Fálkinn - 28.12.1964, Qupperneq 24

tvöfaltCLldoeinanqrunarqler
vörumerkid sem
húsbyqqjandinn treystir
skulaqata 26 simi 12056
Tom Jones ...
Framhald af bls. 13.
Hár hennar var hrafnsvart og
svo mikið, að það féll henni að
mittisstað, áður en hún klippti
það, eins og tízkan bauð; og
svo var það fagurlega liðað, að
enginn vildi því trúa,' að þar
væri ekki neinum brögðum
beitt. Augriabrúnir hennar Voru
dregnar í svo mjúka boga, að
því verður ekki orðum lýst;
augun tinnudökk og skær og
þó hyldjúp, væri í þau horft.
Nefið var beint og íturmótað,
ávali vanganna mjúkur ög
komu spékoppar í kinnar henni,
er hún brosti. Hvít var hún á
hörund, en varð fagurrjóð í
vöngum, ef hún hreifst af ein-
hverju eða komst í geðshrær-
ingu.
Þannig var Soffía að ytra út-
liti, en þeir, sem nokkuð þekktu
hana, voru ekki í neinum vafa
um, að göfgi hennar og hrein-
leiki hugarfarsins, gæfi fegurð
hennar sízt eftir. Fyrir þetta
hvorttveggja varð framkoma
hennar svo Ijúf og aðlaðandi,
bros hennar og augnatillit svo
heillaiidi, að enginn fékk stað-
izt persónutöfra hennar. Kom
þar einnig til greiria frábært
uppeldi, sem hún hafði fengið
hjá frænku sinni, sem var göf-
ug kona og tigin og hafði um
áratuga skeið dvalizt við kon-
ungshirðina, áður en hún sett-
ist í helgan stein uppi i sveit.
Þó að þeir herra Western og
herra Allworthy væru svo ó-
24
líkt skapi farnir, að ekki gat
tekizt með þeim náin vinátta,
var jafnan friður með þeim og
nokkur kunningsskapur. Fyrir
bragðið þekktust þau vel frá
barnæsku, Soffía, dóttir landeig-
andans og piltarnir tveir heima
á óðalssetrinu, enda öll á svip-
uðum aldri. Léku þau sér oft
sáman, og leyndi sér ekki, að
Soffíu féll þá þegar mun betur
við Tom en Blifil unga, því að
Tom var fjörkálfur og alltaf í
sólskinsskapi, en hinn alvöru-
gefinri og ráðsettur. Sýndi hún
þetta svo oft og svo greinilega,
að hætt er við að einhver ekki
eins vel gerður og Blifil ungi
hefði ekki látið sér það lynda,
en lagt fæð á Tom Jones af
þeim sökum, eða jafnvel reynt
að spilla vináttu þeirra.
Þau voru þá ung, þegar Tom
Jones gaf Soffíu fugl einn, sem
hann hafði tekið ófleygan úr
ránfuglsklóm, alið upp í búri og
kennt að syngja.
Soffía, sem þá var aðeins á
þrettánda árinu, tók miklu ást-
fóstri við fuglinn. Kallaði hún
hann Tomma, og gerðist hann
henni svo spakur, að hann tíndi
korn úr lófa hennar og hjúfraði
sig að brjósti hennar. Eigi að
síður var alltaf haft langt band
um fót honum, þegar honum
var leyft að fara út úr búri
sínu.
Dag nokkurn snæddi herra
Allworthy og fjölskylda hans
miðdegisverð hjá Western land-
eiganda. Þau Soffía og Blifil
ungi léku sér úti i garðinum,
og þegar Blifil sá hve annt hún
lét sér um fuglinn sinn, fór
hann þess á leit að hún leyfði
sér að halda á honum andartak.
Soffía varð við beiðni hans, og
þó ekki tregðulaust. En svo brá
við, að Blifil ungi hafði ekki
fyrr fengið fuglinn í hendurnar,
en að hann leysti bandið af
fæti hans og þeytti honum í
loft upp; greip fuglinn þá óðara
flugið, en í stað þess að láta
vængina bera sig til Soffíu
litlu, flaug hann hátt upp í tré
og settist þar á grein.
Þegar Soffía sá að fuglinn
var genginn henni úr gfeipuiri,
grét hún og kallaði hástöfum,
og Tom Jones, sem ekki var
langt undan, kom þegar á vett-
vang henni til hjálpar.
Hún tjáði honum hvað gerzt
hafði, og þegaí Tom hafði valið
Blifil unga þau orð, sem hann
áleit hann eiga skilið fyrir þetta
athæfi, snaraðist hann úr treyj-
unni og kleif upp í tréð.
Hann var kominn út á grein-
ina, sem slútti út yfir djúpan
skurð, og munaði minnstu að
honum hefði tekizt að hand-
sama strokufangann litla, þeg-
ar hún brast undir þunga
drengsins, með þeim afleiðing-
um, að fuglinn lét enn vængi
forða sér og flaug yfir í annað
tré, en drengurinn steyptist of-
an í skurðinn og á bólakaf.
Varð Soffía þá gripin slíkri
skelfingu, að óp hennar og vein
bárust inn í stofuna, þar sem
karlmennirnir sátu að drykkju.
Brugðu þeir skjótt við, og varð
það nokkurn veginn jafn-
snemma, að þeir komu á vett-
vang og Tom hafði tekizt með
einhverju móti að klóra sig upp
á bakkann.
Meistara Thwackum var meir
en nóg boðið, þegar hann sá
piltinn standa þarna holdvotan
á bakkanum; æddi að honum
og hugðist veita honum vel úti
látna ráðningu, en herra All-
worthy gekk á milli, og bað
hann doka við unz vitað væri
hvað gerzt hefði. Sneri herra
Allworthy sér síðan að Blifil
unga og spurði hann hvað væri
eiginlega um að vera.
„Mér þykir það ákaflega
leitt, frændi minn,“ svaraði
Blifil ungi af mikilli hæversku,
„að það skuli vera ég, sem á
sökina á þessu. Ég hafði fugl-
inn hennar Soffíu í hendi mér,
og þar sem ég þóttist vita, aða
ekkert mundi hann þrá meira
en að mega fara frjáls ferða
sinna, ákvað ég að veita honum
leyfi til þess. Hefði mér getað.
komið til hugar, að Soffíu
þætti eins vænt um fuglinn og
þá kom á daginn, mundi ég
þó hafa hugsað mig um tvisvar:
áður en ég sleppti honum. En
þegar Tom Jones kleif upp í
tréð til að handsama hann, og
greinin brast, svo að Tom féll
í skurðinn, flaug fuglinn yfir í
annað tré, en um leið renndi
smyrill sér á hann og flaug á
burt með hann 1 klónum."
Vesalings Soffía, sem einskis
hafði annars gáð en hvort Tom
tækizt að klóra sig upp úr i
skurðinum, vissi nú fyrst örlög
fuglsins og grét beizklega.
Herra Allworthy reyndi að
hugga hana, og kvaðst mundu
bæta henni skaðann og gefa
henni annan fugl og fegurri, en
hún svaraði því einu til, að
enginn fugl væri svo fagur, að
hann gæti bætt henni þann, er
hún hafði misst. Faðir hennar
ávítaði hana fyrir barnaskap og
heimsku, er hún harmaði fugl-
inn svo ákaflega, en gat þó ekki
stillt sig um að snúa sér að
Blifil unga og lýsa yfir því, að
væri hann sinn sonur, skyldi
hann fá vel úti látna hýðingu
fyrir athæfið.
Soffía hélt síðan upp í her-
bergi sitt, en þeir fóstbræðurnir
voru sendir til síns heima. Að
því búnu settust þeir, karl-
mennirnir, aftur að drykkju.
Ekki voru þeir fyrr seztir og
búnir að kveikja í pípum sín-
um, meistari Thwackum og
spekingurinn Square, en þeir
voru komnir í hár saman út af
athæfi drengjanna. Að sjálf-
sögðu hældi meistarinn Blifil
unga fyrir göfgi hans, er hann
gaf fuglinum frelsi; spekingur-
Framhald á næstu síðu.
FALKINN