Fálkinn - 04.04.1962, Blaðsíða 11

SMÁ-
SAGA
EFTIR
INGE
LUND
lætið). Hefur verkfræðingurinn kannski lesið þessa nýju
skáldsögu eftir son minn? Ég fyrir mitt leyti skil ekki baun
í henni.
— Já( ég hef lesið hana . ..
— Hreinskilnislega sagt, finnst mér þessi skriffinnska hálf-
gerður óþarfi.
Maður kom gangandi handan frá fjarstu álmu hússins,
nálgaðist hægum, þreytulegum skrefum. Hann var tiltakan-
lega horaður og leit út fyrir að vera um fimmtugt. í svip
hans var þjáning og þreyta, en í tærðu andliti hans tindruðu
björt og blá augu. Verkfræðingurinn sneri sér við og kinkaði
kolli í kveðjuskyni til komumannsins. Forstjórinn leit
snöggvast um öxl, kippti svo að sér dagblaðinu og rýndi
sem fastast í það. Mátti greinilega á honum sjá, að hann
kærði sig ekki um neinar samræður.
Komumaður kinkaði stuttlega kolli til forstjórans, er lét
sem hann sæi ekki kveðjuna. Því næst heilsaði hann verk-
fræðingnum með handabandi, færði stól nær honum og
fékk sér sæti.
í því kom Ingiríður hjúkrunarkona út í hliðardyr á næstu
álmu byggingarinnar og að baki hennar birtist ungur maður
með mikið, brúnleitt hár. Ingiríður benti honum til þeirra
félaga og fór því næst inn aftur. En ungi maðurinn hélt í
áttina til linditrjánna.
— Sæll, pabbi!
— Góðan dag, herra skáld, gegndi forstjórinn meinlega.
Ungi maðurinn bar kveðju frá móður sinni, síðan hneigði
hann sig fyrir hinum tveim, dró fram stól og settist.
— Ég óska yður til hamingju með viðtökur skáldsögunnar,
mælti verkfræðingurinn.
Rétt í þessu kom Ingiríður aftur fram í dyrnar. Hún bað
Andoff forstjóra að koma í símann. Frú Andoff þyrfti að segja
honum eitthvað mjög áríðandi. Uss, það var fráleitt neitt
sem á lægi eða einhvers væri um vert, kvaðst forstjórinn
vera viss um og veifaði dagblaðinu. Hann skyldi hringja til
frúarinnar eftir stundarkorn. Systir Ingiríður sneri við það
inn aftur, en kom út að vörmu spori, með hlýjar ábreiður.
— Jæja, herra Anderson, nú skulum við leggja þetta um
fæturna, og við líka, verkfræðingur. Við megum ekki sitja
hér og láta okkur kólna á fótunum.
— Ó, systir Ingiríður, ég vildi óska að þér væruð á minni
deild, varð hinum tærða manni að orði, um leið og hann
leit bláum augum sínum beint framan í hana. — Nei, ónei,
það væri ekki gott, bætti hann við, því að þá myndi ég reyna
að fá dvalarstað á sjúkrahúsinu, meðan Ingiríður stundaði
hjúkrun hér.
Systir Ingiríður sendi honum sitt bjarta bros, og hún mátti
líka til að brasa við unga manninum og segja nokkur viður-
kenningarorð um bók hans.
Unga manninum þótti lofið gott, en tók á rás út að garðs-
hliðinu. Hann hafði orðið var við hæðnisglott í augum föður
síns, og vildi koma sér undan frekari ónotum. Ingiríður kom
enn út. — Símtal við Andoff forstjóra, afskaplega áríðandi.
— Konan mín verður að gera sér að góðu að bíða, þangað
til ég hringi hana upp.
— Góði forstjóri, finnst yður þetta ekki full langt gengið?
Konan yðar virðist alveg örvílnuð. Hvers vegna eruð þér
að kvelja hana? Hún er búin að bíða nógu lengi. Komið nú.
— Já, ég kem — eftir stundarkorn. Konan mín hefur
bara gott af því að bíða.
Ingiríður sendi þessum erfiða sjúkling ískalt tillit og gekk
nauðug inn aftur í húsið. Hinn tærði maður, sem nefndur
var Anderson, tók til að hósta. Verkfræðingurinn hristi
höfuðið áhyggjufullur.
— Þegar maður er lagstur á sjúkrahús, fær maður loksins
tíma til að grufla út í eitt og annað, tók Anderson því næst
til máls og sneri sér að verkfræðingnum. Það er hrein furðu-
legt, hvernig æskuminningarnar skjóta upp kollinum, ljós-
lifandi eins og það hefði gerzt í gær.
— Ójá, svoleiðis er það með okkur alla, samþykkti verk-
fræðingurinn.
— Það er einkennilegt hvað hið umliðna leitar á hugann,
endurtók herra Anderson. Framar öllu öðru eru það atvik
og aðstæður frá æskudögunum, sem eru manni svo áleitin.
Eitt er það, sem ég hefi alveg sérstaklega mikið verið að
brjóta heilann um, eftir að árin fóru að færast yfir mig.
Það er, hvers vegna sumir foreldrar geta haldið upp á eitt
barna sinna umfram önnur, og fara ekki dult með að þau
geri greinarmun á sínum eigin afkvæmum.
Svona var það til dæmis á æskuheimili mínu, þegar ég
og bróðir minn vorum að alast upp. En allt var tómur unað-
ur, utan til að sjá. Við vorum álíka vel gáfum gæddir á and-
lega sviðinu, bróðir minn og ég, en ég var sá yngri, litli bróð-
ir. Við komum báðir heim úr skóla með nokkurn veginn jafn
góðan vitnisburð. Grannarnir töldu okkur fyrirmyndar
fjölskyldu.
En þó var stórmikill munur á framkomu foreldranna
við okkur. Að líkindum hafa þau ekki gert sér grein fyrir
því sjálf. Sennilega hafa þau verið þeirrar skoðunar, að
þeim þætti jafn vænt um mig og bróður minn. Og samt var
munurinn auðfundinn. Til dæmis var það ég, þó yngri
Frh. á bls. 34.
FÁLKINN
11