Fálkinn - 28.06.1961, Blaðsíða 26

LEIFTUR
Sennilega hefuraldrei slíkum ósköp-
um af filmum verið eytt á nokk-
urn þjóðhöfðingja hér á landi eins
og Ólaf Noregskonung, er hann
gisti landið um síðustu mánaðamót.
Ber margt til þess: Frændur okk-
ar Norðmenn eru vinsælir hér á
landi og íslenzku blöðin ertu lítt
spör á myndir nú á dögum. Þessa
skemmtilegu mynd tók Oddur
Ólafsson af Ólafi konungi, er hann
dvaldist í Reykholti síðasta dag
heimsóknar sinnar.
Þeir, sem leggja leið sína um Voga-
hverfið, hafa vafalaust veitt eftir-
tekt garði þar, sem stingur mjög
í stúf við aðra slíka. í garði þess-
um hefur verið komið fyrir geysi-
mörgum og stórum myndastyttum,
sem húseigandi hefur sjálfur gert.
Þessi garður og eigandi hans hef-
ur áður verið gerður að umtalsefni
í blöðum, — en þegar ljósmyndari
FÁLKANS átti leið þarna um fyr-
ir skemmstu, sá hann, að margar
myndir höfðu bætzt við í safnið síð-
an hann fór hjá síðast. Meðal hinna
nýju mynda er til dæmis sú, sem
birtist hér að ofan.
☆
Fegurðardrottningar eru mjög á
dagskrá hér á landi, síðan hinni
sögulegu fegurðarsamjkeppni lauk.
Ekki líður á löngu þar til fegurðar-
dísirnar leggja land undir fót og
fara utan til að taka þátt í alþjóð-
legri fegurðarsamkeppni. Myndin
hér að neðan er tekin í fyrra,
þegar kjörin var í London „Miss
WorId“. Fyrir valinu varð Ungfrú
Argentina. Sú sem óskar henni til
haminggju með kossi er Ungfrú
Suður-Afríka, sem varð númer 3.
an getur ekki um nema tvo saklausa
menn, sem þögSu frammi fyrir dómur-
um sínum, Jesú og Sókrates. Nú hygg
ég ekki, að þér viljið lyfta þessum
glæpamanni úr þorpinu yðar svo hátt
upp í hæðirnar . . . . “
Andrési gramdist hvernig hann bar
fram orðið glæpamaður.
„Segið mér annars,“ spurði hann,
„hvers vegna er yður svona mikið í
nöp við þennan vesalings mann?“
„Hann er kafli í sjálfsævisögu minni,“
svaraði gamli dómarinn, án þess að láta
sér bregða. „Kafli, sem ég er reiðubú-
inn að verja með hnúum og hefnum.“
Þegar hann sagði þetta, var hrein-
skilni og einlægni í rödd hans, sem ekki
hafði orðið vart þar áður. Skyndilega
hélt hann áfram:
„Afsakið þótt ég spyrji líka: Og þér?
Hvers vegna hafið þér svona mikinn
áhuga á þessum manni?“
„Ég veit ekki nákvæmlega, hvað þér
eigið við.“
„Lúkas Sabatini er líklega ekki skyld-
ur yður?“
„Nei, hann er vinur minn. Réttara
sagt bezti vinur minn.“
„Ó,“ æmti gamli dómarinn og hálf-
gapti. Hann varð ósjálfrátt skoplegur
á svipinn. „Afsakið,“ sagði hann, „af-
sakið.“ Því næst hóf hann aftur máls:
„Hafið þið ....... verið vinir Iengi?“
„í um það bil þrjátíu ár.“
„í þrjátíu ár? Ég skil yður ekki, hann
var í fangelsi. Hvernig getur það ver-
ið?“
Andrés hreyfði sig eins og hann vildi
segja: Það er of langt mál að útskýra
það.
„Sjáið þér til,“ sagði Andrés í sátta-
tón, „ég segi það ekki af vináttu við
hann, heldur hlutdrægnislaust, að mér
finnst Lúkas vera heilbrigður maður,
rétt eins og hver annar bóndi, einungis
meiri ólánsmaður. Það voru kringum-
stæðurnar, sem voru einsdæmi. Og víst
er um það, að hann hefur ekki snúizt
við þeim á hversdagslegan hátt.“
„Leyfist mér að láta vináttu ykkar
liggja á milli hluta?“ spurði gamli dóm-
arinn. „Leyfist mér það? Jæja þá, ég
hygg, að engar kringumstæður geti gert
miðlungsmann að ofurmenni. Ef slíkur
maður setur upp þess konar svip, er
hann að látast. En látalætin þola ekki
jafn langa og grimmilega reynslu og
lífstíðarfangelsi. Þér vitið, Cipriani, hve
illa hefur farið fyrir þeim, sem þótzt
hafa verið ofurmenni í þessu landi. Við
skulum þá fyrir alla lifandi muni ekki
vera að tala um ofurmenni, þegar um
kvennamál er að ræða. Það er ekki til
ofurmenni á nærbuxum, takið eftir
því.“
Gamli dómarinn talaði eins og hann
væri í réttarsal, og þótti sýnilega mikið
til um, hve vel hann kom fyrir sig orði.
Hann hagræddi sér betur í sófanum,
lagði saman lófana og hélt áfram;
„Þér vitið eins vel og ég, að hver sá
maður í þessu þorpi, sem nær hylli ein-
Frh. á bls. 34