Fálkinn - 06.07.1964, Blaðsíða 38

V
VARIÐ YKKUR Á „ÞRENNINGUNNI”
Einn mannanna var þegar sendur til Fáfnis til þess að segja
honum frá komu Klængs. Hann fór þegar alls hugar feginn til
Sigurðar, til þess að segja honum frá tíðindunum. „Faðirinn
er nú á minu valdi, og sonurinn mun elta,“ sagði hann að lok-
um. Norðmaðurinn handfjallaði rýting sinn á meðan Fáfnir
talaði og sýndi engin svipbrigði og Fáfnir var að rifna af
vonzku vegna þess. „Undarlegur náungi," tautaði hann, „maður
getur aldrei reiknað hann út.“ Upphátt sagði hann: „Jæja, hvað
segirðu um þetta?" Sigurður, sem hafði allan tímann horft eins
og út í bláinn, yfir herðar Fáfnis, stökk á fætur og laut fram yfir
borðið. „Ég segi þetta:“ þrumaði hann. „Ég tek ekki lengur
þátt í þessum leik.“
Fáfnir, sem ekki hafði hugmynd um skilaboðin, sem Sigurður
hafði nýfengið, hefði ekki getað valið verri tíma til þess að
leggja áætlun sína fyrir hann. „Hvað er um að vera,“ spurði
Hrafnabjargakappinn. „Þú neitar samvinnu, þegar sigurinn er
á næstu grösum!" „Hvers sigur?“ var hið háðska svar. „Ég hef
svo sannarlega engan áhuga fyrir því að hjálpa þér að ná
Arnarkastala á þitt vald á þennan hátt!" „En þú færð þinn
hlut,“ mótmælti Fáfnir. „Hjálpaði ég þér ekki til að ná Axar-
hæðum?“ „Axarhæðum, endurtók Norðmaðurinn og hló háðs-
lega. „Sendiboðl var núna rétt í þessu að færa mér athyglis-
verðar fréttir. Kastalinn hefur verið brenndur. Menn mínir eru':
komnir um borð og hóta að yfirgefa mig, sem þeir kalla orðið
„hirðfíflið“! Ég sé eftir því að hafa gengið í lið með þér og
þínum asnalegu aðferðum, Fáfnir. Mér fellur ekki að berjast
við konur og gamalmenni! Ég fer í dag! Við sjáumst ekki aftúr!"
Þrenningin var á verði fyrir utan kastala Eberharðar og reyndi
að finna ráð til að ná eyrum krónprinsins, sem var þar í heim-
boði Þar sem beir borðu ekki að treysta greifanum, biðu þeir
fyrir utan i von um að krónur nsinn kæmi út fyrir. Og eftir
nokkra daga uppskáru þeir laun þolinmæði sinnar. Prinsinn var
orðinn leiður á endalausum hátíðahöldum og læddist út fyrir
með boga sinn. Ottó sagði félögum sinum að bíða og læddist á
eftir prinsinum inn í skóginn. En áður en Ottó náði prinsinum
hvarf liann í kjarrinu. Ottó hlustaði árangurslaust. Ekkert hljóð
heyrðist. En allt í einu var þögnin rofin með ógnandi röddu:
„Ef þú vilt lifa lengur, stattu kyrr!“
FÁLK.INN