Fálkinn - 02.05.1962, Síða 31

✓
J? 4a$AinA önn
MORGUNGANGA
Það var gaman að sjá reykvísku feð-
urna viðra framleiðslu sína á páska-
dagsmorgun. Veðrið var fagurt og vor
í lofti, en allir í spariklæðunum. Þeir
morgunhressustu höfðu vaknað eld-
snemma og farið til kirkju og mátti
greinilega sjá það á andlitum þeirra, að
þeir þóttust hafa gert kristilega skyldu
sína a. m. k. til næstu jóla.
Ekki var ég einn af hinum morgun-
hressu kirkjugestum, en þóttist samt
góður að ná í lokin á ræðu prestsins í
gegnum útvarpið, en síðan þrammaði
ég af stað með mína framleiðslu, sem
ekki er þó nema eitt eintak, en bara
því betur vandað. Frúin fekk að fljóta
með fyrir náð; hafði hangikjötið verið
soðið deginum áður og matartilbún-
ingur því í minna lagi Við lögðum
leiðina niður á Skúlagötuna og var þar
margt um manninn. Flestir voru á leið
niður að höfn, því alltaf hafa skipin
mikið aðdráttarafl.
Þeir feður, sem voru með stóran hóp,
höfðu að vísu nóg að gera við að gæta
hjarðar sinnar, en þó virtust margir
þeirra vera furðu lagnir með að láta
þau stærri gæta yngri systkina sinna.
Það var verra með þá, sem einlembdir
voru. Þeir voru á sífelldum þönum og
þar á meðal auðvitað ég sjálfur, en kon-
an sigldi svo á eftir eins og briggskip
fyrir fullum seglum. Þetta var líka
stórhættulegur staður að láta börnin
leika lausum hala. Öðrum megin var
sjórinn, en hinum megin brunuðu góð-
borgararnir í bifreiðum sínum með
krakkana gargandi í aftursætunum.
Já, krakkinn mátti lítið vera að því
að skoða dásemdir páskamorgunsins,
þótt faðirinn útlistaði allt vel og vand-
lega, heldur jók sífellt skriðið eins og
það væri lífsnauðsyn að komast gegn-
um þessa morgungöngu á nýju lands-
meti. Heima beið líka hálfétið páska-
eggið, sem foreldrarnir höfðu verið svo
áfjáð í að opna um morguninn til að
rúlla sundur pappírssneplunum og lesa
málsháttinn. Þetta skildi barnið auð-
vitað ekki, enda ekki við því búið, að
það gerði sér grein fyrir því, að sæl-
gætisgerðir þjóðarinnar rækju umfangs-
mikið menningarstarf með útgáfu máls-
hátta, sem þjóðinni eru einkar hjart-
fólgnir.
Lítill tími gafst til að spjalla við
kunningja, sem maður mætti á förnum
vegi, enda voru krakkar kunningjanna
vanalega á harðahlaupum í gagnstæða
átt við mitt afkvæmi.
Þegar ofan í miðbæ var komið, eftir
að maður hafði farið fram hjá höfn-
inni á harðaspani og ekki einu sinni
fengið að skoða skipin almennilega fyr-
ir krakkanum, fór skyndilega að draga
úr hraðanum. Þá setti að mér Ijótan
grun, sem von bráðar kom í ljós, að
var á rökum reistur. Barnið var orðið
þreytt, og eftir andartak neitaði það
að ganga eða hlaupa meira.
Heldur kaus ég að bera krakkann
en að draga hann á eftir mér organdi,
eins og ég sá suma feður gera, en þeir
voru líka niðurlútir og rauðir í fram-
an. Þrammaði ég nú með krakkann,
fyrst í fanginu, síðan á háhesti og þá
aftur í fanginu og var orðinn dauð-
uppgefinn áður en langt leið. Vegfar-
endur litu mig hornauga, að ég skyldi
láta mig hafa það að halda á svona
stórum krakka, en ég reyndi að bera
mig karlmannlega.
Þegar loks við komust heim, var ég
orðinn alveg uppgefinn, svo að ég
fleygði mér upp í sófa og vildi hvíla
mig stundarkorn. Þá var blessað barnið
auðvitað orðið úthvílt og vildi fá mig
til ýmissa leikja, sem ég var skiljanlega
ekki mjög æstur í. En blessuð konan
hafði um það mörg orð, að þetta hefði
verið alveg yndisleg morgunganga.
Dagur Anns.
31