Fálkinn - 28.06.1961, Blaðsíða 20

CUflugaH
FRAMHALDSSAGA EFTIR F. MARSCH
SJÖTTI HLUTI
Blaðaljósmyndarinn fann hvernig stúlkan stirðnaði af
hræðslu. Hún treysti auðsjáanlega ekki félögum sínum meira
en svo. Allt í einu reyndi hún að slíta sig af Dave. Hann
fann hvernig hún var að smjúga úr greipum hans. Hann
kreppti hnefann og náði taki á öxlinni á henni.
Stúlkan rykkti í, svo að kjóllinn rifnaði á öxlinni og
hljóðið var eins og þegar sagarblað smýgur tré. Það sást
á bera öxlina á henni. Dave tók andann á lofti. Á hörund-
inu sá hann merki djúpt niður í vöðvann, eins og það hefði
verið gert með rafmagnstæki eða ef til vill var það eftir
glóandi stimpil. Hörundið var löngu gróið þar sem sárið
hafði verið, en merkið sást vel eigi að síður. Það var líkast
skordýri, hitabeltisflugu ....
Hann hafði engan tíma til að horfa lengi á þetta undar-
lega merki, því að umbrotin í stúlkunni höfðu gefið bóf-
unum tækifæri til að skjóta á hann, án þess að hætta væri
á að þeir hittu stúlkuna. Nú heyrðust nýir skothvellir. Dave
hlífði sér með því að kasta sér flötum og dró stúlkuna með
sér í fallinu. Skammt frá honum stóð lágur hægindastóll.
Honum tókst að draga hann til sín með fætinum.
Mennirir þrír höfðu allir vörn fyrir sér, eins og þeir væru
hver í sínu virki. Annar árásarmaðurinn gaf manninum
á þakinu merki, en hann hafði fylgzt með því sem fram
fór, gegnum gluggann. Maðurinn við borðið benti með
skammbyssunni sinni á hliðardyr í skúrnum. Dave vissi að
þær voru læstar, en hvað dugði lás gagnvart manni, sem
hafði sjálfvirka skammbyssu í hendinni.
Hér var aðeins um eínn möguleika að ræða. Hann hafði
ætlað sér að halda í stelpuna og halda áfram að tala við
hana í betra næði, og kannske með betri árangri. Hann var
sannfærður um, að hún vissi miklu meira en hún þóttist
vita. Og flugan, sem brennimerkt var á öxlina á henni hafði
orðið til þess að honum datt margt nýtt í hug. Það lá aust-
yrlenzk grimmd á bak við þetta — að brennimerkja fólk
svona. Bændurnir mörkuðu skepnur sínar til þess að sanna
hver eigandinn væri. Og Dave Dott vildi gefa mikið fyrir
að vita, hver eigandinn væri að stúlkunni. En þó var meira
vert um hitt: að bjarga lífi sínu.
Hann lyfti skammbyssunni og miðaði á lampann í loftinu,
en hann varð að vera öruggur og skjálftalaus, til þess að
hitta hann. Hann greip um hlaupið á skammbyssunni. í
sama bili kom skot frá manninum bak við vinnuborðið.
Skeftið á skammbyssunni fór í mola fyrir augunum á blaða-
ljósmyndaranum. Annað skot heyrðist fyrir utan húsið, og
reykurinn, sem lagði inn um rifu í hurðinni til hliðar í
skúrnum sýndi, að lásinn gat ekki verið neinn þröskuldur
í vegi þeirra, sem vildu komast inn í skúrinn.
Án þess að hugsa sig um frekar, kastaði Dave eyðilögðu
skammbyssunni í lampann í loftinu. Það heyrðist hvellur,
þegar lampinn fór í mél. Dave fannst myrkrið vera eins
og góður vinur, sem rétti honum höndina. Hann sleppti
stúlkunni. Vitanlega hefði hann getað haldið henni á lofti
og borið hana með sér, en hún mundi hafa tafið fyrir hon-
um. Og hún var trú samverkamönnum sínum — kannske
mest af þrælsótta.
í sama bili og hliðardyrnar opnuðust, kom dimmur skuggi
móti manninum, sem opnaði þær. Hann slengdist á gólfið
og öskraði. Tók báðum höndum fyrir andlitið til að hlífa
sér og gaf ljósmyndaranum um leið tækifæri til að skjót-
ast fram hjá.
Dave Dott heyrðist hlaupa úti í portinu. Hann hafði skellt
hurðinni á eftir sér, þó að lásinn væri ónýtur. Hann vissi, að
hann var kunnugri þarna í portinu en mennirnir þrír, og
gaf sér tíma til að skjóta slagbrandinum fyrir aðaldyrnar
á skúrnum. Það reyndist vera hyggilega gert, því að nú
heyrðist bylmingshögg á hurðinni, innan frá.
Dave setti bifreiðina sína í gang, hún stóð viðbúin í port-
inu, og ók henni út á götuna. Hann setti hreyfilinn á fulla
ferð, svo að þau gætu heyrt, að hann ætlaði að flýta sér
á burt.
í fyrstu hliðargötu renndi hann niður að ánni. Hann hljóp
út úr bifreiðinni, stakk lyklinum að hreyflinum á sig og
hljóp svo styztu leið til baka að skúrnum sínum.
Á götunni þarna fyrir utan hafði hann ekið fram hjá
stórri vörubifreið, sem hafði vakið forvitni hans. Það var
ekki vafamál hver átti hana. Hann hljóp í skuggann bak
við bifreiðina og stóð þar nokkrar mínútur og hlustaði.
Hann heyrði að bófarnir voru að rífast um hver ætti sök-
ina á því að hann hefði gengið þeim úr greipum. Nú steig
hann varlega upp á aurhlífina og vatt sér upp á bifreiðar-
þakið. Ef hann legði sig flatan á þakið, var líklegt að þeir
tæki ekki eftir honum. Hann þreifaði fyrir sér eftir ein-
hverju til að halda sér í. Þarna var engin umgerð kringum
þakið, svo að ekkert var til að halda í eða skorða sig við.
Eftir dálitla stund heyrði hann mennina þrjá koma út úr
skúrnum. Við innganginn hékk ljóstýra. Hann sá að stúlkan
kom út á milli þeirra. Hún hafði brett kápukragann upp
að hálsinum allt í kring, eins og henni væri kalt.
Bófarnir héldu rakleitt að vörubifreiðinni, tveir þeirra
20 FÁLKINN