Fálkinn - 04.04.1962, Blaðsíða 21

— Hvers vegna er það svona þægi-
legt? spyrjum við.
— Af því ekkert þarf að hugsa um
það. Og svo er svo auðvelt að svindia.
Hún Bryndís er alveg snillingur að
svindla í Olsen — olsen. Þið ættuð bara
að sjá hana spila það.
— Við héldum nú að einhverrar hugs-
unar þyrfti við spil.
— Vissulega, en hugsunarleysi er at-
vinnusjúkdómur unga fólksins, segir
Kristín og hendir spilunum og tekur til
við að lesa trúarbragðasögu eftir Ólaf
Hansson.
Það heyrist eitthvert korr inni í einu
herberginu. Við lítum þangað og vitum
ekki, hvaðan á okkur stendur veðrið.
— Verið þið alveg rólegir, segir Krist-
ín. Þetta er bara hann Gísli, það er að
renna af honum.
Gísli fer út úr klefanum og gengur
upp stigann og inn á sviðið. Helgi og
Birgir koma fram í herbergið og eru
tilbúnir að fara inn á sviðið.
— Hvað mundi gerast, ef maður
mundi strá dópinu yfir bekkina? segir
Helgi.
— Og ætli pillurnar yx-ðu ekki tíndar
upp og etnar af græðgi, segir Kristín.
★
Það er hlé og við skreppum fram í
sal og lítum á leikhúsgesti. Þai-na eru
ungir nemendur úr Verzlunarskólan-
um innan um virðulegar peysufatakon-
ur. Við spyijum eina konu, hvei'nig
henni líki leikurinn og hún segir hann
hafa boðskap að flytja og leikritið væri
ákaflega vel leikið. Síðan snúum við
máli okkar að ungum pilti úr Verzlun-
arskólanum og hann kveðst skemmta
sér pi'ýðilega. Litlu seinna er hringt
bjöllu. Hléinu er lokið.
ic
— Þetta eru nú kavalerar, heyrum
við, að Kristín segir, þegar við komum
aftur niður í litla herbergið í kjallar-
anum; Að vísu var þetta ekki sagt um
okkur, heldur við Birgi og einn annan,
sem voru í óða önn að háma í sig í'jóma-
kökur. Það hafði komið gestur til leik-
aranna í hléinu og þeir höfðu veitt hon-
um eins og sönnum gestgjöfum sómdi.
En um leið og hann var kominn út
úr dyrunum, gripu þeir Birgir fegins
hendi þær kræsingar, sem eftir voi’u.
Helga kemur nú niður. Hún hefur
lítið sézt þai'na niðri, enda er hún einna
mest á sviðinu af öllum leikurunum í
þessu stykki. En hún dvelur ekki lengi,
eftir skamma stund er hún farin af stað
upp á sviðið.
— Súpan var nokkuð köld núna, segir
Steindór.
— Og ég sem var svo svangur, segir
Gísli.
— Hún var alltof heit síðast, skýtur
Kristín inn í.
— Er þetta alvörusúpa? spyrjum við.
— Já, hún kemur beina leið úr eld-
húsinu.
— Hvei'nig er með vökvann í pelan-
um hans Gísla?
— Það vei’ður að vera saft, segir
Steindór glettnislega og skýzt inn í
hliðarherbergi.
— Þið leikið nokkuð stex'kt núna,
segir Steindór skömmu seinna og gríp-
ur um magann, þú kýldir mig bara fast
í magann áðan, Helgi.
— Hvað er sterkur leikur?
— Það kallast stei’kur leikur, þegar
leikið er af mikilli innlifun, segir Heigi
— Stei'kur leikur er það, þegar þeir
rífa fötin hver utan af öðrum, segir
Guðmundur. — Það skall hui'ð nærri
hælum síðast, þá var Birgir næstum
kominn í gegnum tjaldið.
Framh. á bls. 28.
Neðst til vinstri: Guðmundur Pálsson
hefur brugðið á sig hárkollu og hlær
mik'ð. — Efst til vinstri: Steindór
Hjörleifsson sminkar sig. Hér að neð-
an hjónin Helga Bachmann og Helgi
Skúlason, sem bæði leika í Kviksandi,
og eru jafn samhent á sviðinu og
heimilinu.