Fálkinn - 02.05.1962, Qupperneq 13

VALERIE WATKINSON
— Ég verð að fara með hann heim,
sagði Prudence.
— Vagninn fer alveg að koma; það
ætla ég annars að vona, tilkynnti Clif-
ton. — Og sá næsti kemur ekki fyrr
en eftir fimmtán mínútur. Þú verður
að skilja hann eftir hérna.
— En það getur verið ekið yfir hann,
sagði Prudence með skelfingu. — Hann
kann ekkert á umferðina, hann er ekki
vanur götunni.
— Prudence, sagði Clifton, — það er
mín skoðun, að við, sem erum skynsemi
gæddar verur, berum vissa ábyrgð á
þessum mállausu skepnum, en sú ábyrgð
þarf ekki að kosta það að koma of seint
til vinnu.
— Kisi er engin mállaus skepna, sagði
Prudence, — hann er góður og skyn-
samur kisi, og ég hef ekki í huga að
skilja hann eftir hér í allri umferðinni.
Fólkið virtist fagna þessu, og hinn há-
skólakennaralegi maður hrópaði „húrra“
um leið og hann leit til konu sinnar.
Stúlkan með hringana og armböndin
þrýsti Kisa að sér og sagði full aðdá-
unar:
— Þessi Kisi er sannarlega vel upp
alinn. Skiptið yður ekkert af þessum
ergilega leiðindapésa þarna.
Clifton sneri upp á sig og tilkynnti
virðulega: — Ég stíg inn í vagninn, Pru-
dence. Þér væri betra að koma kettin-
um á sinn stað.
Meðan hópurinn hugleiddi, hvort
skilja ætti Kisa eftir einan og yfirgef-
inn á götunni, kom strætisvagninn í ljós.
Og í sömu andrá var „sport“-bíl ekið
að gangstéttarbrúninni. Ungur maður
stökk út úr bílnum og nálgaðist nú hóp-
inn á biðstöðinni.
— Get ég nokkuð aðstoðað ykkur?
spurði hann, — ég sé að þið eruð í
vandræðum með þetta dýr þarna og ....
Prudence tók Kisa úr fanginu á
hringja- og armbanda-hlöðnu stúlkunni
og horfði ákveðin framan í unga mann-
inn.
— Þetta er ekkert dýr, hrópaði hún,
— þetta er Kisi Cartwright, og ég á
hann. Hann hefur elt mig á biðstöðina,
vegna þess að hann er tryggur og góður.
Ég ætla mér að sleppa strætisvagninum
og fara heim með Kisa minn. Þakka
yður fyrir.
Ungi maðurinn leit rannsakandi en
ekki óvingjarnléga á hana. — Svona,
svona, sagði hann sefandi, — leyfið mér
að aka yður og Kisa heim. Ég er dýra-
læknir og er á leið til Dýrasjúkrahúss-
ins við Tjörnina.
— Prudence! kallaði Clifton aðvar-
andi, — þú ferð ekki í bíl með ókunn-
ugum manni!
— Hann er ekki ókunnugur, sagði
Prudence, — hann er dýralæknir. Hún
snéri sér að unnusta sínum. — Og það,
sem meira er, hann sagði „svona-svona“
á svo hughreystandi hátt, og það er
meira en hægtj er að segja um þig. Eng-
inn hefur sagt „svona-svona“ við mig,
síðan ég var barn.
Kisi deplaði öðru auganu framan í
dýralækninn og gróf klærnar mjúklega
og varlega í bakið á eiganda sínum. Pru-
dence andvarpaði, en ungi maðurinn
losaði Kisu æfðum ’höndum og tók hann
með annarri hendinni, en hélt um aft-
urfætur hans með hinni.
— Þér hafið ertandi áhrif á köttinn,
sagði dýralæknirinn við Clifton. — Kett-
ir hafa mjög næmt taugakerfi.
— Ungfrú Cartwright er unnusta mín,
sagði Clifton við 'hann. — Ég aðvara
yður. Ef þér farið ekki beina leið heim
með hana, þá .... þá ....
Dýralæknirinn rétti úr sér og axlir
hans virtust undarlega breiðar og sterk-
legar, þegar hann leit beint framan í
Clifton og sagði:
— Þá hvað?
— Ég yrði sannarlega vonsvikinn,
sagði Clifton máttleysislega. — Vertu
sæl, Prudence.
Þegar vagninn var farinn, benti ungi
maðurinn á bílinn sinn. — Gjörði svo
vel. Ég er með dýrakörfu aftur í. Hald-
ið þér að yðar keisaralegi köttur muni
vera mótfallinn því að láta loka sig
í henni?
Prudence kinkaði kolli. — Ég er
hrædd um það. Ég held á honum í kjölt-
unni, ef hann er hjá mér, reynir hann
ekki að hlaupast á brott. Þetta er mjög
vingjarnlegt af yður, hr ....?
— Jeremy Mason, sagði hann og
beygði sig yfir Kisa. — Ég er ekkert
hættulegur, ungfrú Cartwright, ég borga
skattana mína, ég auðsýni hinu veika
kyni mikla virðingu og ég kem fram
við fjórfætt dýr með vinsemd.
— Þakka yður fyrir. Nú get ég náð
í næsta vagn, sagði Prudence.
— Verið þér ekki að hugsa um það,
sagði Jeremy Mason glaðlega.—Það yrði
mér ánægja að aka yður til borgarinnar.
— Ég hélt að þér væruð að fara til
Dýrasjúkrahússins við Tjörnina, sagði
Prudence.
— Það er ég líka, svaraði hann, —
en ég þarf að sinna erindum í borg-
inni fyrst. Hann lagði Kisa í kjöltu henn-
ar og benti síðan á hattinn, sem hún
bar á höfði sér. — Ég sting upp á að
þér takið af yður þennan dásamlega
vitleysislega hatt. Það getur blásið svo-
lítið, þegar við ökum í opnum bílnum.
Hár hennar feyktist til í golunni og
í kjöltu hennar lá mjög ánægður köttur.
Prudence fannst þetta reyndar heilla-
vænlegur endir á annars leiðinlegri
morgunferð. Jeremy Mason leit á hana
og sagði: — Það ætti að vera meira
um þetta, finnst yður það ekki?
— Meira um hvað? spurði hún.
Hann var óskelfdur. — Meira um öku-
ferðir á þessum tíma dags, meira um
eftirlætisketti, sem skapa vandræði og
meira um ungar stúlkur í vandræðum.
Hún varð undrandi á sjálfri sér, þeg-
ar hún fór að hlæja.
— Þetta er betra, sagði Jeremy í við-
urkenningartón. — Þér eigið ekki að
láta hlutina ergja yður. Það eru tilfinn-
ingarnar, sem ráða.
Framh. á bls. 28.
FÁLKINN 13