Fálkinn - 07.02.1962, Blaðsíða 13

Það olli því, að við vorum enn meira
en áður hans megin. 1 livert skipti,
sem hann liafði komið hænsunum
undan steikarpönnunni, sótti hann
tösku fulla af hænsamjöli i fóðurkist-
una og gekk út i hænsagarðinn. Og
þá flugu liinir fimm hanar upp á öxl-
ina á lionum og hann reyndi að leyna
hve sæll og ánægður liann var á þvi
augnahliki. Þegar við horfðum á hann
þarna, vissum við að hanarnir mundu
aldrei lenda á steikarpönnunni. Ég
lield, að þeir hafi vitað það líka.
Fram að þeim tíma, sem hænurnar
áttu að byrja að verpa, gaf pahbi
þeim úrvalsfóður. Og á fjórða mán-
uði hyrjaði hann að gefa þeini auk
úrvalsins, eins konar varpmjöl. Og
afleiðingin varð sú, að allir hanarnir
fengu ógurlega magapínu, en þeir
höfðu umhyggjusamlega séð um, að
hinar þrjár liænur kæmU ekki nálægt
troginu, sem varpmjölið var í.
Pabhi tók slrax eftir þessum af-
léiðingum og sá um að hánarnir
væru meðliöndlaðir á visindalegan
liátt undir læknishendi. Þeir urðu
skjótt alhata, nema liinn stærsti,
Holli, og hinn minnsti, Golíat. Þeir
fiugu á glóandi plötuna á eldavélinni
og varð að setja sárabindi á fælur
þeirra og liafa þá inni í íbúðarhúsinu.
Það var enginn, sem gat komið i
veg fyrir, að sautjándi október nálg-
aðist. Löngu áður hafði verið byrjað
að smíða hreiður, fjöra þunga og
trausta kassa hér um bil eins stóra
og Imndakofar eru venjulega. Hvers
vegna þau urðu fjögur, en ekki þrjú,
eins og hænurnar, er mér ráðgáta enn
i dag. Ég geri ráð fyrir, að pahhi hafi
keypt of mikið timbur.
Þegar búið var að smíða hreiður-
kassana, fór pablji að reikna út, hve
mörg egg hann mundi vera búinn að
fá á aðfangadag. En þar sem talan
var eklcert ofsaliá eða svimandi, byrj-
aði hann að reikna, hver ágóðinn af
hænsarækt væri svona almennt.
Eftir stuttan tima var ákveðið, að
hann myndi bæta nokkrum hundruð-
um liænsa við í hópinn og mundum
við þá verða ríkt fóllc. Þetta var dá-
samlegur tími.
Iiin sex ára gamla systir okkar
varð fyrir liáði og spotti í skólanum
vegna þess að liún hegðaði sér eins
og liún væi'i úr sterkríkri fjölskyldu.
— Þangað til öllu var lokið að kvöldi
sautjánda október. Dagurinn leið og
ekki komu eggin. Og þannig leið
næsti dagur og sá þarnæsti. Viku eft-
ir viku beið pabbi án þess að ein
einasta hæna gerði skyldu sína.
Pahbi varð alllaf daprari og dapr-
ari. Þetta ógurlega vanþakklæti var
lionum um megn. Enginn lieyrði liann
hlæja framar. Og þegar mömmu var
gengið út í liænsagarðinn, leit liún
hatursfullum augum á hænsin. Pabbi
liafði þá fleygt tímaritunum um
hænsaræktina og hrennt útreikning-
unum.
— Við höfum hænsi, en engan
hagnað af þeim, sagði liann dapur-
lega. — Samt er enn gaman að virða
fyrir sér þessar glaðlegu skepnur,
það nægir mér.
En mamma sagði, að hann ætti að
skera niður itarðsoðið egg og gefa
hverri hænu daglega, þá mundu þær
fara að verpa. Én pahbi horfði hara
sár á liana, þar sem hún iteygði sig
yfir vinnu sina og þagði.
Pabbi fóðraði vei hænsin sín og
þau voru vel feit, næstum þvi eins
feit og áligæsir. Það var þvi sizt hægt
að segja, að þeirn liði ekki vel í
hænsagarðinum. En á hverju kvöldi,
þegar pahhi fór að gá í hreiðurkass-
ana, voru þeir alltaf galtómir. Við
gátum ekki lengur staðizt þetta, hók-
staflega vorum hágrátandi, þegar við
fórum í rúmin.
I miðjum desember var okkur ljóst,
að eittlivað þurfti að gera. Eftir mikl-
ar ráðagjörðir duttum við löksins
ofan á lausnina, hina frægu en
skjótu lausn Kolumhusar. — Bróðir
minn kom auga á hana. Hann var
þegar orðinn snillingur i slíkum mál-
um.
Á næsta sunnudegi safnaði hann
saman öllum vasapeningunum okkar
og flýtti sér með ]>á til kaupmannsins
næsla morgun, þegar liann var húinn
i skólanum. En fyrir þessa peninga
gátum við keypt daglega eitt eða tvö
egg þangað til við fengum vasa-
peninga næst. Og meðan pahbi fékk
sér lúr um miðjan daginn, lögðum
við sjálf eggin í hreiðrin, eggin, sem
hinar skylduræknu liænur vildu ekki
verpa.
Aldrei mun ég gleyma gleðisvipn-
um á pabba, þegar liann kom i fyrsta
skipti og sá eggin í hreiðrunum í
hænsastíunni. Énginn liershöfðingi
eftir sigursæla orrustu, enginn sak-
horningur eftir að hafa verið s}rkn-
aður, hefði getað ljómað svona af
gleði.
— Þau eru ennþá lieit, sagði liann,
og okkur var skemmt. Seinna, þegar
eggin voru borðuð við liátíðlega at-
liöfn, furðuðu allir sig á hinum dökk-
gula lit á rauðunni, en pabhi lýsli því
yfir, að þessi litur væri afar sjald-
gæfur á blómanum á veturna og væri
aðeins hægt að fá hann fram með því
að fóðra hænurnar á vísindalegan
iiátt.
Fjölskyldulífinu var bjargað.
Pabbi liló nú aftur eins glaðlega og
áður, liann jafnvel söng. Og hann fór
aftur að reikna út, hvé mikill ágóði
yrði af hænunum. I stuttu máli sagt:
Ilann trúði á hænurnar sinar, þessa
kynduga fugla, sem fóru allt i einu
að hæta einu eggi við hin þrjú, scm
við létum í hreiðrin. Til allrar ham-
ingju vakti það enga tortryggni lijá
pabba, honum fannst það alls ekld svo
fráleitt heldur var hann yfir sig lirif-
inn að eiga svona óvenjulegar hænur.
Vilduð þið gera svo vel að láta hann
lifa enn um stund i sinni góðu trú.
FÁLKINN 13