Fálkinn - 28.12.1964, Síða 18

Eftir GIOVAIMISil GLARESCHI
Enn rignir
Þessar athafnir allar tóku
fulla klukkustund, en hann
vissi ekki, hvað tímanum leið.
Hann áttaði sig eiginlega ekki
á því, að þetta var allt af stað-
ið, fyrr en hann kom til sjálfs
sín, þar sem hann sat á eld-
húsborðinu með Peppone við
hlið sér og Bordonny á stól
gegnt sér. Sólin var setzt og
augu barnanna í horninu tindr-
uðu eins og stjörnur. Don Cam-
illo taldi þau einu sinni enn.
Hann sá tólf augu barnanna,
og við bættust augu gömlu
konunnar, því að þau ljómuðu
enn í minni hans, þó að hún
sæti ekki þarna hjá þeim.
Hann hafði aldrei séð slíkan
fagnaðarljóma í augum aldinn-
ar konu.
Svo birtist félagi Nadía Petr-
ovna allt f einu í dyrunum.
— Er hér allt með felldu?
spurði hún.
— Ekki verður annað sagt,
svaraði Don Camillo.
— Við erum félaga Oregov
afar þakklátir fyrir það að
láta okkur í té jafnágætan leið-
sögumann og borgara Bor-
donny, bætti Peppone við.
Hann þreif í hönd húsbóndans
og hristi hana innilega um leið
og hann snaraðist til dyra. Don
Camillo gekk síðar út úr hús-
ínu, o@ hann sneri sér við á
þröskuldinum til þess að gera
krossmark.
„Pax vobiscum“ sagði hann
lágt.
Og ekki stóð á svarinu að
innan:
„Amen".
Á dagskrá heimsóknarinnar
þennan dag stóð það skýrum
stöfum, að ítölsku félagarnir
yrðu gestir kalkhos-stjórnarinn-
ar í hádegisverðarboði, og þeir
voru þegar farnir að hlakka til
þess. Peppone hafði séð svo
um, að Don Camillo væri ætl-
að sæti hið næsta honum. Nú
voru menn setztir undir borð,
og Don Camillo hallaði sér að
eyra Peppones og sagði:
— Félagi, mér er lítið gefið
um menn, sem telja allt, sem
þeir sjá erlendis, betra og full-
komnara en það, sem heima
er, en þó verð ég að segja, að
mér finnst þessi kálsúpa ólíkt
gómsætari en spaghetti-súpan
heima.
— Félagi, tautaði Peppone
til svars. — Eftir óþokkabragð
þitt í morgun ættir þú skilið
að fá súpu úr nöglum og ar-
seniki.
— Þessi súpa er nú nærri
því eins góð, svaraði Don Cam-
illo rólega.
En vodkað og steikta kjötið
var ákjósanlegt hvort tveggja
eins og vatn var, og Peppone
hýrnaði svo mjög, að hann
langaði til þess að halda ræðu-
stúf. Hann lét það eftir sér, og
félagi Oregov svaraði á hefð-
bundinn hátt. Andinn kom líka
yfir Don Camillo eftir tvö glös,
og hann vitnaði svo skilmerki-
lega í Marx, Lenin og Krústj-
off, að jafnvel félagi Nadía
Petrovna varð hrifineyg. Þegar
hún þýddi gullkorn fyrir félaga
Yenka Oregov, varð hann rjóð-
ur af hrifningu.
Don Camillo ræddi um
kalkhos eins og lifandi veru
með sál og anda, og starfs-
mönnum búsins, sem á hann
hlýddu, fannst þeir vera mjög
mikilvægar manneskjur. Að
lokinni ræðunni spratt félagi
Oregov á fætur og hristi hönd
Don Camillos ákaft og hafði
um ræðuna mjög sterk lofs-
yrði.
— Félagi Oregov segir, að
Flokkurinn þarfnist einmitt
manna eins og þín til land-
búnaðaráróðurs, sagði félagi
Petrovna, — og hann lætur I
ljós ósk um, að þú staðfestist
hér og sinnir þessu mikilvæga
kalli. Við höfum frábæra kenn-
ara, sem kenna útlendingum
rússnesku.
— Gerðu svo vel að þakka
félaga Oregov orð hans og
traust það, sem hann ber tit
mín, svaraði Don Camillo. —•
Eftir heimkomu mína mun ég
ræða þetta við konu mína og
börn, og síðan getur vel verið
að ég taki hann á orðinu.
— Hann segir, að þú skulir
ekki flýta þér um of, sagði
félagi Petrovna, — en þér er
óhætt að treysta því, að boð
hans stendur óhaggað.
18 FÁLKINN