Fálkinn - 10.10.1962, Qupperneq 10

Við höfðum verið að ræða morðmál,
sem Hatton hafði sjálfur unnið að lausn
á, og ég hafði gert þá athugasemd, að
morðingjanum sæist alltaf yfir eitthvert
örlagaríkt smáatriði, sem fyrr eða síðar
leiddi til þess, að hann yrði gripinn.
— Ekki alltaf, sagði Hatton, og þuldi
upp fyrir mér heilmörg morð, sem fram-
in höfðu verið á fjórða tug aldarinnar
af hinum alræmda „Jack the Ripper“,
og hann hefði svo sem alkunna væri,
aldrei náðst.
— Já, en í slíkum tilfellum er heldur
enginn tilgangur með morðinu í venju-
legum skilningi, skaut ég inn í. Ég viður-
kenni fúslega, að það er hægt, og jafn-
vel mjög auðvelt að fremja algjörlega
tilgangslaust morð, og sleppa.
— Já, já, svaraði Hatton, en hvað
heldurðu um öll þau morð, sem framin
eru og ekki er um getið í blöðum, og
sem yfirvöldin hafa ekki hugmynd um?
Hann þagnaði og brosti íbygginn á
svip.
— Þú ert að hugsa um ákveðið mál!
hrópaði ég.
— Já, svaraði hann og andvarpaði.
Þú gætir svo sem skrifað heila bók um
það. Það myndi vera prýðilegt efni í
spennandi sögu, vegna þess að sálfræðin
er svo stórt atriði í þessu máli. Það var
grundvallarveikleiki konunnar sem var
aðalatriðið í þessu máli. Ég á reyndar
enn þá gömlu minnisblöðin mín og ef
þú vilt lofa mér að leita svolítið þá skal
ég segja þér alla söguna. Ég man greini-
lega öll smáatriði, en ekki er ég viss
um, að allar dagsetningar séu réttar,
en þær skipta einmitt höfuðmáli.
Hann fann minnisblöðin sín, fletti í
gegnum þau og hóf mál sitt.
ÞESSIR atburðir gerðust fyrir rúm-
lega tuttugu árum. Þá bjó ég með móður
minni í suðurhluta London og kannaðist
lítillega við þá sem þetta mál snerti.
Þetta voru tvær hálfsystur, sem bjuggu
í sama húsi og við. Þar sem þær voru
ekki samfeðra, báru þær ekki sama
ættarnafn. Sú eldri, ungfrú Hannah
Grey, var h. u. b. 35 ára gömul. Hún
var há, mögur kona, rödd hennar var
djúp og dáiítið hás, og hún var með
stóran, svartan fæðingarblett með löng-
um hárum vinstramegin á hökunni.
Ennfremur var hún næstum óhugnan-
lega heiðarleg og hreinasta skass, er
hún var að ræða litlu systur hennar,
sem var yndisleg, kjarklaus stúlka, —
hún var tæplega tvítug, og hafði alla
tíð litið á Hannah Grey sem móður
sína. Móðir þeirra hafði dáið skömmu
eftir að hún fæddist.
Það var yngri systirin, ungfrú Rose
Moore, sem heimsótti mig þetta föstu-
dagskvöld — það var áttunda apríl —
til þess að leita ráða hjá mér.
— Þér eruð leynilögreglumaður hr.
Hatton, er ekki svo? sagði hún, og er
ég hafði staðfest að svo væri og enn-
fremur sagt, að ég væri í glæpadeildinni,
spurði hún, hvort ég gæti ráðlagt henni
án tillits til stöðu minnar. Ég svaraði
að það gæti ég gert, nema því aðeins
10 FALKINN
að hún bæði mig að hylma yfir glæp.
Því næst hóf hún mál sitt.
HANNAH GREY var horfin, sagði
hún. Hún hafði farið til Westbourne
hinn 12. marz sér til hvíldar og heilsu-
bótar, þar eð henni hafði ekki liðið vel
þá um hríð. Hún hafði verið mjög slöpp
á taugum og reyndar stundum allt að
því móðursjúk, og systir hennar hafði
hvað eftir annað heyrt hana biðja há-
stöfum í herbergi sínu að næturlagi.
Og allt í einu lagði hún af stað og ekki
hafði hún skilið eftir annað heimilisfang
en Westboure, poste restante.
Rose hafði að sjálfsögðu haft miklar
áhyggjur hennar vegna, en hún hafði þó
róast, er systir hennar skrifaði henni.
Samtals fékk hún fjögur bréf — ekkert
þeirra var dagsett — aðeins vikudagur-
inn var skrifaður í annað efra hornið
á bréfinu — og hún hafði ekki gefið
neitt frekara heimilisfang. í fyrsta bréf-
SMÁSAGA EFTIR J. D
inu, sem Rose fékk, hinn 15. marz en
það var þriðjudaginn eftir að Hannah
fór, stóð aðeins, að hún væri ekki ánægð
með staðinn, sem hún bjó á, og að hún
myndi hverfa þaðan einhvern næstu
daga. í hinum bréfunum þremur lét hún
þess ekki getið hvert hún hefið flutt,
eða hvað hún hafði fyrir stafni. Þetta
voru einkennilega snauð bréf, augsýni-
lega skrifuð í flýti en ekki báru þau
sérstök merki þess, að bréfritarinn væri
þunglyndur eða örvinglaður. Hún skrif-
aði hins vegar, að sér liði betur, og hún
leit meira að segja út fyrir að vera í
prýðilegu skapi.
Eftir síðasta bréfið, sem skrifað var
á sunnudegi, og sem Rose hafði fengið
fyrir tíu dögum — eða 29. marz — komu
ekki fleiri bréf. Rose hafði hvað eftir
annað skrifað til Westbourne, en ekki
fengið svar. Ég spurði fyrst hvort
Hannah Grey hefði Þjáðst af þunglyndi,
sem ef til vill gæti leitt hana til þess
að fremja sjálfsmorð, en systir hennar
hristi höfuðið. Ég spurði hana, hvort
hun gæti ímyndað sér einhverja ástæðu
til þessarar undarlegu framkómu og
þagnar af hálfu ungfrú Grey, en enga
skýringu sagðist hún geta gefið. Mér
fannst samt, að einhverju væri hún að
leyna mig, en ég spurði einskis frekar
og hóf að athuga póststimplana á um-
slögunum frá Hannah Grey.
Þrír stimplanna voru greinilegir, —
bæði var hægt að lesa nafnið og dag-
setninguna, en ekki var það til mikillar
aðstoðar. Hins vegar var fjórði stimpill-
inn næstum ólæsilegur. Mér tókst þó að
greina, að U og R voru í enda nafnsins
og svo var stafur, sem helzt líkist E,
þremur eða fjórum bókstöfum framar.
Ég skoðaði nú stimpilinn betur í gegn-
um stækkunargler, og komst að því að
þetta var ekki E heldur F, og að öllum
líkindum var þetta fyrsti stafurinn í
.BERESFORD
nafninu. Hinir stafirnir voru heldur
ekki U-R heldur O-R, og er ég náði mér
í kort, þá uppgötvaði ég, að við járn-
brautina milli Westboure og St. Edmund
var lítil stöð, sem heitir Fulford.
Rose hafði aldrei heyrt getið um
þennan stað, og var nokkurn veginn viss
um, að systir hennar hefði ekki talað
um Fulford áður en hún fór. Hið fyrsta
sem bar að gera, var að spyrjast fyrir
í pósthúsinu í Westbourne hvort ungfrú
Grey hefði sótt bréf sín og í öðru lagi,
að fara til Fulford og athuga hvort
einhver hefði séð til ókunnrar konu
þar í bæ. Fulford var nefnilega lítið
sveitaþorp, þar sem áreiðanlega var
tekið eftir ókunnu fólki. Ég lofaði Rose,
að ég myndi fara til Westbourne daginn
eftir, — þetta var á laugardegi, — og
athuga hvort ég yrði einhvers vísari.
Enda þótt systirin teldi enga mögu-
leika á að ungfrú Grey hefði framið
sjálfsmorð, þá var ég sannfærður um,