Fálkinn - 10.10.1962, Page 15

I
Og nú réðist
hann á frú Raoul,
svo hún engdist
sundur og sanian
af kvölum og
stundi: „Ég er
særð, ó ég er
særð“.
ungur og trúður í senn. Hann eykur
holdsfýsn mannanna, hann er frekur og
áleitinn og hæðist að ólíkindalátum í
ástum og örvæntingu.
Jafnframt þessu er hann líka dauð-
inn. Hann veifar hattinum en hneigir
aldrei höfuð sitt. Hann er ævinlega
glorhungraður, og sá sem einu sinni
hefur heyrt hann syngja hin einkenni-
legu grafljóð sín fram um nefið og
skella í góm með viðkvæðinu: Ke, ke,
ke .... getur aldrei gleymt því.
Stundum birtist hann í gervi Laug-
ardags baróns, Pikant baróns eða
Kirkjugarðs baróns. Þá breiðir hann
hæverskan blæ yfir grófyrði sín, jafn-
vel svo að það getur gengið í öfgar.
Síðast af öllu opinberaðist hann sem
barón Entretoute og kvartaði þá sáran
yfir hörmulegu ástandi sem hann hefði
komizt í nýlega á sjúkrahúsinu í Port-
au-Prince. Hann hafði þjáðst af hjart-
slætti og leitaði læknis, en læknirinn
hafði gert hræðileg mistök, því hann
hafði skorið úr honum hjartað en skil-
ið hjartsláttinn eftir.
Af öllum guðum í Haiti, held og að
þessi freki dauðaguð, faðir Ghede, sem
þó er að ýmsu leyti svo einstaklega
mannlegur, standi hjarta mínu næst.
En auk þess er um að velja aðra guði
svo hundruðum skiptir. Þar eru Dam-
ballah, ormurinn úr skýjunum og
Simbi, ormurinn í trénu, Faðir Ague
og matróna hans húsfrú Siren, Ogoun
með eldrauð augu, guð stáls og styrj-
alda og hinn ógurlegi .... og fjölmarg-
ir aðrir. Allir hafa þeir sín séreinkenni,
og öllum er þeim heilsað með sérstök-
um helgiathöfnum og trumbuslætti, því
með öllu sínu margslungna fyrirkomu-
lagi er dulmagnatrúin ákaflega síbund-
inn átrúnaður. Jafnvel guðinnblástur-
inn grípur ekki menn af handahófi,
heldur fylgir hann um það föstum regl-
um.
EN snúum okkur nú aftur að frú
Raoul, sem á að sýna okkur hinn mesta
allra leyndardóma, sem sé hvernig
maður fær nýja sál. Hún situr í sæti
sínu róleg og virðuleg, og umhverfis
hana hafa vinir hennar hópast til að
kveðja hina gömlu frú Raoul og bjóða
þá nýju velkomna.
Houngan Okil, en svo heitir prestur-
inn, hefur tekið niður trumburnar
þrjár sem skírðar eru, en þær hafa
hangið uppi undir þaki. Síðan leggur
hann út vever-ana umhverfis miðstoð-
ina í herberginu. En vever eru marg-
víslega brugðnar flækjur og víravirkis-
mynstur úr ösku eða maísmjöli. Ég
varð steinhissa á að sjá af hve mikilli
lipurð og listfengi hann lét duftið renna
úr greip sinni svo að af því mynduðust
ormar, hjörtu og ótrúlegustu reitir á
svart moldargólfið. En þetta eru skraut-
hlið, sem andarnir eiga að koma gegn-
um, út til ,,hestanna“ sem bíða þeirra.
Síðan taka trumburnar til, hægt og
hikandi, lágt og leitandi. Þunnt skinn
strengt yfir hyldjúpt myrkur.........
Ljós eru kveikt framan við vever-
brugðningarnar og hvítklæddu stúlk-
urnar falla á kné og kyssa jörðina.
Okil stökkur vatni og rommi á mið-
stöpulinn, frú Raoul keyrir höfuðið á
bak aftur svo hálsinn liggur þaninn
sem til slátrunar væri. Því næst hefst
söngurihn:
Papa Legbe, ouvri barrie pou moin.
„Faðir Legbe, opnaðu hliðin fyrir
mig......“
Ago .... Yé.
Nú eru allir risnir á fætur og trumb-
urnar breyta um hljóðfall, þeir leika
nú yanvalou og við dönsum álútir og
sveiflum handleggjum.
O .... o .... adié. ....
Allt í einu rekur hvítklædd stúlka
við hlið mína upp hvellan skræk, eins
og fugl. Það er skelfingu blandið sigur-
óp. .... Trumburnar auka taktsláttinn,
stúlkan snýst um sjálfa sig, með galop-
inn munn, hún rífur frá sér blússuna
og brjóstin hlaupa fram. Andlitið er
gljáandi af svita, og allt í einu hnígur
hún niður eins og undir miklum þunga.
Einn guðanna hefur fundið sér hest!
Tvær af eldri konunum taka blítt og
Framh. á bls. 28.
F'ÁLKINN 15