Fálkinn - 24.08.1964, Side 43

athygli skoða ég jarðveginn.
Ég fer mér hægt, ég geng í
stóran hálfhring, ég breyti
margsinnis um stefnu. Ég
horfi með gaumgæfni til jarð-
ar eins og ég sé að leita að
glötuðum hring. Þannig leit-
aði ég rétt áðan í arinstónni.
Ég held stöðugt áfram í myrkr-
inu, boginn yfir hvíta kringl-
una sem ég hrindi á undan
mér. Það er einmitt það . . .
það er einmitt það . . . Ég
geng aftur með hægð til flug-
vélarinnar. Ég sezt við stjóm-
klefann og ég hugsa mig um.
Ég leitaði að forsendu fyrir að
vona og hafði ekki fundið
neina. Ég leitaði að jarðteikni
frá lífinu, en lífið hafði ekki
sent mér neitt jarðteikn.
— Prévot, ég sá ekki eitt
einasta grasstrá . . .
Prévot er hljóður, ég veit
ekki hvort hann hefur skilið
mig. Við ræðum það nánar í
fyrramálið, þegar tjaldið lyft-
ist. Ég finn aðeins hvað ég er
örmagna, ég hugsa: „Fjögur
hundruð kílómetra vegalengd,
í eyðimörkinni . . .“ Allt í einu
sprett ég á fætur:
— Vatnið!
Benzíngeymarnir og olíu-
geymarnir hafa sprungið.
Vatnsbirgðir okkar líka. Sand-
urinn hefur drukkið allt í sig.
Við finnum hálfan lítra af
kaffi í moluðum hitabrúsa,
fjórðung lítra af hvítvíni í
öðrum. Við síum þessa vökva
og við hellum þeim saman.
Við finnum líka dálítið af vín-
berjum og eina appelsínu. En
ég reikna út: „Á fimm tíma
göngu í brennandi sól, í eyði-
mörkinni, eyðir maður
þessu . . .“
Við komum okkur fyrir í
klefanum til að bíða dagsins.
Ég leggst út af og læt augun
aftur. Á meðan ég sofna
glöggva ég mig á ástæðum
okkar: Við höfum enga hug-
mynd um hvar við erum niður
komnir. Við eigum tæpan lítra
af drykk. Ef við erum staddir
í námunda við beinu línuna,
finna þeir okkur á viku, bjart-
sýnni getum við ekki verið, og
það mimdi verða um seinan. Ef
okkur hefur borið af leið,
finna þeir okkur á sex mán-
uðum. Það tjóar ekki að
treysta á flugvélarnar: þær
leita okkar á þrjú þúsund
kílómetra vegalengd.
— Æ, það var leitt . . . seg-
ir Prévot við mig.
— Hvers vegna?
— Við gætum vel bundið
enda á þetta í hvelli! . . .
En við megum ekki gefast
upp svona fljótt. Við Prévot
þurfum að hressa skapið. Við
megum ekki missa trú á að
kraftaverkið gerist og flugvél-
ar finni okkur, hversu veik
sem líkindin eru. Við megum
ekki heldur halda kyrru fyrir
og missa ef til vill af nálægri
vin. Á morgun göngum við
allan daginn. Og við komum
aftur til flugvélarinnar. Og áð-
ur en við leggjum af stað skrif-
um við dagskipun okkar stór-
um stöfum í sandinn.
Ég vind mig svo í kuðung
og ætla að sofa fram í birtingu.
Og mér er ljúft að fara að
sofa. Þreytan leggst að mér af
margföldum þunga. Ég er ekki
einn í eyðimörkinni, undir
svefninn þyrpast að mér radd-
ir, minningar og muldruð trún-
aðarorð. Ég finn ekki enn til
þorsta, mér líður vel, ég fel
mig svefninum eins og ævin-
týri. Veruleikanum skrikar fót-
ur frammi fyrir draumnum . . .
Æ, það var þá annað þegar
birti af degi!
Framh. í næsta blaði