Fálkinn - 14.12.1960, Side 12

Hann hljóp niður götuna og beygði fyrír
fyrsta horn. Hann ætlaði að koma fjár-
sjóði sínum á öruggan stað..
Drengur í hreinum, en ekki sérlega
fallegum eða nýjum fötum, starði hug-
fanginn í leikfangaglugga stórverzlun-
arinnar. Þar var allt, sem barnshjarta
fýsti í af leikföngum, stórum og smáum.
En það eftirsóknarverðasta var þó járn-
brautin, sem ók upp og niður hæðir og
hóla í beygjum og bugðum, stanzaði
sjálfkrafa við stöðvarnar og ók inn á
hliðarspor til að leyfa hraðlestinni að
komast fram hjá.
— Þetta er eins og ævintýri, sagði
drengurinn við sjálfan sig og greip and-
ann á lofti. í augu hans kom grunsam-
legur glampi.
— Trúir þú á ævintýri? var spurt
háðslega fyrir aftan hann. Það var að-
eins eldri diengur, sem stóð við hliðina
á þeim fyrri, og hin margvíslegu leik-
föng virtust alls ekki fanga hug hans.
Síðbuxurnar og jakkinn hans litu út eins
og hann hefði velt sér upp úr óhreinum
snjónum meðfram gangstéttinni, — og
sennilega hefur hann líka gert það.
— Hvers vegna stendur þú hér grát-
andi? spurði hann enn fremur.
— Ég er ekkert að gráta, mótmælti
hinn, það er bara svo gaman að sjá öll
þessi leikföng, því að ég mun aldrei eign-
ast neitt líkt þessu, hvorki á jólunum
né á afmælinu mínu. Mamma hefur ekki
efni á því.
— Það væri líka vit í að eyða pen-
ingunum sínum í svona drasl, sagði sá
stóri yfirlætislega. — Hvers mundir þú
annars óska þér, ef þú mættir velja?
Minni drengurinn líktist mest drukkn-
andi manni, sem sér björgunarbelti við
hlið sér í sjónum. Hann neri órólegur
saman höndunum, og það komu hrukkur
í andlitið.
— Kúrekafötin þarna, sagði hann lágt,
og — og kassann þarna með verkfærun-
um, og — og stóra fallega vélbátinn,
þennan bláa í horninu. Ræða hans end-
aði í andvarpi, því að aldrei hafði hann
óskað sér af meiri alhug, og aldrei hafði
verið minni von til að óskin yrði upp-
fyllt.
— Kúrekaföt, verkfæri og vélbátur!
Eftir hverju ertu að bíða, drengur. —
Komdu inn í leikfangadeildina, og þú
skalt fá það, sem þig langar í. Ég skal
sjá um það! Ég hef mínar aðferðir til
þess!
Litli drengurinn var dauðhræddur að
fara með honum. Hann grunaði að það
væri eitthvað voðalegt við þær aðferðir,
sem hinn strákurinn talaði um. En samt
þorði hann ekki að neita þessu tilboði.
Það var þrátt fyrir allt ekki hann, sem
gerði rangt. Og að hugsa sér, — ef hann
eftir nokkrar mínútur gæti haldið á
bláa vélbátnum í höndunum. Bara eitt
andartak og láta sem hann ætti hann.
Ungur einkennisklæddur dyravörður,
sem stóð á gangstéttinni fyrir framan
aðaldyrnar til að leiðbeina fólkinu í
jólaösinni, horfði vantrúaður á drengina
tvo, þegar þeir fóru fram hjá honum.
— Hvert eruð þið að fara? spurði hann
strangur. Eruð þið með nokkrum.
— Já, við erum með hvor öðrum!
svaraði stóri drengurinn hvatlega. Ann-
ars er pabbi jólasveinn uppi á þriðju
hæð, og ég og litli bróðir minn eigum að
fara með skilaboð til hans frá mömmu.
Dyravörðurinn var enn vantrúaður,
en sleppti þeim þó inn, og þegar þeir
stóðu inni í stóru og upplýstu anddyrinu,
spurði minni drengurinn með aðdáun í
röddinni: Er pabbi þinn jólasveinn
hérna uppi?
— Nei, hann er dáinn, sagði hann og
skældi sig í framan. Og éf hann hefði
lifað léki hann ekki jólasvein, það er
öruggt mál. — En nú skulum við koma
upp á fjórðu hæð, þar sem leikföngin
eru. Ég hef nóg annað að gera en að
þvælast með þér.
Þeim tókst að troða sér inn í lyftuna,
rétt þegar hún var að fara af stað, yfir-
full. En þegar þeir voru komnir upp á
4. hæð, stanzaði minni drengurinn og
starði sneyptur á stórt skilti yfir dyr-
unum inn í leikfangadeildina: í jóla-
mánuðinum fá börn aðeins aðgang í
fylgd með fullorðnum.
— Við getum ekki komizt inn, sagði
hann vonsvikinn og benti á skiltið.
— Þú ert víst áreiðanlega enginn stór-
karl, sagði sá stærri meinyrtur. Það er
enginn til að segja að við kunnum að
lesa. Við fylgjumst bara með fjöldanum,
góði minn.
Það var heldur enginn, sem reyndi
að stöðva þá á leið þeirra um hinn geysi-
stóra sal, sem á þessum árstíma var yfir-
fullur af leikföngum.
— Við getum ekki verið að rölta svona
um og leita að einhverju, sem þig langar
í, sagði stærri drengurinn, þegar þeir
höfðu gengið á milli nokkurra borða,
sem á voru bækur og alls kyns spil. —
Hvers vegna að vera að þessu sjálfur,
þegar maður getur látið aðra gera þetta
fyrir sig?
Hann gekk beint að rosknum manni,
sem var íklæddur síðjakka og teinótt-
um buxum. Hann var bersýnilega deild-
arstjóri, og augu hans fylgdust með öllu
því, sem gerðist í þessum víðáttumikla
sal.
— Vinur minn þarna vill gjarnan fá
kúrekaföt eins og eru í glugganum,
sagði drengurinn öruggur. Einnig stór-
an verkfærakassa og bláa vélbátinn „Há-
karlinn“, af stærstu gerð. Vilduð þér
senda þetta að kassa nr. 3, við bíðum
þar!
Deildarstjórinn kinkaði kolli og gaf
ungum afgreiðslumanni fyrirskipanir
um þetta. Drengirnir gengu beint að pen-
ingakassa nr. 3 og fóru þar í biðröð.
— Þarna sérðu, hvað þetta er auðvelt,
sagði stærri drengurinn.
— Já, en hvað eigum við að gera, þeg-
ar við eigum að borga? hvíslaði sá minni
hræddur.
— Hvað ertu gamall? spurði hinn. I
— Rúmlega tólf.
— Já, ég er orðinn þrettán. Þegar þú
ert orðinn svo gamall, verðurðu von-
andi búinn að læra að taka hlutina i
þeirri röð, sem þeir koma. Bara að þeir
gætu nú flýtt sér þarna fyrir framan
okkur.
Það leið hálf klukkustund áður en þeir
komust að afgreiðsluborðinu. Roskin
kona stóð fyrir framan þá, og þegar hún
sá, hve stór pakkinn hennar var, sagði
hún: — Ég verð víst að biðja yður að
senda mér. hann heim. Þér færið upp-
hæðina á reikninginn minn.
Hún gekk í burtu, og stærri drengur-
inn benti á kúrekafötin, verkfærakass-
ann og vélbátinn, sem var þegar komið
þarna.
— Við tökum það með okkur, sagði
hann. — Og viljið þér færa það á reikn-
inginn minn!
í næstu andrá voru drengirnir á leið
niður og voru brátt komnir út um aðal-
dyrnar. Sá minni var með tár í augun-
um, og hann kom ekki upp nokkru
hljóði, nema einhverju sem líktist hvelli
í gufuvél.
— Flýttu þér svo heim og láttu pakk-
ann undir jólatréð í kvöld, sagði stærri
drengurinn, og þakkaðu fyrir að þú
hittir mig.
— Ég gleymi þér aldrei, svaraði sá
minni og tók allt í einu sprett yfir göt-
una, beint í veg fyrir nokkra stóra vöru-
bíla, sem urðu að snarstanza, til að
aka ekki yfir hann. En drengurinn tók
alls ekki eftir neinu. Hann hljóp niður
JÓLAGJAFIR
12 FÁLKINN