Fálkinn - 04.10.1961, Blaðsíða 23

lega yfir til konu sinnar og hún drakk
það.“
„En pakkinn með eitrinu fannst í vasa
Douglasar Gold!“
„Hægur vandi að lauma því þangað,
meðan við vorum allir að stumra yfir
hinni deyjandi konu.“
Það leið drykklöng stund, meðan
Pamela sótti í sig veðrið.
„En ég skil ekki baun í þessu! Þrí-
hyrningurinn — þú sagðir sjálfur .. .“
Herkúles Poirot kinkaði kolli rösk-
lega.
„Ég sagði að hér væri um þrenningu
að ræða, það er satt. En þú, þú gerðir
þér ranga hugmynd um hana. Þú lézt
blekkjast af snjöllum leikaraskap. Þú
hélzt, eins og þér var líka ætlað að
halda, að þeir Tony Sjantry og Douglas
Gold væru báðir ástfangnir af Valentínu
Sjantry. Þú trúðir því, eins og þér var
líka ætlað að trúa, að Douglas elskaði
Valentínu svo heitt, að þegar eiginmað-
ur hennar neitaði að skilja við hana.
hefði hann tekið það örþrifaráð, að
brugga Sjantry banaráð með sterku
eitri. Hörmuleg mistök hefðu síðan vald-
ið því, að hin fagra kona hans drakk
eitrið í stað flotaforingjans.
,Þetta er hugarburður frá upphafi til
enda. Um nokkurt skeið hefur Sjantry
haft í huga að ryðja konu sinni úr vegi.
Ég sá það þegar frá upphafi að honum
dauðleiddist hún. Hann kvæntist henni
til fjár. Nú langaði hann til að giftast
„Jæja, já eðlilega.“
„Og þá skal ég segja þér, að glæpur-
inn hefði einfaldlega verið drýgður ein-
hvers staðar á öðrum stað.“
„Ég skil þig ekki.“
„Ég er að segja þér, að sami glæpur-
inn hefði verið framinn annars staðar,
— sá glæpur að Valentína Sjantry hefði
verið myrt af eiginmanni sínum.“
Pamela starði á hann stórum augum.
„Ertu að reyna að telja mér trú um,
að það hafi verið Sjantry flotaforingi —
Antony Sjantry — sem myrti Valen-
tínu?“
„Já. Þú sást hann gera það. Douglas
Gold færði honum drykkinn. Hann sat
með hann andspænis honum. Þegar kon-
urnar komu inn, litum við allir fram til
dyranna. Hann hafði eitrið tilbúið, hellti
því út í ginið, ýtti því hægt og hæversk-
annarri konu — og því hafði hann uppi
ráðagerðir um að losa sig við Valentínu
og komast yfir eignir hennar. Afleiðing
þess var þetta morð.“
„Annarri konu?“
„Ójá-já. Marjorí litlu Gold. Það var
hin eilífa þrenning, sú rétta. En þú
gerðir þér ranga hugmynd um það allt.
Hvorugur þessara manna hafði minnsta
áhuga fyrir Valentínu Sjantry. Það var
hið hóflausa sjálfsálit hennar og frábær
sviðsetning frú Gold, sem kom þér til
að halda það. Framúrskarandi ýtinn
kvenmaður, frú Gold og furðu aðlað-
andi á sinn hlédræga hátt, sem siðfág-
uð madonna! Svona var frú Adams, sem
sýknuð var af því að hafa myrt mann
sinn, þótt allir vissu að hún hafði gert
það. María Parker gerði út af við frænku
sína, unnusta og tvo bræður, áður en
hún gerði sig seka um svolitla ógætni
og var tekin. Þá var það frú Rowden,
hún var nú raunar hengd. Frú Lecray
komst undan og nauðulega þó.
Þessi kona er af nákvæmlega sömu
gerð og þær. Það sá ég undir eins og
ég hitti hana. Þvílík manngerð tekur
sér ekki nær að fremja glæp, en önd að
fara í vatn. Og sannarlega voru þetta
líka vel brugguð launráð. Segðu mér
annars hvaða sönnun þú hefur nokkru
sinni haft fyrir því að Douglas Gold
væri ástfanginn af Valentínu Sjantry?
Ef þú hugsar þig vel um, muntu kom-
ast að raun um, að það var aðeins trún-
aður frú Gold og afbrýðissemiköst Sjan-
trys flotaforingja, sem komu þér til að
hugsa svo. Þarna sérðu!
i,.Það er hryllilegt,“ hrópaði Pamela.
„Þau eru bæði góðum gáfum gædd,“
hélt Poirot áfram með hlutleysi sér-
fræðingsins. „Þau komu sér saman um
að „hittast" hér og sviðsetja glæp sinn.
Þessi Marjorí Gold er kaldrifjuð norn.
Hún tæki það ekki vitund nærri sér,
senda eiginmann sinn, þennan vesalings
saklausa einfeldning, á höggstokkinn án
minnstu iðrunar."
„En lögreglan tók hann höndum og
fór burt með hann í gærkvöldi," hróp-
aði Pamela.
„Að vísu,“ svaraði Poirot, „en eftir
það stakk ég fáeinum orðum að lögregl-
unni. Satt er það, að ég sá ekki Sjantry
hella strophantíninu út í glasið. Ég leit
til dyranna, eins og aðrir, þegar konurn-
ar komu inn. En eftir að mér varð ljóst,
að Valentínu hafðiverið gefið eitur,hafði
ég ekki augun af manni hennar. Og þar
kom, að ég sá hann beinlínis lauma eitur-
pakkanum í treyjuvasa Douglasar Gold
Það kom hörkusvipur á andlit hans, er
hann bætti við:
„Ég er sæmilegt vitni. Nafn mitt er
víða þekkt. Jafnskjótt sem lögreglan
hafði heyrt sögu mína, sáu þeir að hún
brá algjörlega óvæntu ljósi yfir þetta
mál.“
„Og svo?“ spurði Pamela áköf.
„Eh bien, þá datt þeim í hug að leggja
fáeinar spurningar fyrir herra Sjantry
flotaforingja. Hann reyndi að bæla þetta
niður með hótunum, en er litlum gáf-
um gæddur, enda lét hann fljótlega
undan.“
„Svo Douglas Gold var látinn laus?“
„Já.“
„En — Marjorí Gold?“
Það kom hörkusvipur á Poirot.
„Ég aðvaraði hana,“ mælti hann.
„Já, ég varaði hana við ... Uppi á
Spámannsfjalli . . . Það var eini mögu-
leikinn til að koma í veg fyrir glæpinn.
Ég sama sem sagði henni að ég hefði
hana grunaða. Hún skildi mig. En hún
treysti sjálfri sér um of ... Ég ráðlagði
henni að hverfa héðan ef henni væri
annt um líf sitt. Hún valdi þann kost
—að vera kyrr . ..“
jb þýddi.
FÁLKINN
23