Fálkinn - 04.05.1964, Blaðsíða 30

HiTLA
SAGAIM
EFTIR
WILLV
BREIIMHOLST

Arthúr Finkelfuss, prófessor
í rökréttri hugsun, leið bölvan-
lega, ef hann komst ekki í heitt
bað á hverjum einasta morgni.
Þennan ógleymanlega morgun,
sem við heyrum nú um, lá hann
einmitt í baðkerinu sínu niður-
sokkinr, i heilmikinn doðrant,
kennslubók i samræmdri stærð-
fræðilegri rökfræði, þegar
vatnsrör sprakk allt í einu og
gusan reif bókina úr höndum
hans. Prófe.ssorinn rauk upp úr
baðkarinu aí slíkum flýti, en
ótrúiegt mí telja af manni á
hans aldri, snaraðist í slopp og
ætiaði að þjóta út úr baðher-
berginu . . . þegar hann sér til
mikí'.lar skelfingar uppgötvaði
að hann gat ekki opnað dyrn-
ar ... þær voru læstar!
Hann barði hart á hurðina
með krepptum hnefum og hróp-
aði örvæntingarfullur á frúna
og um leið og hann bölvaði
þeirri hugsunarlausu mann-
eskju, sem hafði læst dyrunum
utanfrá, í sand og ösku.
Svitinn perlaði á enni hans.
Allt í einu mundi hann, að frúin-
hans var í lagningu. Hann var
aleinn í þessu stóra og af-
skekkta húsi.
Og vatnið hækkaði og hækk-
aði.
Augnablik var skelfingin að
ná yfirtökum á honum, en þá
tók hann sig á og sagði við
sjálfan sig, að nú yrði hann að
hugsa rökrétt. Þá myndi hann
finna einhver ráð.
ind
UJ
j£
c/5
tökum á prófessornum. Hann
tók atrennu gegnum vatnselg-
inn og fleygði sér á hurðina í
örvæntingarfullri tilraun til að
brjóta hana upp. Hann setti
herðarnar í hana, hann spark-
aði i hana, hann lamdi hana
með krepptum hnefum, en nei,
hún opnaðist samt ekki.
Og vatnið hækkaði.
Nú náði það honum upp í
háls. Eftir tíu mínútur myndi
það ná upp í loft, og hann .. .
HJÁLP! æpti hann.
Svo klifraði hann upp í vask-
inn og nú náði vatnið ekki eins
hátt á honum. En það hækkaði
hvernig sem hann bað.
Það var engin von. Hann var
búinn að vera.
Brátt náði vatnið honum
aftur upp í háls.
Skelfingin skein út úr hverj-
um andlitsdrætti hans.
Vatnið hækkaði og hækkaði.
Nú náði það honum upp í
höku. Hann stóð á tánum. Það
hjálpaði örlítið, en aðeins stutta
stund. Svo náði það honum
aftur í höku. Hann teygði úr
hálsinum. Það hjálpaði örlítið,
en aðeins stutta stund. Svo náði
vatnið í varir honum.
HJÁLP! öskraði hann.
Og um leið fylltist munnur
hans af vatrii. Hann hallaði
höfðinu aftur, svo nefið stæði
hækkáði og hélt áfram að
_ hækka, unz það fór að streymá '
út um loftræstingartúðuna.
Þá kom prófessorsfrúin heim
til allrar hamingju.
Arthúr Finkelfuss, prófessor
I rökréttri hugsun, komst til
meðvitundar að nýju á sjúkra-
húsinu. Konan hans sat hjá
honum og hélt í hendi hans.
— Læstir þú dyrunum?
spurði hann veikri röddu.
Konan hans hristi höfuðið.
— Þær voru alls ekki iæstar,
elsku Arthúr, og þar að auki
veiztu vel að þær opnast INN.
Brátt náði vatnið honum upp
i hné.
Tappinn. Hann varð að taka
tappann úr baðkerinu Og hann
gerði það strax. En sjaldan er
ein báran stök. Niðurfallið var
stíflað. Það hafði lengi verið
eitthvað að því. Nú rann ekki
svo mikið sem einn einasti
dropi niður um það.
Vatnið hækkaði og hækkaði.
— Bara rólegur, Arthúr,
tautaði prófessorinn, notaðu nú
heilann. Hugsaðu rökrétt.
Klósettið. Hann gæti skolað
stanzlaust niður um klósettið,
með því að toga í snúruna.
Hann togaði og togaði, en vatn-
ið hélt áfram að hækka.
— Það er bersýnilegt, tautaði
hann, að ég verð að skrúfa fyr-
ir aðrennslið í kassann.
Hann lokaði fyrir það og hélt
svo áfram að hleypa niður,
þangað til snúran slitnaði.
Hann fleygði stubbnum frá sér
og horfði uppgefinn í kringum
sig í baðherberginu. Það var
enginn gluggi, engin rúða, sem
hann gæti brotið, aðeins loft-
ræstingartúða í loftinu, og hún
var alltof lítil til þess að hann
gæti bjargazt gegnum hana.
Vatnið hækkaði og hækkaði.
Nú var það komið upp að
skráargatinu. Skelfingin náði
30
FALKINN