Fálkinn - 03.10.1962, Page 24

til baka, segir hann. — Hún bíður niðri
við Krummaker.
Kristín verður að beita sig hörðu til
að opna umslagið. Það er bréfspjald
með mynd af Maríon Gaspadi. Á bak-
hlið spjaldsins stendur ritað með þess-
ari sömu, fíngerðu skrift: „Kæra barn!
Ég bíð þín niðri í veitingahúsinu! Þú
verður að koma!“
Mamma! hugsar Kristín. Henni sortn-
ar fyrir augum.
— Hvað á ég að segja, Kristín? spyr
drengurinn.
— Já, já! stamar hún hikandi. — Já!
— Það er fínt! segir strákur og tekur
á rás aftur niður í þorpið.
Kristín starir agndofa á eftir honum.
Hvað er þetta sem hún var að segja?
Að hún ætli að koma? Hún kallar til
drengsins, en hann heyrir ekki.
Það dregur allt í einu mátt úr henni
og Kristín grípur í handlegg Marteins
til að styðja sig. Hún reikar í spori og
hallast upp að honum. Hann styður
hana og andartak liggur hún upp við
hlið hans. Hún finnur hlýjuna frá hon-
um, finnur handleggi hans um sig og
andardrátt hans. Einkennilegur máttur,
sem leggur úr frá þessum höndum og
handleggjum.
Kristín réttir sig upp með hægð. Nei,
hún getur ekki leitað sambands við
móður sína án vitundar föður síns. Hún
og faðir hennar eiga hvort annað. Hún
vill ekkert spor stíga, án þess hann
viti. Að minnsta kosti verður hún fyrst
að tala við hann, og það undir eins í
dag.
— Marteinn, segir hún eftir langa
þögn. — Viljið þér gera mér greiða?
— Sjálfsagt.
— Niðri í veitingahúsinu situr kona
og bíður mín .... frú Gaspandi. Verið
Tvær dauðþryttar hjúkrunarkonur
stóðu í fæðingardeildinni og voru að
brjóta saman bleyjur.
— Veiztu nú hvað, sagði önnur og
kinkaði kolli í áttina að röð af vögg-
um með grenjandi smábörnum í. — Ég
neita bókstaflega að trúa því, að þau
samanstandi af ekki nema 80% vatni!
*
Maður nokkur kom inn í stóra við-
tækjaverzlun til þess að líta á sjónvörp
og fann loksins eitt tæki, sem honum
leizt vel á.
— Viljið þér greiða það í 12 eða 18
afborgunum, spurði afgreiðslustúlkan.
— Afborgunum? Ég ætla að greiða
það hér á staðnum.
— Staðgreiðsla? stamaði afgreiðslu-
stúikan dauðhrædd. — Þá verð ég að
tala við forstjórann.
*
Hann var ákafur boxaðdáandi, en svo
illa vildi til eitt sinn, að hann varð að
vinna eftirvinnu og gat ekki verið við-
staddur. Til þess að fara ekki alveg á
mis við keppnina sendi hann konu sína
þangað, svo að hún gæti sagt honum
hvernig leikar hefðu farið og einnig
lýst fyrir sér keppninni eftir föngum.
Seint um kvöldið þegar eftirvinnunni
var loks lokið, þaut hann heim.
— Hver vann, spurði hann móður og
másandi konu sína, strax og hann var
kominn inn úr dyrunum.
— Enginn, svaraði kona hans. —
Annar datt í gólfið í fyrstu lotu og þá
var hætt við keppnina!
*
Eftirlitsmaður frá menntamálaráðu-
neytinu í Moskvu heimsótti skóla nokk-
urn og spurði eina af kennslukonunum,
HLÁTURINN
LENGIR
LÍFIÐ
hvort hún hefði nokkurn sérstaklega
gáfaðan nemanda í bekk sínum.
—• Já, svaraði hún. — ívan litli er
einu ári á undan jafnöldrum sínum
hvað gáfur og þroska snertir. Eftirlits-
maðurinn lét kalla Ivan litla fyrir sig
til þess að prófa hann.
— Hverjir eru þrír mestu svikarar
í sögu Sovétríkjanna?
— Stalín.
— Rétt.
— Malenkov.
— Rétt.
— Og Krúsjov.
— Þér hafið rétt fyrir yður, sagði
eftirlitsmaðurinn og snéri sér að
kennslukonunni. — Hann er einu ári
á undan.
svo góður að ganga niður til hennar.
Segið henni að ég geti ekki komið. Ég
get ekki komið ennþá. Hún fær skýr-
ingu á því gegnum frú Orsini. Viljið
þér segja henni þetta?
— Já, svaraði Marteinn og lítur hik-
andi niður eftir sér.
Kristín skilur hann og brosir.
— Hjá Krummaker dettur engum í
hug að taka til þess, hvernig menn eru
til fara. Það eru svo margir, sem fara
þangað inn beint úr vinnunni og fá sér
í glas.
— Já, en. ....
— Auk þess mun hún skilja það,
þessi kona, sem þér eigið að finna. Hún
veit hvernig það er, að vinna 1 sögunar-
mylnu.
Hún hikar enn um stund og bætir svo
við: — Það er .... móðir mín!
— Móðir yðar?
— Já, og gerið það nú fyrir mig að
fara til hennar. Ég skal útskýra þetta
seinna fyrir yður, allt saman.
ÞEGAR Marteinn gengur inní veit-
ingastofu gistihússins, leggur á móti
honum þef af tóbaksreyk og angan af
ilmvatni. Hann flýtir sér að loka hurð-
inni og litast um í stofunni. En móðir
Kristínar sér hann hvergi.
Við kringlótta borðið hjá kolaofnin-
um situr kvenmaður og hefur lagt silf-
urgráa loðkápu lauslega yfir herðar sér.
Marteini finnst hún ævintýralega fögur,
næstum eins falleg og ljóshærða stúlk-
an á auglýsingunni, sem hangir á
veggnum bak við hana. Hún hefur líka
sítt, ljóst hár, sem fellur í mjúkum
lokkum niður um herðar henni.
Marteinn hristir af sér feimnina og
gengur að afgreiðsluborðinu. — Er langt
síðan frú Gaspadi fór héðan? spyr hann
gestgjafa.
— Krummaker horfir forviða á hann.
— Frú Gaspadi?
— Hvað er það? spyr konan við ofn-
inn. Rödd hennar titrar.
Marteinn snýr sér að henni. Hún hef-
ur sprottið á fætur og starir á hann.
— Afsakið, segir hann, — ég átti að
tala við frú Gaspadi .... Móður Krist-
ínar.....
Konan gengur hratt til Marteins og
grípur í handlegg hans.
— Frú Gaspadi .... það er ég. Hvar
er Kristín? Hvers vegna kemur hún
ekki? Ég er búin að bíða lengi eftir
henni!
Marteinn hopar frá henni,
— Kristín getur ekki komið! stamar
hann. — Ekki ennþá!
— Getur ekki komið, hefur konan
upp eftir honum. — Já, en hvað er því
til fyrirstöðu? Segið mér það! Hver
eruð þér? Unnusti Kristínar?
Marteinn hristir höfuðið.
Já, hvað á hann að segja? Hver er
hann?
Frú Gaspadi veltir silkivasaklút í fáti
milli óstyrkra handa sinna.
— Hvers vegna kemur Kristín ekki?
Framhald á bls. 32.
FÁLKINN
24