Fálkinn - 03.02.1964, Blaðsíða 12

/«& %n
ecuxsr • m v«
mmm-mvx
motvm -.m t*
ia

ASSTÖM*.- JlSte
mía /a<a fc»

tö&mfí Wt*
r*mm.T. m in
3TiíTT€4«T-
mn$. zn ts.
%m*tm wta >
MðSC»E» / 448 «t

ÍC?50t;A 7« Va

usœs-'íai jbp
■T3áðUS£ 7&5Í3
MAMöííC/ Tðð Víq
wm'iw ivi

Á korti þessu má glögglega sjá, hversu
miðsvæðis Lúxemborg er í Evrópu.
Hringurinn er dreginn í 800 kílómetra
fjarlægð frá Lúxemborg. Innan tak-
marka hans má segja að nær öll Vestur-
og Mið-Evrópa sé.
DVERGURINN
MILLI
RISANNA
leik á borði og buðu Good Year að reisa sína verksmiðju á
ókeypis landssvæði. Good Year tók vitaskuld boðinu og reisti
mikið iðjuver, þar sem heitir Colmar-Berg, næstum því í
miðju landinu. Þarna eru nú miklar verksmiðjubyggingar,
sem veita fjölda manns atvinnu, og skapa mikil útflutnings-
verðmæti. Er ekki ósennilegt, að nágrannaríkin líti nokkrum
öfundaraugum til þessa fyrirtækis og forráðamenn þeirra nagi
eig í handarbökin fyrir það að hafa iátið sér þetta tækifæri
úr greipum ganga.
Þótt iðnaðurinn skapi þannig langsamlega mestu útflutn-
ingsverðmætin, eins og útgerðin hjá okkur, er landbúnaður-
inn Luxemborgurum einnig mjög mikilvægur, eins og okkur.
En þar, eins og hér, er hann fyx-st og fremst fyrir heima-
markaðinn. Engan heyrðum við samt halda þvi fram í för-
inni, að leggja bæri landbúnaðinn niður, og flytja landbúnað-
arvörur inn. Sá hugsunarháttur er víst rammíslenzk fram-
leiðsla. Nú mun um fimmtugur allra landsmanna í Luxem-
borg lifa af landbúnaði og fimmtíu og fimm prósent alls lands-
ins er ræktað land. Mjög mikil kartöflurækt er í Ardenna-
fjöllunum í norðurhluta landsins, enda eru bæði jarðvegs-
og gróðurskilyrði þar mjög góð, og þetta svæði er talið eitt-
hvert bezta kartöfluræktarsvæðið í allri Evrópu. Þá er einnig
ræktað mikið af hveiti, rúgi, höfrum og fleiri korntegund-
um í landinu. Búfjárrækt er mikil í landinu, nautgripir og
svín aðallega. Svinakjötið úr Ardenna-hæðunum ku vera
víðfrægt, enda hefur svínarækt verið stunduð þar lengi og
12 FÁLKINN
þekking kynslóðanna er ávallt þung á metunum, jafnvel á
öld kjarnorku og þota.
Þekking kynslóðanna, já. Ég hef ekki enn minnzt á þá
framleiðslu Luxemborgara, sem þau orð ættu hvað helzt við.
Það er vínyrkjan. Mosel-áin rennur á suðausturlandamærum
Luxemborgar og í hæðunum við hana vex mikill vínviður.
Vínyrkjan þarna er ævafoi’n. Móselvínin voru þekkt þegar
á þeim tímum, er Rómverjar hinir fornu voru þarna á ferð-
inni. Skáld hafa ort dýrðaróð um hið undurfagra landslag
Mósel-dalsins og vín þau, sem þar eru framleidd. Vínfram-
leiðslan þarna um aldirnar hefur vitanlega verið með líkum
eða sama hætti og annars staðar: Hver bóndi framleiddi sitt
vín og seldi. Nú er þetta nokkuð breytt og reistar hafa verið
„verksmiðjur“, ef nota má það orð yfir svo göfug framleiðslu-
fyrirtæki, á samvinnugrundvelli. sem taka við vínberjum
bændanna og framleiða úr þeim vín. Við heimsóttum eitt
slíkt fyrirtæki í Wellenstein, og forstöðumenn þar leiddu
okkur um það. Hinar gömlu aðferðir hafa verið lagðar á
hilluna. Menn kreista ekki lengur safann úr vínberjunum
með því að troða á þeim, heldur eru nú notaðar stórvirkar
vélar. Menn fylgjast með allri framleiðslunni á vísindalegan
hátt, prufur eru teknar og rannsakaðar. Og ekkert fer út úr
fyrirtækinu undir fölsku flaggi. Það sem sagt er að sé gott
vín er gott vín og hananú. Kjallarar fyrirtækisins eru stórir
og miklir og þar niðri standa gríðarstórar vínámur og tankar,
sem taka tug þúsundir lítra. En misjafnlega stórir eru tank-
arnir og ámurnar. í þeim minnstu eru geymd beztu og dýr-