Fálkinn - 03.10.1962, Síða 22

Loks tekst karli aS staulast á fætur, en
sem hann loks stendur riðandi and-
spænis Marteini, fálmar malarinn allt í
einu til hans og þrífur í öxl hans.
— Bölvað svínið! segir hann hásri
röddu. — Ég skal drekkja þér.
Hann hristir Martein til og stangast á
því: — Ég skal kæfa þig!
Svo snarhættir hann. Dregur Martein
að sér og rýnir framan í andlit hans.
— Hvað? segir hann, — þetta er þá ekki
einu sinni Kalli. Hver ert þú og hvaðan
kemur þú? Hann gretti sig herfilega.
— Ha-jú, ég hef séð þig áður. Þú ert
flóttamanns-fjandinn, sem Kristín kom
með.
Malarinn klappar Marteini kumpán-
lega á öxlina. — Og nú hefur þú dregið
mig uppúr ánni! Húrra, kunningi.
Komdu inn með mér og fáðu þér einn
öl og snaps. Palli Glomp bíður þarna
inni. Það á að verða trúlofunargildi, hæ!
Sá gamli dregur Martein með sér.
Hann er svo fullur að hann slagar, og
hrópar: — í kvöld hef ég ákveðið að
gefa Palla Glomp hana Kristínu. Já,
það máttu bölva þér uppá, lagsmaður
.... nú rennur gullöld upp yfir gömlu
mylnuna hérna.
Marteinn færist undan og reynir að
losna við malarann, en gamli maðurinn
sleppir honum ekki. Þegar þeir brölta
saman inn í eldhúsið, situr Páll Glomp
þar og horfir á þá starandi augum. Hann
kreppir lúkuna utan um stóra vínflösku.
— Hver er þetta sem þú ert kominn
með, malari? spyr hann drafandi rómi.
— Vinur minn, svarar malarinn, —
og hann er líka vinur þinn, Páll. Við
erum allir saman vinir í kvöld. Hann
gengur að eldhúsborðinu og nær í þrjú
glös. Nokkru seinna hellir hann í þau.
Marteinn hristir höfuðið óttasleginn.
— Mig langar ekki í að drekka vín, seg-
ir hann.
En malarinn neyðir því ofan í hann,
fyrst einu glasi og síðan öðru til við-
bótar. Martein svíður í hálsinn af vín-
inu. Hann finnur til viðbjóðs og óþæg-
inda.
Hvað er langt síðan hann hefur feng-
ið sér í staupinu? Tíu ár? Það er eins og
við hugsunina komi eitthvað sætt og
ilmkennt fram í munninn á honum. Og
aftur rekur þessa einkennilegu þoku
yfir hann, og fram úr þokunni stígur
mynd af glasi með ljósrauðum vökva.
En í sömu andrá hverfur sýnin, og þok-
an er aftur eins og grár veggur, er lyk-
ur um minni hans.
22 FÁLKINN
Páll Glomp hvolfir í sig einu glasinu
enn og snýr sér til malarans með móðu
í augum. — Hvar er Kristín? spyr hann.
— Er hún alls ekki heima, eða hvað?
Malarinn hlær ertnislega. — Hefurðu
enga þolinmæði, Páll? Nú skal ég fara
og sækja hana.
Páll seilist eftir flöskunni. — Það má
guð vita hvort hún vill mig nú, þegar
til kemur, segir hann. — í kvöld gaf
hún mér utan undir.
— Vill þig? hrópar malarinn hárri
röddu. Hún skal! Svo þrammar hann
upp stigann á efri hæðina. — Kristín!
kallar hann.
ÞEGAR malarinn er kominn úr aug-
sýn, snýr Páll sér að Marteini. — Ég
er Páll Glomp, segir hann. — Þú hefur
sjálfsagt heyrt mín getið. Þá er Mar-
teinn svarar ekki, heldur hann áfram:
— Heyrðirðu ekki hvað ég var að segja?
Ég er Páll Glomp! Frá hinni miklu
timburverzlun í Lohr. Hvað heitir þú?
—■ Marteinn!
— Marteinn? endurtók Páll íhugandi.
— Og hvað meira?
Marteinn svarar ekki. Hann hvarflar
augum frá einu glasi til annars á borð-
inu, svo til gluggans.
— Nú nú? Ertu búinn að gleyma hvað
þú heitir?
— Brunner! anzar Marteinn snögg-
lega. — Marteinn Brunner.
Hann hefur ekki hugmynd um, hvern-
ig hann hefur fundið þetta nafn.
— Brunner? endurtók Páll spyrjandi.
Hann virðir flóttasvipinn á andliti Mar-
teins fyrir sér, íhugandi, næstum rann-
sakandi.
Malarinn kemur fljótlega aftur til
eldhúss. — Kristín er ekki komin heim
ennþá, rymur í honum, — hvað skyldi
hún halda að hún sé? Og komið fram
yfir miðnætti.
ÞEIR Marteinn, malarinn og Páll
Glomp eru aftur seztir við eldhúsborðið
með þrjú full glös fyrir framan sig,
þegar Kristín kemur loks heim til
gömlu sögunarmylnunnar. Hún nemur