Fálkinn - 28.06.1961, Blaðsíða 13

um sem lagt höfðu land undir fót í
Reykjanesröstinni.
Körfur og balar trónuðu uppi á lest-
arlúgunni eða utan í öðrum hvorum
borðstokknum í margs konar ásigkomu-
lagi. Hárbeittir goggar og blaðlangar
sveðjur, sem sagt höfðu skilið við verk-
færastíuna ógnuðu nú lífi og limum
þilfarandans, svo að ég gaf mig nú all-
an í að koma gripunum aftur á réttan
stað, sem ekki var áhlaupaverk. Þegar
ég kom inn í stýrishúsið, var dýptar-
mælirinn þegar byrjaður að teikna.
Hann teiknaði rennsléttan botn og tutt-
ugu faðma dýpi alveg eins og við höfðum
búizt við. En við botninn sáust margs
konar gárur eða bugður. Sumar voru
ljósar og komu í stórum boga. Það
fannst mér vera kolinn að huga að ein-
hverju merkilegu, sem hann þættist
sjá fyrir ofan sig. Sumar voru næstum
svartar og lágu við botn. Það fannst
mér vera þorskurinn að láta líða úr sér
sprengfullur af sandsíli. Svo sá ég ein-
staka litla díla uppi í sjó. Voru það
tveir smáufsar í hjónabandshugleiðing-
um, eða voru það kannski tvær síldar að
tala um reknetaveiðarnar í ár?
„Við skulum láta það fara, drengir,“
sagði Sigurjón og dró úr ferðinni að
mun.
Við þrír, Gunnar, Einar og ég, hvolfd-
um yfir okkur sjóstökkum og settum
upp lýsisgula sjóhatta, sem voru svo
djúpir að börðin á þeim strukust næst-
um því við axlirnar á stakknum. Klof-
stígvélin voru brett upp og hráblautir
vinnuvettlingar teknir til. Það var víga-
leg þrenning, sem tróð út úr stýrishús-
inu á Voninni þennan hráslagalega
haustmorgun. Við vorum fljótir að lása
í trollið og gefa út belginn, sem var
votur og sökk vel.
Þegar „rópurinn" hafði verið bund-
inn við, tóku þeir Einar og Gunnar sér
stöðu við spilið, en ég gekk að for-
gálganum og kom mér þar fyrir.
Við Sigurjón lásuðum hvor í sinn
hlera, og slógum keðjurnar undan
„brakkítunum“ í einum logandi fleng.
Nú reið á að gera eitt stórkostlegt hal,
áður en yrði of hjart.
Sigurjón sigldi af stað með trollið,
sem tók prýðilega við sér.
„Gefið út!“ kallaði hann glaður, og
Einar og Gunnar skrúfuðu frá tromm-
unum. Vírarnir byrjuðu að þokast út
fyrir, hægt í fyrstu og svo hraðar og
hraðar.
Þegar sjötíu og fimm faðmar höfðu
runnið út, kallaði Sigurjón: „Gott að
framan, solítið betur að aftan — stopp!“
Og svo var vírinn dreginn í blökkina,
og allt var klappað og klárt.
Það eru víst lítil takmörk fyrir því,
hvað hægt er að drekka mikið af svörtu
kaffi, þegar annað er ekki að hafa, og
þess vegna var ruðzt beint að kaffi-
könnunni, þegar færið gafst. Yfir kaffi-
bollanum glæddust bjartar vonir, þótt
ólánlegir möguleikar skytu upp koll-
inum öðru herju í umræðunum.
Höfundur meSfylgjandi
sögu, Atli Magnússon, er
16 ára gamall nemandi í
Menntaskólanum i Rvík.
Hann er V estfirðingur,
œttaSur úr Álftafirði við
ísafjarðardjúp. Atli hefur
aldrei hirt neitt eftir sig
á prenti og aðspurður
segist hann ekki hafa
skrifað mikið, heldur
„sezt við þetta einstaka
sinnum“. Hann fœst við
þœr greinar ritmennsk-
unnar, sem honum dettur
í hug þá og þá stundina.
— Yrkirðu kannske at-
ómljóð?
— Nei, ég yrki rímað,
ef ég ber það við. Ég er
á móti atómkveðskap, en
er þó enginn hatursmaður
hans.
■—• Hvernig kanntu við
þig i menntaskólanum?
— Ágœtlega, nema
hvað ég sé eftir þeim
tima, sem eftir er áð eyða
í latínu.
— Hvað viltu segja
okkur um þína eigin kyn-
slóð?
— Hún er áreiðanlega
ekki verri en hver önnur.
Ég vona að sú kynslóð,
sem nú er að vaxa upp, skíli skárri
heimi en sú, sem er að líða.
— Ertu ekki sannfærður um að þú
sért skáld?
— Nei, fjarri því. Það máttu bóka.
Það eru margir kallaðir, en fáir út-
valdir, og þetta er bara tómstundaiðja
hjá mér.
— Hver er eftirlœtis höfundur þinn?
— Þórbergur Þórðarson.
— Og hvað um söguna? Þetta er
auðvitað ein af endurminningum þín-
um frá sjónum?
— Já, að nokkru leyti, en annars
er hún aðeins byggð á sögusögnum
í öllum höfuðatriðum.
Atli hefur verið talsvert mikið til
sjós, en í sumar mun hann þó vinna
í landi. Hann kveðst hafa tekizt á
hendur „það göfuga starf“: íslenzka
póstþjónustu“.
Fálkinn óskar Atla góðrar ferðar á
hinni hálu braut ritmennskunnœr og
vill beina þeim tilmœlum til ungs fólks,
sem fœst við skriftár, að senda blað-
inu verk sín tiil birtingar. Það er allt-
af forvitnilegt og skemmtilegt, að
kynnast því, sem yngstu höfundarnir
yrkja og skrifa.
„Það yrði íkoma, ef púðurliðið birt-
ist nú allt í einu,“ sagði Einar og tíndi
sykurmola út í kaffið sitt.
„Það er nú svo sem minnst hættan á
því,“ hló Gunnar og bruddi sykur, „það
þorir nefnilega enginn þeirra út um
hafnarkjaftinn nema í sólskini, skal ég
segja ykkur,“ og enn hló hann svo skein
í kolsvartar brenglurnar í munninum
á honum. Útvarpið hafði verið opnað
og „American radio service in Iceland"
fyllti vistarveru okkar syfjulegu gauli.
„Þetta hefði mamma mín sáluga ekki
kallað söng,“ sagði Einar og sneri sér
að tækinu alvarlegur í bragði, „og ég
kalla þetta ekki heldur söng,“ bætti
hann við. „Ég hef ekki sagt ykkur frá
því þegar við vorum teknir á honum
Kóp í hitteðfyrra, strákar, og karlinn
fór í grjótið,“ sagði Gunnar og deif
kringlu niður í kaffið sitt.
„Nú já,“ sagði Einar, „hvernig var
það?“
Við lítum forvitnislega á Gunnar, er
fer sér að engu óðslega, en veltir kringl-
unni ánægjulega upp úr sykurboxinu.
„Ja, það var heldur, piltar,“ sagði
hann og slafraði upp í sig kringluna,
snjóhvíta af sykri.
Hann var um það bil að hefja frá-
sögnina, þegar heyrðist til Sigurjóns í
lúkargatinu. Hann var svo skjálfradd-
aður, að við áttum fullt í fangi með
að skilja, hvað hann sagði
„í guðs bænum fljótir, það er að koma
skip, varðskip, já það er alveg áreið-
anlega varðskip, í guðs bænum .. .“ og
svo var hann þotinn. Eftir andartak
Frh. á bls. 30
FÁLKINN
13