Fálkinn - 30.11.1960, Qupperneq 17

BRODURLEITIN
enn bakinu að henni. — Það er ekkert
óskiljanlegt. Þú leizt upp til hans og
hann var eini nákomni ættinginn þinn.
Og hann var góður félagi. En sannleik-
urinn er sá, að meðan hann dvaldi á
meginlandinu. komst hann í kynni við
hættulega stjórnmálaskúma. Og ýmis-
legt stuðlaði að því, að hann varð mót-
tækilegur fyrir áróður þeirra. Eg fer
ekki nánar út í það núna — ég get
það í rauninni ekki — en ég þóttist
skilja, hvað var í efni. Eins og ég var
að segja, vissir Þú að mér var órótt
út af honum — mjög órótt.
Hann tók sér málhvíld, en svo hélt
hann áfram:
— En ég vissi ekki hve langt þetta
var komið. Mig dreymdi ekki um, að
hann vildi komast hingað eingöngu til
þess að ná í ákveðnar upplýsingar, og
að hann ætlaði að hverfa héðan undir
eins og hann hefði komizt yfir þær.
Nú veit ég það — og Dennison veit það
líka. En sem betur fer vita engir aðrir
það. Og við vildum ekki að þú fengir að
vita það, Kata. Við vildum ekki að þú
þyrftir að líða að þarflausu.
Nú varð löng þögn, en loks sagði Kata
vantrúuð: — Ég trúi því ekki — ég get
ekki trúað því!
Freda gekk til hennar og tók hand-
leggnum um herðar henni. Kata stirðn-
aði, hún var lömuð af hræðslu og hafði
ekki mátt til að hrinda henni frá sér.
— Kæra Kata, ég skil hvernig þér
er innanbrjósts — þetta hlýtur að vera
hræðilegt áfall fyrir þig, sagði Freda.
— Enginn þolir að vita bróður sinn
föðurlandssvikara. Þess vegna reyndum
við að hlífa þér, Kata. Við Rod og Adri-
an töluðum saman um málið og kom
saman um, að bezt væri að segja þér
að hann væri dáinn. Ég skil, að þú ert
öll í uppnámi núna, en þegar þú hefur
hugsað málið betur, sannfærist þú ef-
laust um, að við gerðum það sem rétt
var. Þér hefur kannske stundum fund-
izt, að við höguðum okkur undarlega,
en það var eingöngu vegna þess, að við
vorum að reyna að vernda þig, bjarga
þér frá að frétta þennan hræðilega sann-
leika.
Kata trúði þeim ekki enn. Ekki einu
einasta orði. Hún taldi þau sitja á svik-
ráðum við sig og hataði þau bæði. Kann-
ske hataði hún Adrian mest, þessa stund-
ina.
— Hvernig komust þið að öllu þessu?
Og úr því að þið vissuð hvað Frank var
í huga -— hvers vegna reynduð þið þá
ekki að hindra hann?
Freda brosti meðaumkunarbrosi.
— Góða mín, heldurðu kannske ekki
að við höfum reynt að hindra hann? Við
vorum vinir hans. Okkur þótti mjög
vænt um bróður þinn. Þegar við urðum
þess vísari hvað hann hafði í huga,
reyndum við allt, sem í okkar valdi stóð
til að hindra hann.
— Ef þið vissuð hvað honum var í
huga, hlaut að vera bezt að hindra að
hann kæmist burt, er Það ekki? Þið
hefðuð getað kyrrsett hann með valdi,
ef með hefði þurft, sagði Kata lágt. Hún
trúði ekki enn því sem þau höfðu sagt,
en undirvitund hennar hvíslaði að henni
að réttast væri að hún léki áfram hlut-
verk sitt í leiknum. Hún fann glöggt til
þess að hún væri í hættu.
Freda hló. — Góða Kata, við gerðum
allt sem við gátum til þess að sannfæra
hann um að hann væri að flana út í
voða. Það var að sjá, að hann tæki mark
á því sem Rod sagði, og um tíma virt-
ist okkur hann vera á báðum áttum, en
. . . Hún þagnaði og yppti öxlum. Leit á
Adrian. Hún ætlaðist auðsjáanlega til
að hann héldi áfram. Þau skilja hvort
annað án þess að nota orð, hugsaði Kata
gröm með sér. Hana langaði til að kalla
þau lygara — upp í opið geðið á þeim.
Taugarnar voru að bila.
—Við gerðum vissulega Það, sem hægt
var, til þess að fá hann ofan af þessu,
sagði Adrian. — Og við héldum, að það
hefði tekizt. Síðustu daga fyrir flug-
ferðina var hann rólegri en hann hafði
verið lengi — hann játaði meira að segja
að hafa hagað sér eins og flón. Þú
veizt, að við höfðum ekki verið góðir
vinir um tíma í Englandi. En svo jafnað-
ist allt og við urðum beztu vinir aftur.
— Já, ég sagði þér það, Kata, skaut
Freda fram í, nærri því of áköf. — Þú
spurðir mig hvernig Frank og Adrian
hefði komið saman, og ég sagði vel. Mér
fannst óþarfi að segja þér, að þetta var
ekki svona, þegar þeir komu. En okkur
Rod fannst það vita á gott, að þeir voru
orðnir vinir aftur, og við héldum, að
þessar grillur væru úr honum. En því
miður létum við öll gabba okkur • -
ekki rétt, Adrian?
Hún gaf honum orðið aftur.
-— Jú, Freda, við létum leika rækilega
á okkur. Ég fyrirgef mér aldrei að ég
skyldi vera svona trúgjarn.
— Góði minn, ekki gazt þú að því
gert, tautaðj Freda.
Framh.
FRAMHALDSSAGA EFTIR J. AMES
FALKINN
17