Fálkinn - 03.10.1962, Page 34

þú ert fullur. Eftir stutta þögn bætir
hún við: — Ég skammast mín fyrir
þig.
Faðir hennar hefur snúið sér við til
hálfs, svo hann liggur á bakinu og horf-
ir upp í loftið. Blóðið hleypur framí
kinnar hans við orð Kristínar. Hún
iðrast eftir að hafa sagt þau.
Frá því í gær er faðir hennar orðinn
annar en áður í augum Kristínar. Hún
veit nú hve viðkvæm sál leynist innan
undir hinni hörðu skurn. Hún veit hve
djúpt það særði hann, þegar konan
fiýði frá honum fyrir tuttugu árum
siðan. í vanmætti sínum og viðkvæmni
hafði hann bundið hjarta sitt við aðra
manneskju, en hún skildi hann eftir
einan og yfirgefinn. Þess vegna hefur
hann vopnast vantrausti og hörku.
Þess vegna hefur hann flúið inn í ein-
veruna, með áfengið eitt að fylginaut.
Kristín gengur út að glugganum,
stendur þar og horfir hugsandi niður í
garðinn.
— Það verður ekkert af þessu með
Glomp, pabbi! segir hún án þess að
snúa sér við.
Malarinn liggur með lokuð augu,
ábreiðan hreyfist upp og niður við þung-
an andardrátt hans.
— Þú verður að hugleiða það betur!
svarar hann.
Kristín starir undrandi á hann. Hvað
á hann við? Hvað þarf að hugleiða við
hreyfil sem er bilaður?
— Páll hefur gott vit á timburverzl-
un! Það er aðalatriðið! heldur faðir henn-
ar áfram.
Kristínu varð ósjálfrátt á að brosa.
Þau hafa misskilið hvort annað. En
brosið hverfur jafnharðan og þrjózku-
svipur færist yfir andlit hennar.
— Það er engin ástæða til að ég gift-
ist honum, þó hann hafi vit á timbur-
verzlun!
Hún hrekkur við og snýr sér að glugg-
anum. Utan frá heyrist aftur hið syngj-
andi suðuhljóð sögunarvélarinnar. Raf-
allinn! Vélsögin! Það er allt komið af
stað á ný.
KRISTÍN stekkur steinhissa niður í
verksmiðjuhúsið. Þegar hún kemur í
dyrnar, sér hún hvar Marteinn stendur
í hópi verkamanna hjá vélinni, sem er
á fleygiferð. Rafallinn er skínandi
hreinn og drifreimarnar renna yfir hjól-
ásana með tilbreytingarlausum smell-
um. Sögunarstjórinn leggur trjábol að
vélsöginni og hún rennir sér fyrirstöðu-
laust gegnum furuna. Rétt á eftir verð-
ur hann var við Kristínu í gættinni.
— Hún gengur eins og ný af nálinni!
Hrópar hann. Svo bendir hann á Mar-
tein. — Það er hann þessi nýi þarna,
sem hefur gert við hana.
Kristín gengur brosandi til Marteins.
— Fyrirtak, hrópar hún. — Hvernig
fóruð þér að þessu?
Marteinn brosir.
— Nú, mér datt í hug að ... - það væri
bara rofinn þarna .... svo ég tók hann
sundur .... og hreinsaði hann .... og.
.... Hann gerðist vandræðalegri með
hverju orði.
— Eruð þér þá rafvirki?
Marteinn þegir. Svipur hans er sem
hulinn grímu af djúpri íhugun.
Er ég rafvirki?
Hugur hans fálmar sig inn undir hið
gráa þokutjald, er lykur um fortíð hans.
Sögunarstjórinn verður að svara fyrir
hann:
— Vitanlega er hann rafvirki, Krist-
ín. Annars hefði honum aldrei tekizt
svo vel þessi viðgerð. En nú er allt í lagi.
Nú skal Páll Glomp bara koma. Við get-
um afgreitt pöntun hans fyrir hádegi.
NOKKRUM mínútum síðar snýr
Kristín aftur til föður síns, sem enn
liggur upp í loft í sæng sinni og horfir
sljóum augum fram fyrir sig.
Hún segir honum að það hafi verið
nýi maðurinn, Marteinn, sem gerði við
rafalinn, og kom vélsöginni aftur af
stað. Gamli maðurinn snýr sér aftur við
með erfiðismunum og segir:
— Svo þá er hægt að ljúka við send-
inguna til Glomp?
Kristín kinkar kolli.
Faðir hennar andar léttar og segir:
— Þér er víst ekki fyllilega ljóst hvað
það hefur mikla þýðingu fyrir mig, að
einmitt Glomp.......
— Jú, það veit ég vel, pabbi.
Kristín reynir að koma orðum að því
að minnast á móður sína, en faðir henn-
ar heldur áfram;
— Segðu mér annars, Kristín, þetta
með Pál Glomp .... hefur þú hugleitt
það?
-—- Pabbi, segir Kristín í bænarrómi.
— Eg elska hann ekki!
Það kemur hörkusvipur á gamla
manninn.
— Elskar! Slúður! Eins og það hafi
nokkra þýðingu?
— En hvað annað hefur þá þýðingu?
Allt í einu er rödd Kristínar orðin
einkennilega barnaleg. En malarinn
hleypir í sig hörku.
— Ja, hvað heldurðu? rymur hann
hrottalega.
Þau þegja bæði stundarkorn og stara
hvort á annað. Skyndilega lyftir Kristín
höfði og hlustar. Einhversstaðar í hús-
inu gjalla við nokkrir tónar, grannir
og fjarrænir. Nú renna þeir saman í
ofurlítið lag. Það er „Lævirkjahreiðrið“
sem Hanna litla er að spila á flygilinn
niðri í stórustofu.
Kristín horfir kvíðandi á föður sinn.
Hann hefur líka heyrt það. Hann horfir
uppí loftið og það er kominn þjáningar-
svipur á andlit hans.
— Bannsett nóran! segir hann loks
í reiðirómi.
— Því segirðu þetta, pabbi, hrópar
Kristín. — Þetta er næstum eina ánægj-
an hennar!
— Ég er búinn að harðbanna henni
það! Það er kominn tími til að þetta
glamurgargan hverfi úr húsinu.
Kristín veit að faðir hennar mun
aldrei gera alvöru úr þeirri hótun, að
losa sig við svarta flygilinn, er stendur
óstilltur og rykfallinn úti í dimmu skoti
í stórustofu. Hann elskar hljóðfærið og
hatar í senn. Og eftir samtalið við Veru
Orsini daginn áður skilur Kristín hvers
vegna hann gerir það. Flygillinn er hon-
34
FALKINN