Fálkinn - 10.10.1962, Síða 32

Kona Iiverfur
Framhald af bls. 31.
húsinu miðað við kuldann úti, og ég
gerði ráð fyrir, að ekki væri langt síðan
slökkt hefði verið á ofninum. Af til-
viljun strauk ég fingrinum yfir ofninn
og fann, að eitthvað sat milli röranna
og veggsins. Það var eitthvað mjúkt og
ég hélt, að þetta væri könguló. Af ein-
hverri ástæðu náði ég í hana og leit
sem snöggvast á hana. En þetta var
bara alls ekki könguló, þótt manni virt-
ist svo við fyrstu sýn. Þetta var merki-
legur lítill loðinn hlutur, sem þú getur
séð í glæpasafninu hjá Skotland Yard,
ef þig langar til. Þetta var hringlaga
gúmmí á stærð við tíeyring og löng
hár voru dregin í gegn um það og límd.
Ég tók þennan hlut auðvitað með
mér, en ég gerði mér ekki grein fyrir
þessum fundi mínum fyrr en í lestinni
er ég var á heimleið. Þá rann allt í einu
ljós upp fyrir mér. Gunn hafði leikið
tvöfalt hlutverk í hálfan mánuð, bæði
sjálfan sig og Hannah, og fæðingarblett-
urinn úr gúmmí hafði haft sitt hlut-
verk.
Þeim mun meir sem ég hugsaði málið,
þeim mun ljósara var þetta. Þetta féll
allt saman í eina heildarmynd í koll-
inum á mér, og ég varð alveg viss í
minni sök, er ég rifjaði upp það, sem
Robison hafði sagt mér. Veikindi Gunns
voru til þess að hafa afsökun fyrir að
láta aldrei sjá sig, það var skýringin
á því, að hann kom aldrei fram nema
sem Hannah, er um Joe var að ræða,
og um kvöldið, er hann hélt á brott
— enn þá sem Hannah — var farið að
skyggja. Því næst hafði hann morgun-
inn eftir, dregið trefilinn upp að nefi
til þess að leyna því, að yfirskeggið
hafði hann rakað af sér. Jú, — þetta var
vissulega augljóst mál! Og nú þurfti
ég ekki annað en rannsaka hvort mögu-
legt hefði verið fyrir hann að leggja af
stað sem Hannah um kvöldið með lest-
inn, sem fór klukkan 18,30 og vera
kominn aftur um morguninn til þess
að vera kominn aftur til Gunn. Og þetta
gat hann. Samkvæmt áætlun lestar-
innar gat hann hafa tekið lestina, sem
fór kl. 19,10 til London frá Westbourne,
og farið úr á fyrstu stöð, Catbridge
Junction, og þaðan gat hann tekið lest-
ina til St Edmund kl. 20.05, og með
því móti gat hann náð aftur til Fulford
kl. 21.15. Ég gat mér þess til, að hann
hefði áreiðanlega farið úr lestinni í
Nordbeach, sem er næsta stöð á undan,
og þaðan hefði hann gengið í myrkrinu
til „Bellevy". Þetta hlaut að vera mjög
auðvelt, — ferðir járnbrautanna gátu
vart verið heppilegri.
Að lokum rak ég nú smiðshöggið á
allar þessar framkvæmdir Gunns. Hann
hafði að öllum líkindum myrt vesa-
lings Hannah þann 28. marz eða um
það leyti og hafði haft a. m. k. tíu
daga til þess að koma líkinu fyrir
kattarnef. Hann hafði vissulega miðstöð-
ina til þess að framkvæma verkið, og
beinin hafði hann annaðhvort mulið
mélinu smærra eða leyst þau upp í
sýrum. Það er nefnilega alls ekki erfitt
að koma líki fyrir kattarnef ef maður
hefur nægan tíma, og það vissi Henry
Gunn, og hafði vafalaust gert sínar
áætlanir samkvæmt því.
Ég efaðist ekki um, að mér hefði tek-
ist að skýra þetta og yfirmaður minn
efaðist ekki heldur um að svo væri, er
ég sagði honum upp alla söguna. Hann
hrósaði mér einhver ósköp fyrir mitt
starf, og er ég gekk heim á leið það
kvöld var ég hreykinn af snilligáfu
minni. Reyndar talaði ég ekki við ung-
frú Moore það kvöld. í fyrsta lagi vildi
ég vera viss í minni sök, og í öðru lagi
kveið ég fyrir að þurfa að segja henni,
hvað af systur hennar hafði orðið.
Fram að þessu hafði allt gengið prýði-
lega, er það ekki? Og er ég hélt til
Fulford daginn eftir, gerði ég mér góðar
vonir um að vera búinn að handsama
Henry Gunn innan tuttugu og f jögurra
klukkustunda. Yfirmaður minn hafði að
vísu bent mér á, að erfitt yrði að sanna,
að Henry Gunn væri morðinginn, ef
ekkert væri eftir af líkinu. En ég hóf
sem sagt starfið.
ÞAÐ VAR á sunnudegi, og nú fór að
halla undan fæti. Ég rakti slóð Gunns
þar til hann steig upp í lestina kl. 19.10
á stöðinni í Westbourne á föstudags-
kvöld, klæddur sem Hannah Grey, og
einnig fékk ég staðfest, að hann steig
inn í lestina til London á St. Edmund
stöðinni um hádegi daginn eftir. En í
bæði skiptin hafði hann horfið gjörsam-
lega eftir að hann steig inn í lestarnar.
Hann hafði ekki sézt í Catbridge Junc-
tion eða neinni annarri stöð, hvorki á
föstudagskvöld eða á laugardag. Það
gat varla verið að enginn hefði tekið
eftir honum.
Jæja, við rannsökuðmn „Bellevy11
hátt og lágt, garðurinn var allur graf-
inn í sundur, gólffjalirnar voru rifnar
upp og askan úr miðstöðinni var
rannsökuð, en ekkert fannst. Hann hafði
skilað sínu hlutverki allt of vel. Auk
„fæðingarblettsins“ heppnaðist okkur
aðeins að komast að einu, sem styrkir
grun okkar, og það var, að Hannah
Grey seldi öll sín verðbréf í febrúar,
ennfremur hafði hún tekið allt sitt fé
úr bankanum og skipt því í franska
mynt í Credit Lyonnais. Ennfremur
hafði hún verið mjög varkár og fengið
féð greitt í mjög smáum seðlum, en þar
sem seðlarnir voru ekki í röð, þá höfðu
númerin á þeim ekki verið rituð niður.
Þetta hlaut að vera góð uppskera hjá
Gunn — að minnsta kosti 5000 sterlings-
pund gerði ég ráð fyrir!
ÞARNA sérðu, sagði Hatton og brosti
út í annað munnvikið. Þetta er tilfelli,
þar sem glæpamaðurinn hefur ekki gert
eina einustu skyssu, fyrir utan þessa
með „fæðingarblettinn“. Þú getur ekki
ímyndað þér hvað ég lagði mikla vinnu
í þetta mál, — mánuðum saman hugs-
aði ég og hugsaði, en allt kom fyrir ekki.
Hann var sloppinn.
— Náðuð þið aldrei í hann? spurði ég.
— Nei, aldrei, svaraði Hatton, en ég
sá á honum, að sögunni var alls ekki
lokið.
Höfðuð þið aldrei neinar spurnir af
honum? spurði ég aftur.
— Jú, reyndar gerðum við það, svar-
aði hann. Við fengum að vita hvernig
í öllu lá — tíu árum síðar. Og hver
heldurðu, að hafi sagt okkur söguna?
Ég er ekki getspakur maður, er um
svonalagað er að ræða.
— Ungfrú Hannah Grey! svaraði
Hatton.
Nú féll mér allur ketill í eld.
— Meinarðu, að hún ... sagði ég.
— Að hún hafi ekki verið myrt?
botnaði hann. Já, það er alveg rétt.
Þetta mál minnir á það, að aldrei skyldi
maður vera of fljótur að draga álykt-
anir, og láta stjórnast af einhverjum
ákveðnum hugmyndum er maður fæst
við rannsóknir á glæpamálum. Ef ég
hefði ekki verið svona öruggur, þá
myndi ég ef til vill... Jæja, ég sé nú
samt ekki eftir þessu frumhlaupi mínu,
þar sem ég seinna giftist Rose Moore,
hálfsystur ungfrú Grey. Við höfum nú
verið gift í næstum tuttugu ár.
— En viltu ekki segja mér fleira?
spurði ég, er hann þagnaði.
— Jú, ég skal segja þér alla söguna,
svaraði hann„ enda þótt sá hluti sög-
Framh. á bls. 34

, 1 'J'rfjv fvrK> Véí./ (jí> flroTT trtppf/ p&í? //oné> /-/-J.Vy/tf J)(?V/JV Kff'pF/3 fc~T/ /' 1
32 FALKINN