Fálkinn - 07.02.1962, Blaðsíða 19

reyfara í vasanum og sagðist ætla að
dveljast í vikutíma og ég hefði boöið
sér. Mér fannst það varla fegra ástand-
< ið, en gerði mér það samt að góðu,
minnug þess, að símanúmerið hans var
aftan á myndinni af honum, sem stóð
á náttborðinu mínu. Mamma hafði ef-
laust boðið honum í þeim tilgangi að
ég hætti að hugsa um Dodda. Hún hefði
bara átt að vita, hversu gjörsamlega
ég var orðin áhugalaus fyrir honum,
en þau virtust alls ekki skilja, að það
var hann sem sóttist eftir mér, en ekki
öfugt. Meira að segja Rikki, sem alltaf
hafði verið allra manna skilningsríkast-
ur, virtist skilningslaus að þessu sinni.
Með sinni venjulegu ljúfmennsku tók
hann þessu þó með ró, las sínar glæpa-
sögur, talaði við mömmu og virtist una
sér hið bezta.
Þóra kom uppveðruð eitt kvöldið og
tilkynnti, að það yrði dansað í félags-
heimilinu um kvöldið. Það fór ekki fram
hjá mér, að þau Rikki voru með ein-
hverjar augnagotur og leynimakk sín
á milli, þegar þau ákváðu án þess að
orða það við mig að fara gangandi, því
að veðrið væri svo gott.
Ég vissi aldrei hvernig það atvikað-
ist, þegar við skömmu seinna gengum
öll eftir veginum sem lá niður í þorp-
ið, að þau Rikki og Þóra voru alltaf
spölkorn á eftir eða undan. Það var
eins og enginn hefði neitt við það að
athuga nema ég, sem rölti við hliðina
á Dodda.
Það var fátt manna í danssalnum,
þegar við komum, nokkrar vígalegar
stælpæjur í ljósum buxum og grófum
peysum og dyrgjulegar sveitastelpur í
áberandi flegnum kjólum. Og strákarn-
ir virtust ekki vera vaxnir upp úr þeim
gamla sið að standa út við dyr í hóp
eins og hrossastóð, sem veit á sig slag-
viðri.
Stelpurnar litu allar á Rikka, sumar
opinskátt og frekjulega, en aðrar gáfu
honum hornauga í laumi, og Þóra lét
eins og hún ætti í honum hvert bein.
Við tókum okkur sæti við eitt borð,
og þegar hljómsveitin hóf skömmu
seinna leik sinn, svifu þau Rikki og
Þóra út á gólfið, og það var engu lík-
ara en þau hefðu gleymt öllu í kring
um sig. Reiði mín beindist öll gegn
Dodda, sem sat við hlið mér og virtist
harðánægður með tilveruna.
— Ertu sjónlaus með öllu, eða hvað?
— Ha?
Hann virtist vakna lítillega.
— Sjónlaus? Nei, ég sé þig og það
er mér nóg.
— Jæja?
Ég fann, að reiði mín óx ískyggilega
og ég var að komast, á það stig að
geta gert hvað sem var.
— Hvernig væri, að þú litir ögn eftir
kærustunni þinni?
Hann virtist ekki enn skilja móralinn.
— Það er allt í lagi með hana. Nú
skulum við nota tækifærið og dansa.
Frh. á bls. 30.
FALKINN
19