá hann Soames aftur.
Hún stóð við skáp og var að reyna
að lyfta einhverju þungu. Hún var
kafrjóð í framan af áreynslunni.
Hann flýtti sér til hennar og ætlaði
að hjálpa henni, en hún hristi höf-
uðið. — Nei, þér megið ekki reyna
á yður með því að lyfta þessu. —
Það gæti verið hættulegt....
— En gæti það ekki verið hættu-
legt fyrir yður?
— Nei, ég er heilbrigð, svaraði
hún. — Ég fæ einhvern annan til
að hjálpa mér. En hún stóð kyr þar
sem hún var komin, með hettuna
á skakk, rjóð í framan, með úfið
hár.
Hvorugt þeirra sagði orð. Hvers
vegna, æ, hvers vegna gat hann
ekki látið allt fjúka, eins og Alec?
Það var einmitt það, sem stúlkurn-
ar gengust fyrir. Gamanhjal, hlát-
ur....
— Hvernig gengur það með
Harry? spurði hann klaufalega.
Hann horfði á hana og fannst
hún vera yndisleg. Og hún gaut
augunum til hans.
— Það er alveg sama um unn-
ustann minn og hana Joyce yðar —
þau eru hvorugt til nema í hugan-
um.
Hann varð svo hissa að hann gat
ekkert sagt, en hún hélt áfram:
— Ég sé að þér verðið hissa. En
eg varð að hafa einhver ráð, og svo
nefndi ég Harry. Þér vitið hvernig
þetta er — það liggur við að sjúkl-
ingunum finnist það skylda að
bjóða hjúkrunarkonunum út með
sér. En þeir móðgast aldrei ef mað-
ur afþakkar boðið.
Hún hló. — Harry hefur komið
mér að góðu haldi, og hann hefur
aldrei brugðist mér, eins og Joyce
brást yður.
Áður en honum gafst tími' til að
svara heyrðist kallað fyrir utan:
— Halló, Bill. Svo að þú felur þig
þá hérna!
Þetta var einn af sjúklingunum,
sem hafði verið leyft að vera á
fótum. Röddin varð hátíðleg þeg-
ar hann hélt áfram: — Unnustan
þín er komin. Og það verð ég að
játa.... hún er allt það sem þú
sagðir — og miklu meira. Hvílíkur ,
hunangskvenmaður! Þér ættuð bara
að sjá hana, systir.
Bill gekk út á svalirnar. Svo nam
hann staðar og leit um öxl. Soames
stóð grafkyr í sömu sporum, með
stór augu og vandræðasvip. Það var
eitthvað sérstakt í augunum —
harmur og vonbrigði. Og þessi augu
voru honum í hug er hann gekk
inn í sjúkrastofuna.
Sigurinn varð alveg eins mikill
og hann hafði dreymt um. Hver ein-
asti sjúklingur starði á galopnar
dyrnar og stúlkuna sem í þeim stóð
.... Joyce. Ekki í grænum fötum
heldur í einhverju fjólubláu, sem
gerði hana enn girnilegri.
Hún sveif á móti honum, vagg-
andi í mjöðmunum.
— Bill! hrópaði hún. — Mikið
er gaman að þú skulir vera kominn
á fætur! Ég þóttist vita að þú yrðir
að liggja lengi í rúminu. . ..
Hann brosti og bauð henni sæti
á stólnum við rúmið sitt. En nú
fann hann allt í einu að þau voru
bæði að leika.
Joyce tyllti sér á stólinn og kross-
lagði fæturna í nælonsokkunum.
— En hvað þú varst væn að
koma, sagði hann. Hann sá óljóst
að einhver var úti á svölunum —
það var systir Soames sem hvarf
eftir að hafa litið sem snöggvast á
Joyce.
Joyce renndi augunum kringum
sig um alla stofuna. Og hún naut
þess vel hvernig horft var á hana.
— Ég hefði átt að koma fyrr,
sagði hún. — Ég hafði ekki hug-
mynd um að það væri svona spenn-
andi að koma inn í karlmannastofu
Fraxnh. á 14. síðu.