Fálkinn - 07.02.1962, Blaðsíða 15

gerðist atvinnumaður í knattspyrnu,
íslendingurinn Albert Guðmundsson.
★
Það sem hér er skráð að framan
munu flestir vita einhver deili á. Vafa-
samt er að eins margir viti, að síðan
Albert kom heim til íslands árið 1954,
hefir hann gerzt umsvifamikill stór-
kaupmaður og rekur fyrirtæki sitt við
Smiðjustíginn í næsta húsi við það, sem
hann átti heima í forðum hjá ömmu
sinni.
Er ég kom í heim'sókn til hans á
skrifstoíuna fyrir nokkrum dögum,
beið einn eftir að hann lyki símtali og
svo hringdi annar sími og svo hinn
aftur.
Þegar hlé varð á bar ég upp erindið.
Stutt viðtal fyrir blað. Ekki um knatt-
spyrnu heldur um viðhorf hans til þess,
hvernig menn yrðu efnahagslega sjálf-
stæðir.
— Þegar ég var að alast upp hérna
í hverfinu var áhuginn meiri fyrir
íþróttum og útiveru, en bóklestri og
lærdómi sagði Albert. Það fór því svo,
að eftir gagnfræðaskólapróf hugði ég
ekki á frekara nám fyrr en löngu
seinna, þá orðinn nítján ára. Var þá
ákveðinn í að fara í verzlunarskóla í
Bretlandi og til þess að komast að á
Skerry’s varð ég að hafa verzlunar-
‘skólapróf héðan að heiman. Ég fór í
Samvinnuskólann og lauk þaðan prófi
eftir tvo vetur.
— Heldur þú ekki að þáverandi
skólastjóra, Jónasi Jónssyni þætti
skemmtilegra að vita þig kaupfélags-
stjóra einhversstaðar úti á landi en
heildsala í Reykjavík?
— Ég veit það ekki, Jónas reyndi
aldrei að hafa nein áhrif á okkur varð-
andi lífsstarf, en beitti áhrifum sín-
um að því, að við yrðum nýtir borgarar.
Ég tel það happ að hafa verið í skóla
hjá Jónasi.
— Álítur þú að vera þín með stór-
þjóðum auðveldi þér störf þín sem stór-
kaupmaður?
— Veran erlendis var ómetanlegur
skóli, líka sá tími sem maður var utan
skóla. Það er ævintýri líkast að vera í
þeirri aðstöðu, sem ég naut ytra, t. d.
að ferðast um heiminn á fullu kaupi
og góðu kaupi í ofanálag.
— Þú hefir auðvitað stefnt að því að
verða verzlunarmaður. Telur þú að sá
tími sem fór í knattspyrnuna hafi orð-
ið þér til góðs fjárhagslega, miðað við
að þú hefðir komið beint heim að loknu
skólanámi og stofnað fyrirtæki?
— Ég vildi ekki skipta á því sem ég
hefi upplifað hvað sem í boði væri. Og
þó mér væri gefinn kostur á að hefja
lífið að nýju, þá myndi ég kjósa mér
það sama. En um það hvort eg hafi
tapað eða grætt fjárhagslega á því að
leika knattspyrnu þessi tíu ár, þá er
ekki gott um það að segja. Hins vegar
er ég ánægður með að hafa ekki auðg-
ast á stríðsgróðanum. Ég held að ég
hafi þó ekki tapað á því að vera
erlendis.
— Álítur þú að þeir sem beita öllum
tiltækum brögðum í viðskiptum komist
lengra en hinir?
— Viðskipti byggjast á heiðarleika.
Ég hefi aldrei, hvorki erlendis né hér
rekið mig á annað en heiðarleika í
viðskiptum. Ég vil segja að þeir sem
ekki fara eftir leikreglum séu algjörar
undantekningar.
— Það fé, sem þér græddist í knatt-
spyrnunni, var það undirstaðan að
fyrirtæki þínu hér?
-— Já, fyrstu peningarnir komu
þaðan Ég var alltaf á heimleið, encfa
þótt það drægist í tólf og hálft ár að
maður kæmi. Ég trúði því einhvern veg-
inn aldrei að atvinnumennska í knatt-
spyrnu ætti fyrir mér að liggja. Þar
gat svo margt komið fyrir, slysahætta,
eða aðrir mér betri menn kæmu til
félaganna eða að ég stæði mig ekki
nógu vel. Ég var því alltaf að búa mig
undir þetta og þessi krókur sem varð
á leiðinni heim, ja hann var ómetan-
legur og eins og ég sagði áðan vildi ég
ekki hafa farið á mis við hann þótt
allt heimsins gull væri í boði.
— Það er svo oft að íþróttamenn
hafa ekki að neinni sæmilegri atvinnu
að hverfa að loknum íþróttaferli sínum.
Þú hefur gert þér þetta ljóst frá
byrjun?
— Þegar ég var að alast upp vantaði
ákaflega mikilvægt atriði í uppeldis-
kenningar leiðtoga íþróttahreyfingar-
innar.
Þeir hvöttu okkur til þess að mæta
á æfingum og til þess að standa okkur
vel í kappleikjum, allt gott og góðra
gjalda vert. En þeir gleymdu að segja
okkur frá því að það væri annað ennþá
mikilvægara í þessum heimi en stæltur
líkami enda þótt slíkt sé mjög eftir-
sóknarvert.
Þeim láðist að segja okkur, að til
þess að hljóta sæmilega lífsafkomu
yrðum við að leggja meiri rækt við
sálina, læra meðan tími væri til. Leita
okkur þeirrar menntunar sem tryggir
mannsæmandi kjör. Þetta sá ég ekkert
frekar en aðrir félagar mínir í fyrstu
og frá því er ég lauk gagnfræðaskólan-
um og nokkur ár þar á eftir hugsaði
maður ekki um bóknám, enda þótt
fólkið manns sæi betur. Ég er viss um
Framhald á bls. 32
FALKINN
15