Fálkinn - 02.05.1962, Blaðsíða 19

það þykir nú ekki fínt — en hér mun
hægt að ræða um magann á sér kinn-
roðalaust.
í Frakklandi þykir góður siður, er
góðir vinir hittast eftir langan aðskiln-
að, að kyssa á báðar kinnar — hvað
myndum við segja? Menn leiðast gjarna
undir hendi í sumum suðlægari lönd-
um, án þess að tekið sé til þess.
íbúar Suður-Evrópu eru menn yfir-
leitt miklu tilfinninganæmari en Norð-
urlandabúar. Á Ítalíu þykir sjálfsagt
— já, jafnvel almenn kurteisi — að
karlmaður votti laglegum stúlkum að-
dáun sína á götum úti. Hvernig myndi
það gert? Jú, þeir brosa, mæla hana
með augunum frá toppi til táar, halla
undir flatt, hefja hana til skýjanna
með hrifningarorðum, og ekki sízt með
því að ávarpa hana! Já, ávarpa hana!
Það er ekkert athugavert við það, —
á Ítalíu, á ég við! ítalskt kvenfólk hef-
ur ekkert á móti þessu — þetta er allt
saman mjög ánægjulegt og sönnun á
yndisleik þeirra.
ítalskt kvenfólk, sem dvelst erlendis
kvartar dálítið undan því, hve karlmenn
séu ókurteisir, og þó sérstaklega á Nor-
urlöndum, — enginn sýnir þeim aðdáun
á götum úti, enginn gerir tilraun til
þess að yrða á þær.
Jafnvel í Bandaríkjunum þykir sjálf-
sagt að ungir heiðursmenn blístri
hvellt, er fögur stúlka gengur framhjá
á götunni. Það er líka farið að bera dá-
lítið á þessu hér. Ókurteisi? Já, sam-
kvæmt íslenzkum siðvenjum.
Það er einnig ýmislegt fleira, sem erg-
ir ítalskar stúlkur, sem eru á Norður-
löndum. Þær hafa nefnilega uppgötvað,
að ungir menn geta á dansleikjum boð-
ið upp hvaða dömu, sem þeim sýnist
án illits til hvort hún er í fylgd með
karlmanni eður ei, — og herrann henn-
ar gefur í þokkabót samþykki sitt til
þessa verknaðar! Á Ítalíu hefði slíkum
dóna áreiðanlega verið réttur kinnhest-
ur af réttum aðila, — sá hefði jafnvel
Fyrir alla muni skuluð þér ekki gleyma
að flauta hátt á eftir fallegum stúlkum
sem þér sjáið á götum úti — þ. e. a. s.
þegar þér dveljist á Ítalíu.
dregið upp kutann sinn! Þetta þykir
sjálfsagt, þar sem herranum ber að
verja dömuna, — honum ber að sanna
henni hve mikils hann metur hana! Það
er fleira, sem ítölsku kvenfólki ekki
líkar: Fólk stendur úti á miðri götu og
kyssist, — já, eins og þetta fólk væri
í stofunni heima hjá sér — eru engin
takmörk fyrir svona löguðu?
Nú ætla ég að segja ykkur smásögu.
Eitt sinn var danskur „bisness-maður
sem fekk í heimsókn arabiskan við-
skiptavin sinn, og bauð honum náttúr-
lega á glæsilegt veitingahús þar í landi.
Þeim danska til mikillar furðu sagði
starfsbróðir hans: „Nei takk“ við öllu
sem hann bauð honum, — hann þóttist
vera nýbúinn að borða, ekki vera svang-
ur og þar fram eftir götunum. Er þeir
skildu hafði sá arabiski ekki fengið neitt
í svanginn!
Eftir nokkra daga hitti sá danski
kunningja sinn, sem hafði um hríð dval-
izt í Arabíu og sagði honum sínar farir
ekki sléttar. Kunninginn rak upp
hrossahlátur og útskýrði nú allt fyrir
honum; f Arabíu þykir sjálfsögð kurt-
eisi að neita öllum mat, sem manni er
boðinn við matborð. Því næst verður
sá sem býður að bjóða aftur, en það er
árangurslaust og svona gengur þetta
koll af kolli. Loks eftir óhemju eftir-
gangsmuni og þolinmæði samþykkir
gesturinn að fá sér ofurlítið á diskinn,
og þá er björninn unninn. Þetta er nú
kurteisin í Arabíu, þar sem aðeins ó-
tíndir ruddar segja strax: „Já takk“
er þeir meina það!
Komir þú til fran, þá skaltu ekki
vera kurteis og klappa börnunum á
kollinn og dásama hin fögru augu
þeirra í hrifningu — en á eftir nær móðir
þeirra nefnilega í einhvern skynsaman
mann, sem reynir að eyða óhollum á-
hrifum frá augunum í þér! Einnig verð-
ur þú að muna, að rétta þeim aldrei
neitt með vinstri hendinni, sem er
„óhrein“ í augum Araba.
Siðareglur í Arabíu eru hins vegar
einfaldar, en kannske ekki beinlínis
heppilegar. Þú færð nefnilega 200 kr.
sekt fyrir að fara úr jakkanum á opin-
berum stöðum — og 1000 kr. í sekt
ef þú ert svo óheppinn að rekast á ein
hvern á götunni. Þá eru báðir aðilar
kærðir fyrir „brot á almennu velsæmi“
og það er dýrt þar í landi. Þetta væri
ef til vill ekki svo vitlaust að taka upp
hér á landi, — Gunnar Thoroddsen
fjármálaráðherra ætti bara að athuga
þetta. ímyndið ykkur bara ríkiskass-
ann eftir eitt laugardagskvöld á veit-
ingahúsum bæjarins!
í Kína — þar þykir annars mikil
kurteisi að ropa duglega eftir máltíðir
— en hávært tal merki um reiði og
ruddaskap. Hefur þetta valdið miklum
misskilningi. Setjum nú svo, að íslend-
ingur hitti kínverskan kunningja sinn á
götu og hann verður náttúrlega glaður
við og klappar Kínverjanum á bakið og
segir hárri raust: „Nei, komdu marg-
blessaður, Cun Wung minn, hvernig
hefurðu það karlinn?“ Kínverjinn
skilur þetta þannig, að annað hvort
sé maðurinn ævareiður eða gersneyddur
tilfinningu fyrir almennri kurteisi.
Hér á landi og einnig á Norðurlönd-
um er það einhvern veginn svo, að
ekki þykir fínt að komast í of nána
líkamlega snertingu við ókunnugt fólk.
Karlmönnum þykir ofurlítið óþægilegt
að rekast á konu í troðfullum strætis-
vagni og honum þykir ekki síður
óþægilegt að þurfa að nudda sér
upp við einhvern ókunnan karlmann.
í Suður-Evrópu er þessu öfugt farið og
þykir jafnvel Lurteisi að standa þétt
upp við þann, sem rætt er við.
Rannsóknir hafa leitt í ljós, að
karlmenn á Norðurlöndum standa í
um það bil hálfs meters fjarlægð hvor
frá öðrum er þeir ræða saman á göt-
unni, og eigi þeir orðastað við konu,
þá breikkar bilið um 25—30 sentimetra,
Framh. á bls. 33.
FALKINN
19