Fálkinn - 10.10.1962, Blaðsíða 30

reyndist ekki svo, heldur virtist kjark-
urinn hafa bilað henni og nú sat hún og
starði á okkur yfirkomin af skelfingu.
Við stöðvuðum bifreiðina og reyndum
að hugga hana, en hún grét eins og
barn, sárt og skerandi.
„Auto zobop,“ snökti hún og reyndi
•að gera okkur skiljanlegt á slitróttri
kreólsku að hún vildi fá að fara úr bíln-
-um. Við reyndum að tala við hana á
■ensku, en hún horfði skelkuð á okkur og
skildi ekki neitt. Við vildum ekki setja
telpuna af á miðjum veginum, svo við
snérum til baka og ókum heim til henn-
ar, þar skauzt hún út og inn í hús. Móð-
ir hennar kom út, falleg kona og móð-
urleg. Tókst henni loks að koma okkur
í skilning um að telpan hefði haldið
að sér hefði verið rænt af auto zobop,
en það eru draugabílar sem stela börn-
um handa guðum er éta menn.
Við hlógum og kváðumst hafa gert
þetta í bezta tilgangi, enda þótt stúlkan
væri óneitanlega falleg. Svo spurði ég:
„Hvar hefur hún lært að tala svona
góða ensku?“ Konan leit alvarlega á
mig og svaraði: „Herra minn, hún kann
ekki ensku. Það var ekki hún sem tal-
aði við yður, heldur Erzulla, verndar-
engill hennar.“
Mér fannst kulda leggja niður hrygg-
inn á mér. Við snérum aftur til borgar-
innar og næturhúmið var þrungið laos
þrymjandi trumbum.
Fjársjóðnr í fönn
Framhald af bls. 13.
gagni. Þennan dag vinna menn við að
lagfæra skíði flugvélarinnar og snjóbíll
flytur farangur frá jöklinum. Föstudag-
urinn líður, án þess að til stórra óhappa
komi. Á laugardag kemur síðasti- flutn-
ingurinn ofan frá Bárðarbungu og flug-
vél færir leiðangursmönnum benzín og
varahluti. Flugmenn þeirrar vélar höfðu
samband við leiðangursmenn, og flugu
brott með þau skilaboð, að þeir félag-
ar mundu fljúga skíðavélinni heim til
Reykjavíkur morguninn eftir.
í Reykjavík höfðu menn beðið frétta
af leiðangrinum með eftirvæntingu.
Fæstir þeir, sem með leiðangrinum
fylgdust, voru svo bjartsýnir að halda,
að leiðangursmenn kæmu sigursælir úr
þessari för. Jafnvel þótt flugvélin kæm-
it á loft, mundi þá ekki voðinn vís að
fljúga henni 300 km leið til Reykjavík-
ur? En flugvélin reyndist vel. Það vitum
við nú. Hún var eins og björn, sem
kemur út úr híði sínu, áður en ísa tek-
ur að leysa. Þegar flugvélin hafði feng-
ið benzín, var hún allvel fleyg.
Á sunnudaginn, 6. maí, blés ekki byr-
lega fyrir þeim félögum. Vindur stóð
þvert á flugbrautina. En þegar á dag-
inn leið, breyttist áttin, og um kl. 16.50
eru hreyflarnir settir af stað. Innan
stundar er vélin komin á loft. Ævintýr-
ið er senn á enda.
Það er ekki fyrr en á árinu 1962,
að kötturinn í ævintýrinu setur upp
á sig stýri og segir söguna úti. Við sitj-
um í þægilegum stólum og horfum á
hvítt tjald. Það er slökkt og kvik-
myndavélin tekur að suða. Ævintýrið
endurtekur sig, við erum allt í einu orðn-
ir þátttakendur; nú erum við að fara
upp klifið hjá Klaustri, eftir nokkrar
mínútur erum við á hájöklinum. Nú
gengur allt eins og í lygasögu. Flug-
vélinni er nú ekið eftir hjarninu. Skugg-
ar lyftast og líða um skjannahvíta fann-
breiðuna. Við fáum ofbirtu í augun.
Loksins sjáum við fyrir endann á ævin-
týrinu og vörpum öndinni léttar. Flug-
vélin er komin á loft, og við heyrum
þulinn í myndinni lesa upp skeytið, sem
flugfélagið Loftleiðir fékk. Fólkið flykk-
ist út á flugvöllinni, vélin lendir, mann-
fjöldinn þyrpist að vélinni. Út úr henni
stíga skeggjaðir, veðurbarðir menn.
Vandamenn og vinir fagna þeim af heil-
um hug. Þeir hafa farið á vit jökla-
kóngsins, komið aftur, unnið sigur. Fjár-
sjóðurinn hafði verið grafinn upp úr
fönninni, þeir höfðu hrifsað hann úr
greipum jökulsins og komið honum -heil-
um í höfn.
Svetom.
Heimildir: Kvikmyndarhandrit
Sigurður Magnússonar, frásögn af
atburðunum í Norsk Polar-Tidende
eftir Árna G. Eylands, dagbókar-
brot úr leiðangrinum o. fl.
Kona liveríur
Framhald af bls. 11.
Er Gunn heyrði þetta, var hann mjög
ánægður. Hann kærði sig kollóttan um
húsbúnaðinn, samdi þegar í stað um
leiguna og greiddi fyrirfram til marz-
loka og sagði, að hann myndi skrifa
þeim Robison-hjónunum og tilkynna
þeim komudag sinn og konu sinnar
til þess að gefa þeim lista yfir þá hluti,
sem átti að senda þeim, umfram allt
eldsneyti til miðstöðvarinnar. Robison
grunaði ekki neitt, þau hjónin voru
hæstánægð yfir að fá svo ágæta við-
skiptavini á þessum tíma árs. Frú Robi-
son sagði mér, að Gunn væri meðal-
maður á hæð með mikið svart yfirskegg
og mjög fölur. Hún hafði ímyndað sér,
að ef til vill væri hann brjóstveikur.
Hún hafði aðeins séð hann í þetta eina
skipti og strákurinn, Joe, sem var mitt
aðalvitni, hafði bersýnilega tekið betur
eftir honum, en hann staðfesti þó lýs-
ingu móður sinnar á útliti hans.
Þetta leit nú út fyrir að vera ósköp
venjuleg saga, sem hlaut að enda á held-
ur ógeðfelldan hátt en mér kom fram-
haldið gjörsamlega á óvart.. Gunn-hjón-
in höfðu komið til Fulford 12. marz,
seinnipartinn, en það var einmitt sama
daginn og Hannah Grey hafði lagt af
stað frá London. Þau höfðu pantað sér
vagn til þess að aka sér frá brautar-
stöðinni og óku þau beint til ,,Bellevy“.
Næsta hálfan mánuðinn var hegðun
þeirra ósköp venjuleg, þó með þeirri
undantekningu, að Gunn sást aldrei
nokkurs staðar, en fór þó í gönguferðir
meðfram ströndinni, þar sem aldrei var
nokkur maður. Frú Gunn fór þó öðru
hverju til þorpsins og fór þrisvar eða
fjórum sinnum með lestinni til West-
bourne. Þau fengu allar sínar nauð-
þurftir frá Röbison-hjónunum, og Joe
fór til þeirra á hverjum morgni nema
á sunnudögum.
Þann 28. marz — Robison mundi
dagsetninguna mjög greinilega —
hafði Gunn sýkst af inflúenzu. Frú
Gunn hafði sagt Joe þetta og bætti því
við, að þetta væri ekkert alvarlegt, en
Gunn skyldi aðeins liggja nokkra daga
í rúminu. Þau höfðu ekki beðið um
lækni. Þú manst væntanlega, að þetta
er daginn eftir, að Hannah, hafði skrif-
að systur sinni í síðasta sinn. Veikindi
Gunns gátu vissulega verið skýringin
á því, hvers vegna Hannah fór ekki til
Westburne til þess að sækja bréf systur
sinnar, en þetta var þó engin ástæða
til þess að hætta að skrifa. Frú Gunn
hafði hegðað sér eitthvað undarlega,
eftir að maður hennar varð veikur,
Stundum pantaði hún hjá honum vörur
þær, sem hún þurfti, úr svefnherbergis-
glugganum, sem var á annarri hæð, og
30 FÁLKINN