Fálkinn - 30.11.1960, Síða 29

Furstaynjan -
Framh. af bls. 11.
„Öl, já, auðvitað! Vín hinna brezku
eyja. Þér viljið máske heldur öl en
þetta kampavín, sem ég er að bjóða
yður? Já, auðvitað, en hvað ég var
hugsunarlaus. Við eigum alltaf ágætar
birgðir í kæligeymslu.“
Og án þess að hans tign gæfi neina
skipun um það, var þjónn kominn til
þeirra eftir andartak, og hellti öli í
glösin.
„Og hvað virðist yður um fursta-
frúna?“
„Hennar tign er ekki hraust. Með-
göngutíminn getur iðulega verið erfið-
ur næmgeðja konum. Við verðum að
rejma að styrkja hana.‘“
„Er það venjulegt, að þær fái upp-
köst á morgnana, þegar svo langt er
fram liðið?“
„í sumum tilfellum getur það haldizt
áfram.“
„Gæti það ef til vill verið móður-
sýki?“
Arbuthnot læknir ræskti sig.
„Furstafrúin hefur mjög sterka skap-
gerð,“ hélt húsráðandinn áfram. „Við
elskum hvort annað mjög heitt. Það
getur verið ímyndun hennar, hún er að
sjálfsögðu fjarri sínu rétta umhverfi
hér í þessu villta landi. Öll verðum við
að hjálpast að því að róa hana, en fyrst
og fremst eruð það þér, kæri Arbuth-
not, sem við verðum að setja traust
okkar á.“
Læknirinn velti brauðkúlu milli
fingra sér og var hugsi. Hann hafði
augun á litlu silfurjárnbrautinni, er fór
í hringi um borðið fyrir bensínafli, með
portvínið eftir matinn. Hann vildi
gjarna vekja traust furstans, og eigi síð-
ur vildi hann hjálpa sjúklingum sínum.
En hann var heiðarlegur maður og
varkár.
„Við erum mjög hamingjusöm," mælti
furstinn með áherzlu. „Það var ást við
fyrstu sýn. Ég yrði örvinglaður maður,
alveg bouleversé, ef eitthvað yrði að
furstafrúnni.“
Hann sneri fæti vínglassins milli
grannra fingra sinna.
„En hún er mjög duttlungafull. Mjög
duttlungafull, Arbuthnot læknir. Virð-
ist yður það ekki líka?“
Um kvöldið sat læknirinn á dyrasvöl-
unum, dreypti á viskýi og horfði á leð-
urblökurnar, sem liðu inn á milli mangó-
trjánna. Þá fann hann sig í því að
vera farinn að hugsa um furstafrúna.
Hann reyndi að setja sér fyrir sjónir,
hvernig henni hefði liðið, þegar hún
var ung stúlka. Hann hugsaði til þess,
hversu allur sá gerilsneyddi heimur,
með tannkremi, niðursoðinni mjólk og
grænmeti í plastpokum, var gerólíkur
hinni leyndu villimennsku og hæversku
tvöfeldni í Indlandi. Hvernig orkaði hið
rauða tyggibetel þjónustuliðsins á tann-
kremssál hennar?
Vesalings telpan, hugsaði hann og
varp öndinni. Það glórði í eldflugurnar
úti í húminu og viskýflaskan var orð-
in hálftóm.
Eitt kvöldið hafði lítil svínaskinns-
taska verið látin inn í íbúð læknisins.
Hann opnaði hana með nokkurri for-
vitni. Hárburstarnir og greiðan, rakvélin
og sápuskálin, spegillinn, glösin með
hárvatni og rakspritti, allt var þetta
lagt gulli. Og á hvern einstakan hlut
voru grafnir upphafsstafir hans, J.R.A.
Hann lokaði töskunni og stundi við.
Þetta eru einskonar mútur, flaug hon-
um í hug. Svo dýrar gjafir get ég ekki
þegið.
„Fursti, þér megið alls ekki gefa mér
svona dýrmæta gripi. Yðar tign verður
fyrir alla muni að fresta slíku, þangað
til ég hef lagt fram reikning fyrir verk
mín.“
„Kæri Arbuthnot minn. Ég á svo mik-
ið af þessum smátöskum, og auk þess
var þegar búið að grafa stafina yðar á
það. Þér verðið að færa mér heim sann-
inn um fyrirgefningu yðar, með því að
þiggja töskuna sem vott um viðurkenn-
ingu okkar. Það er sér í lagi ósk hennar
tignar.“
„Hennar tignar ...“
„Svona, svona, þér móðgið okkur svo
um munar, ef þér minnizt frekar á
þetta.“
Nú var læknirinn Skoti meir en að
nafninu til, svo honum var erfitt að
koma orðum að ætlun sinni. „Ég hef
gert mér Það að skyldu, að taka aldrei
við gjöfum af sjúklingum mínum. Slík-
ar reglur eru nauðsynlegar, ekki sízt
innan læknastéttarinnar. Ég er sann-
færður um að yðar tign mun skilja mig
og hafa mig afsakaðan.“
En furstinn brosti út undir eyru.
Þegar læknirinn kom upp í íbúð sína
að loknum miðdegisverði, var svína-
skinnstaskan horfin. í stað hennar lá
þar lítil dós, klædd geitaskinni og prýdd
skjaldarmerki furstans. í henni var
demantshringur, nokkurra snyrtitaska
virði. Læknirinn endursendi hann at-
hugasemdalaust.
Daginn eftir var honum ekki boðið
til miðdegisverðar.
Hann sat og hugsaði um sjúkdóms-
einkenni furstafrúarinnar. Hann var
enginn snillingur í að greina krankleika.
Gat það verið lagvinn magaeitrun, sem
versnaði um meðgöngutímann. Hvað
þýddu þessi andþrengsli og rauð útbrot
í andlitinu? Kynni það að vera blóð-
kreppusótt?
Furstafrúin andvarpaði og grét í
hljóði. Tárin runnu út úr augnakrók-
unum og hún neri saman grönnum,
rauðdílóttum höndunum. Allt í einu leit
hún snöggt til gluggatjaldanna og síðan
þýðingarmiklu augnaráði til læknisins.
Hann gekk að glugganum og dró tjald-
ið frá.
Ajahan stóð hreyfingarlaus fyrir inn-
an gluggatjaldið, með lófana lagða sam-
an eins og riddaralíkneski á grafhýsi.
Hún laut áfram með lokuð augu. Stéttar-
merkið hafði runnið fram á hringprýtt
nef hennar. Hún hvarf þegjandi og
hljóðlaust út úr herberginu.
„Mér skilst að mín ágæta kona sé
óánægð með þjóna sína,“ mælti furst-
inn síðar. „En er það ekki yðar skoðun,
kæri vinur minn, að kona í því ásig-
komulagi sem hennar tign er nú í, þurfi
að vera undir sífelldri aðgæzlu?“
Furstinn hafð'i náð sér aftur eftir
móðgunina, og undir kvöldið lét hann
setulið hallarinnar hafa hersýningu. —
Hann var ánægður og allt að því í-
smeygilegur, er hann sat með læknin-
um um sólarlagsbil yfir koníaki og
kampavíni. Hann leit til læknisins og
mælti:
„Þér sjáið, Arbuthnot, að jafnvel á
þessum tímum erum við furstar ekki
með öllu valdalausir.11
„Það er framúrskarandi lið, sem yðar
hátign hefur í lífverði sínum.“
„Ég hef alla tíð verið gefinn fyrir
yfirráð. Ef til vill er það sökum þess,
að ég er fæddur í hásætinu. Að sjálf-
sögðu höfðu forfeður mínir hið óskoraða
vald, — ráð yfir lífi og dauða. Því mið-
ur er það allt gerbreytt nú til dags.
Getið þér hugsað yður, að þótt ég hafi
kveðið upp dauðadóm, er hægt að skjóta
honum til dómstólsins í Dehli?“
„Á hinn bóginn ber dauðann oft
skyndilega og óskiljanlega að höndum
á Indlandi. Opinber líkskoðimarvottorð
hjá okkur þola engan samjöfnuð við þau
vestrænu.“
Hann lyfti döggvuðum silfurbikar sín-
um og horfði hugsandi á hann. Hallaði
undir flatt.
„Ég er góður maður, herra Arbuthnot,
en ég hef þó töluvert vald. Auðvitað
kæmi mér aldrei til hugar að beita því.
En vald er þó alltaf einhvers virði, er
ekki svo, herra minn?“
Þegar Arbuthnot læknir kom upp til
sjúklingsins, morguninn eftir, gætti
hann bak við gluggatjöld og inn í skápa,
áður en hann settist við sæng frúar-
innar.
„Furstafrú . . .“
„Ó, kallið þér mig ekki þetta. Ef þér
vissuð hve mjög ég hata það!“
Hann vissi ekki hverju hann átti að
svara.
„Ég heiti Joyce. Joyce Neuberger.1'
Hún velti höfðinu til á koddanum.
Hann var rakur af tárum hennar.
Allt í einu sagði hún með grátstaf í
kverkunum:
„í sjö ár hefur enginn kallað mig
Joyce. Það stendur öllum á sama um
mig. Hér er enginn, sem ég get treyst.
Furstafrú hér og Yðar tign þar. Það
hatar mig! Það er andstyggilegt. Mig
langaði mest til að myrða það allt sam-
an. Hann kallar mig „Skógareldinn“.
En hann hatar mig og ég hata hann
líka. Þenna skitna svertingja! Ég gæti
sagt yður ... Þér mynduð ekki trúa Því
... Hér er enginn, sem ber minnstu virð-
FÁLKiNN 29