Fálkinn - 07.02.1962, Blaðsíða 12

GAMANSAGA
EFTIR
HELMUT
HARUN
Kolimbusar
12 FALKINN
FAÐIR minn var skynsamur maður,
en hann liefði aldrei átt að byrja á
hænsnarækt.
I fyrstu gerði hún engum mein.
Hann keypti tíu eindagsgamla kjúk-
linga og allir voru mjög ánægðir.
Pabbi var líka í sjöunda himni, en
kátína hans var af öðrum toga spunn-
in: Honum var gleði að annast um
kjúklingana. En pabbi var nákvæm-
ur maður og annaðist kjúklingana af
vísindalegri umbyggjusemi. Hann las
kynstrin öll af tímaritum um alifugla-
rækt og enginn leyfði sér að trufla
bann i þeim lestri.
Stundum þaut liann þungbúinn á
svip út í garð, kom síðan aftur með
einn kjúklinginn i bendinni og kall-
aði á alla fjölskylduna. Kjúklingarnir
höfðu þá einmitt fengið einhverja
sérstaka veiki, sem pabbi bafði ný-
lega lesið um i einhverju timaritinu. I
livert skipti, sem kjúklingana greip
einbver veiki, var pabbi alveg örugg-
ur á, hvaða sjúkdóm um væri að
ræða, og byrjaði strax með bjálp
allra í fjölskyldunni að meðliöndla
kjúldinginn á vísindalegan liátt.
Á fáeinum vikum liafði bann kom-
ið sér upp stórum meðalaskáp, full-
um af meðulum af öllum tegundum.
Mamma kvartaði og kveinaði vegna
peningana, sem í þetta færu og sagði,
að menn befðu ræktað liænsi fyrir
þúsundum ára án þess að kosta svona
mikið til þeirra og með þessu hátta-
lagi mundi eitt egg kosta mark í búð.
Við krakkarnir vorum öll á bandi
pabba. Marnrna tók þetta allt of bók-
staflega. En þegar pabbi hætti að
koma lieim með sælgæti handa okk-
ur, en kom bara með meðul fyrir
liænsnin, fór okkur að þykja þetta
beldur hvimleitt.
En þegar hann byrjaði að skola
kjúklingana upp úr sama fatinu og
við sóttum vatnið í, flúðum við á náð-
ir mömmu.
Þetta vor var loftið dálitið lævi
blandið. Það var sannarlega krafta-
verk, að af hinum tíu kjúklingum
lifðu átta af veikindin. Aðeins tveir
dóu. Ég ætla ekki að lýsa þeirri sorg,
sem ríkti á heimilinu, þegar þeir dóu.
Ég beld, að ekki bafi ríkt eins mik-
il sorg í nokkru liúsi eins og okkar.
Loksins kom að þeim dögum og
vikum, sem mátti sjá, bve margir
lianar væru í þessum stóra bænsna-
skara. Fyrst var pabbi alveg örugg-
ur um, að enginn bani væri í hópn-
um, ekki einn einasti. Einni viku síð-
ar varð bann þó að játa, að ef til vill
væru þeir tveir.
Við krakkarnir komum loks nokk-
urs konar veðmáli í kring. En pabbi
vildi alls ekki beyra neitt veðmál
nefnt. Það væri ójafn leikur að leik-
menn veðjuðu við sérfræðinginn.
Þetta var sama dag og hann tók eftir,
að þrír hanar voru meðal þessara
átta kjúklinga. En þegar í ljós kom,
að hanarnir voru í rauninni fimm,
kannaðist bann við mistök sín og
sagði að banarnir væru að gala um
veðmálið. Þetta olli honum samt eng-
um vonbrigðum. Hinir tveir kjúk-
lingarnir, sem dóu, befðu áreiðanlega
verið bænur. Það væri alveg eðlilegt,
að af tiu kjúklingum væru fimm han-
ar og fimm hænur.
Er pabba var loks kunnugt um tölu
hænanna, fór hann'að telja tímann,
jiangað til þær færu að verpa. Eftir
sjöunda mánuðinn hlutu hinar góðu
bænur að fara að verpa. Um það
bafði liann lesið. Og þar sem liann
gerði ráð fyrir að bænur sínar væru
þær beztu, reiknaði bann nákvæm-
lega þann dag út, sem varp þeirra
álti að hefjast. Það var binn sautj-
ándi október. Og liann krossaði með
rauðri lcrít yfir þann dag á alman-
akinu.
Og hænsin görguðu inn i girðing-
unni, átu og voru feit og pattaralcg.
Pabbi gætti þess vandlega, að þau
lentu ekki á steikarpönnu mömmu.