Fálkinn - 30.11.1960, Side 31

:sólarmerkjum að dæma. Það var venju-
legur skottulæknir, sem þú þurftir á að
halda, en ekki sérfræðingur. Þá hefðir
þú getað murkað lífið úr henni fyrir
framan nefið á mér, og fengið fullkomið
vestrænt dánarvottorð til að sýna yfir-
-völdunum.
Og eftir að hún glopraði öllu út úr sér,
var ekki um annað að ræða en að stinga
upp í mig líka, fyrir fullt og allt. Hún
hlýtur að ganga með hægfara arsenik-
eitrun, •—• mín átti að vera snögg.
En er honum óx þróttur, varð hann
•aftur í vafa. Það voru svo mörg skor-
dýr á Indlandi. Gat ekki verið að eitt-
hvert þeirra hefði stungið hann, í gær-
kvöldi?
Gildir einu hvað það er, hugsaði hann
.svo. Fagmaður úr læknastétt Edinborgar
lætur ekki hlunnfara sig. Ég ber ábyrgð-
ina á þessari konu og ég skal sjá um
hana.
„Fursti, ég er hræddur um að hennar
tign þjáist af þvingunarhugmyndum.
Þér vitið hvernig er með konur, sem eins
er ástatt um og hana. í stuttu máli sagt
þá heldur hún að sér sé gefið eitur.“
„Ég er alveg orðlaus, herra Arbut-
hnot.“
„Þetta vill mjög óheppilega til, en
þannig er það. Við verðum að gera það,
sem hægt er, til að gleðja hana. Mér hefur
komið til hugar, að ef til vill væri rétt-
ast að ég snæddi í svefnherbergi fursta-
frúarinnar. Það myndi auka henni lyst.“
„Já, auðvitað, læknir, við verðum að
hlíta ráðum yðar í einu og öllu. Eitur!
Það er hryllilegt! Þér grunið þó ekki
þjónustuliðið?“
„Nei, nei, hér er ekki um neinn grun
að ræða. Það er eingöngu sefasýki með-
göngutímans, sem hér bryddir á.“
„Hvílík ímyndun! Ég er alveg utan
við mig.“
„Hennar tign mun ná fullu jafnvægi
aftur, þegar hún hefur alið barn sitt.“
„Hingað til hefur hún verið svo glöð
og ánægð hér í litlu höllinni okkar. —
Hvernig hafa slíkar firrur komizt inn í
hennar fagra höfuð? Gullhöddu var ég
vanur að kalla hana á hamingjudögum
tilhugalífs okkar, Arbuthnot. Nú hvílir
þetta hræðilega ský á himni okkar. Þér
haldið þó ekki, að hún blátt áfram grum
mig?“
„Hennar tign er ekki með sjálfri sér.“
„Svo að eftir því grunar hún mig! Ar-
buthnot, Arbuthnot, hvernig á ég að
skilja þetta? Ég má ekki til þess hugsa.
En ég má ekki taka henni það illa upp.
Ég verð að minnast þess, að þetta er
vegna meðgöngutímans.“
„Já, einmitt það.“
„Það er eins og líf mitt hafi hrunið í
rústir,“ mælti furstinn.
„Við skulum þá framvegis haga því
svo,“ sagði læknirinn, „að ég snæði með
furstafrúnni. Ég mun sakna hinna
skemmtilegu samræðna okkar yfir borð-
um. En það er bezt að ég tilreiði matinn
handa henni, svo að hún verði rólegri.
Það vill svo vel til, að ég á margar dósir
af niðursuðuvörum í farangri mínum,
og þér vilduð ef til vill gera svo vel að
sjá um að við fengjum heil egg. Tor-
tryggni vesalings konunnar gengur svo
langt, að hún óttast drykkjarföngin. Hér
kæmu því hinar ágætu öltegundir yðar
í góðar þarfir.“
Furstinn neri hendurnar.
„Litla Gullhaddan mín,“ hrópaði
hann. „En, nei, — ég verð að taka þessu
eins og karlmanni sómir.“
„Ef svo kynni til að bera, að eitthvað
kæmi fyrir,“ bætti læknirinn við eins
og honum dytti það allt í einu í hug,
„þá hef ég skrifað starfsbróður mínum
í Bombay og sagt honum frá hinum á-
stæðulausa grun frúarinnar.“
Ekki var furstafrúin sérlega þakklát
fyrir ráðstafanir hans.
„Jú,“ mælti hún. „það er líklega rétt-
ara að ég fæði barnið. Hann lofar því
kannski að lifa.“
„Ég verð að vara yðar tign við, furst-
inn hefur látið koma fyrir hljóðnema,
éinhvers staðar hér í svefnherberginu.
Hann hefur gert mér þann greiða að
segja mér frá því.“
„Það skiptir engu máli. Þessi blökku-
lýður hefur eyru alls staðar, hvort
sem er.“
„Þér komið mér í erfiða aðstöðu. Ef
hans tign skyldi í raun og veru liggja á
hleri, er það fávíslegt og óvingj arnlegt
að særa tilfinningar hans.“
Hún laut fram yfir sængurborðið, sem
hún hafði verið að leggja kabal á.
„Kemur yður til hugar í alvöru, Ar-
buthnot læknir, að hann hafi í hyggju
að láta mig lifa?“
„Að sjálfsögðu er ég viss um það.“
„Er það þess vegna, sem þér sjóðið
eggin heil fyrir mig og gefið mér öl úr
luktum flöskum?“
„Það er bara .... varúðarráðstöfun,
Joyce, það er til að hressa yður upp.“
„Gerið þér ráð fyrir að verða alltaf
hjá okkur?“
„Auðvitað ekki. Það er að segja, eftir
að þér hafið alið barnið . . .. “
„Hvernig viljið þér hafa eggin yðar?“
hermdi hún eftir honum, með beiskum
rómi. „Hver á að sjóða eggin handa
mér síðar meir?“
Tangarfæðingin gekk vel, þrátt fyrir
allt. En furstafrúin afsagði að líta á
barn sitt. Furstinn var frá sér num-
inn af gleði.
„Dóttir,“ hrópaði hann. „Það er upp-
fylling innilegustu óska minna.“
Hann þrýsti hönd Arbuthnots læknis
með báðum sínum, og blóðhlaupin augu
hans fylltust tárum.
„Látið yður ekki til hugar koma, kæri
Arbuthnot, að indverskir furstar óski
sér eingöngu sonar og ríkiserfingja. Þeir
tímar eru liðnir, er dæturnar áttu á
hættu, að þeim væri fyrirkomið.
Guð blessi yður, Arbuthnot, fyrir allt
það er þér hafið fyrir okkur gert. Hvern-
ig líður hennar tign? Má ég fara í stutta
heimsókn, að óska henni til hamingju?
Hún þjáist víst ekki lengur .... af þess-
um hræðilega grun? Nei, ég sé að það
er óþarfi að spyrja. Allt er fyrirgefið
og gleymt. „Regninu er stytt upp og
fuglarnir syngja á ný.“ Hver var það
annars, sem sagði þetta?“
„Ég held, að það standi í biblíunni.“
„Biblíunni! Hinni helgu bók. Vitið
þér það, Arbuthnot, að mér finnst ég
blátt áfram sjálfur vera heilagur í dag.
Við verðum að bjóða þá nýju vel-
komna í konunglegum drykk! Nú ber
Ajahan hana aftur í hreiður sitt. Bless
á meðan, gimsteinninn minn! Koníak
eða kampavín? Eða eigum við að fá
okkur einn með sykri og svolitlu af
því franska út í? Ellegar vilduð þér
kannski heldur einn Black Velvet?
Hvað sem þér kjósið helzt, læknir, eruð
þér fursti hér í höllinni í dag.“
„Þér megið til með að vera lengi
hjá okkur, Arbuthnot. Ég heimta það.
Þér verðið að vísa konu minni á veg
þeirrar heilbrigði, sem við gátum einu
sinni glaðst yfir. Skál!
Meira kampavín? Gott, gott — sem
yður sýnist. Nú látum við engin ský
skyggja á gleði okkar.“
Arbuthnot var sannfærður um það
með sjálfum sér, að furstinn væri ofur-
lítið rangeygður á vinstra auga, en gleði-
tárin drupu niður í glitrandi vínið.
Þegar læknirinn steig út úr sjötta
Rolls-Royce bílnum á járnbrautarstöð-
inni, varð hann þess vísari, að snyrti-
taskan var þar með öðrum farangri
hans. Hann opnaði töskuna. í henni lá
demantshringurinn. Hann sendi hvort-
tveggja til baka með bifreiðinni.
Nokkrum mánuðum síðar fékk hann
sér sólarlagsglas í Biculla-klúbbnum.
Þá frétti hann að furstafrúin og dóttir
hennar væru báðar dánar.
Banamein þeirra kvað hafa verið
kólera.
Sakamaður -
Frh. af bls. 15
hins sjöunda. Sá hinn sami var og syst-
ursonur áttunda eiðamanns, og enn voru
konur tveggja Steins Ólafssonar í Böl-
verksgerði og Sveins Torfasonar á
Munkaþverá, þremenningar. Hinn ell-
efti í hópi nefndarvættanna, ísleifur
Nikulásson á Arnarstöðum, átti loks
konu, er náskyld var Guðrúnu á Úlfá
— þær höfðu verið bræðradætur.
En líklega hefur verið vandhæfi á að
fá til eiðanna virðulega bændur úr ná-
grenni við heimili Magnúsar, er full-
nægðu þeim skilyrðum, að hafa hvorki
verið við málið riðnir að neinu leyti
né skyldir eða venzlaðir innbyrðis.
Þegar þetta hafði vitnazt, fór Magnús
þess á leit, að þess væri getið, að Þor-
steinn á Ánastöðum hefði heitið þvi
að sverja sér í vil, þegar hann færði
eiðinn fyrst í tal við hann, ef Sveinn
á Munkaþverá og Þórður á Guðrúnar-
FÁLKINN 31