Fálkinn - 30.11.1960, Síða 21

R'fíF
fín
HUS■
DýR
fíSHfífí
0GN
Hfí-
VfíB!

moKið
TONN
FOR
MÓDUfí
/NN-
VOLS
My NT
TRUFL
fíR
MUSSfí
EINK-
5TfiFU!Z\
FJ0W)
SfíMHLJ

arrs
HUtkfíÐ
'fí- LfíND
LfáUfí
TVEIR
ElHS
nnÆíJfí

FOR-
NAFN
LíMUR
/ti.H-
SKE/FM
Ffífífífí
M/HZK
~u7TK
MERN/M
GAL-
COP/
UiKKAR-
rroFNuM
VENDHZ
FÖ/tSETH.
ÍKOTT
3KVLD-
MEMM/£>
HOL-
SKRÚFfí
V/ETLfí
Hfhí-
SÝNl
SAM-
HLJ.
TTSvfíR
af/i
V&KVI
FORSETK.
SKEUH
OnSN
í
FbT
SPOfíS
TOHH
MfíDK
VEiOfíK
F/EXl
HE/fífífí
HfíQUfí
F/SKflft
FUGLfí
l
TOHH
Kflaot
WErrsTFE
F0T
SfíM-
HLJ.
3.
VERÐLAUNA-
KROSSGÁTA
FÁLKANS
FÁLKINN birtir verð-
launakrossgátu í hverju
blaði. Hér birtist hin
þriðja. Verðlaunin eru 100
krónur. Frestur til að
skila lausnum er þrjár
vikur.
lokið upp á gátt, og fyrir innan stóð kona — falleg og dökk-
hærð kona, með dökk augu, sem ljómuðu af gleði. Hún
rétti fram granna, hvíta hönd og Hugh tók um hana báðum
höndum.
— Hugh — góði — velkominn heim!
— Coral! sagði Hugh og kyssti hana fast.
Irena mundi, að hann hafði talað um Coral kvöldið áður.
Coral Farbray. „Hún er ein af elztu vinkonum mínum —
afbragðs manneskja.11 Irena hafði hugsað sér hana sem roskna
konu — móðurlega dömu, ástúðlega og virðulega. Konan,
sem Hugh kynnti henni, var alls ekkert af þessu. Það er
erfitt að geta sér til, hve gömul hún væri. Hörund hennar
var tært og fagurt og hvergi sást grátt hár á höfðinu. En
framganga hennar benti til þess, að hún væri á settum aldri.
Hún brosti til Hugh, er hann kynnti Irenu. En þegar hún
rétti fram höndina, fannst Irenu allt í einu, að það væri
gríma, sem hún horfði á — falleg, brosandi gríma, líflaus
og óvirkileg, sem leyndi — hverju?
— Ertu búinn að gifta þig? hrópaði Coral. — Það þykir
mér tíðindum sæta! Komdu sæl, Irena, og velkomin til Rio.
Hönd hennar var hál og köld, en röddin hlý og innileg.
Rjóðar, fallegar varirnar héldu áfram að brosa, en það var
erfitt að sjá hvað fólst í augunum. Sem snöggvast fannst
Irenu að Coral væri að mæla sig, áður en hún sneri sér að
Hugh aftur.
— Ég hef útvegað þér eldakonu og stofustúlku, sagði
hún. — Ég hef líka tekið svolítið til í íbúðinni. Ég keypti
gluggatjöld líka, til þess að spara þér ómak.
— Það var hugulsamt af þér, sagði Hugh þakklátur. —
Þakka þér innilega fyrir! Svo bætti hann við brosandi, og
sneri sér að Irenu: — Ég sagði þér, að Coral mundi hjálpa
þér til að koma öllu í lag, — var það ekki? Og nú hefur hún
gert helminginn af öllu, án þess að maður bæði hana um það.
Röddin var heit af þakklæti, og Coral brosti.
— Irena talar kannske ekki portúgölsku? sagði hún svo
í einkonar vorkunnarróm, og jafnvel með fyrirlitningarhreim.
Irena var fljót að svara. -— Ég er búin að læra svolítið.
Hugh og Valerie hafa kennt mér nokkrar setningar, og ég
hef hugsað mér að læra málið til fullnustu.
Coral sagði ekkert við því. í staðinn sagði hún: — Valerie?
Æ, þér meinið Valerie Wilson. Aftur heyrðist eins konar
vorkunnsemi í hreimnum. Hún tók undir handlegginn á Hugh
og sagði: — Komdu nú og líttu á heimilið þitt, og segðu mér
hvort ég hef dugað þér vel eða ekki.
Það var ekkert athugavert, þó að Coral tæki undir arminn
á Hugh, en þó var þetta í annað skiptið á fáeinum mínút-
um, sem Irenu fannst hún vera hornreka. En sú tilfinning
varaði aðeins fáeinar sekúndur, því að Coral leit um öxl og
sagði: — Það er dásamlegt útsýni hérna, Irena. Þú getur
séð út á Atlantsháfið. Komdu og líttu á stofuna.
Hún opnaði dyrnar og gekk á undan þeim inn í fallegustu
stofuna, sem Irena hafði nokkurntíma séð. Hún var stór og
hátt undir loft, með bogagluggum út að stórum svölum. —
Farðu þarna út og líttu á, sagði Coral. — Útsýnið af svöl-
unum er svo dásamlegt. Irena gekk út um opnar glugga-
dyrnar og stóð agndofa og horfði yfir Copacabanaströndina
fyrir neðan sig. Sólin var að ganga til viðar í vestri, en him-
inninn var heiður og bjartur og sjórinn eins og gljáandi
spegill.
(Framh.)
FÁLKINN 21