Fálkinn - 28.12.1964, Side 30

N
Og enn varð hann fyrir
höggi, að þessu sinni í bakið,
hann heyrði að skyrtan var
rifin og því næst að ófreskjan
lamdi þakhvolfið innan. Hann
skreið eins innarlega og hann
komst á milli trébálksins og
neðri hluta sjónaukahlaupsins
og hnipraði Sig þar saman, svo
að ekki varð komizt að nema
fótum hans — með þeim gat
hann þó að minnsta kosti
sparkað, ef í það færi. Hann
var ekki enn kominn fyllilega
til sjálfs sín. Ófreskjan baxaði
og barði um sig úti í myrkrinu,
og þegar hún tyllti sér á sjón-
aukahlaupið, titraði það og
skalf við, en brakaði í festing-
unum. Einu sinni heyrði hann
til ófreskjunnar rétt hjá sér,
sparkaði til hennar af öllu afli
og fann eitthvað mjúkt, eins
og skrokk á dýri, verða fyrir.
Hann var orðinn miður sín af
hræðslu. Það hlaut að vera
feiknaskepna, fyrst sjónauka-
hlaupið skalf svo og nötraði
undir þunga hennar. Rétt í
svip sá hann móta fyrir dökk-
um haus við stjörnuskinið, með
stórum, uppstæðum eyrum og
kamb á milli þeirra; sýndist
honum haus sá ekki minni en
á bolhundi. Og nú tók hann
að æpa og kalla á hjálp af öll-
um mætti
Það virtist espa ófreskjuna,
því nú reyndi hún enn að ná
til hans. Hann studdi hendi á
gólfið, og fann þar eitthvað
fyrir; sparkaði sem hann gat
en fann í sömu svifum hvass-
tennta skolta læsast að ökla
sér. Hann æpti enn og reyndi
að losa öklann með því að beita
hinum fætinum. Þá fann hann
að það var brotna vatnsflask-
an, sem orðið hafði fyrir hendi
hans, hann náði taki um stút-
inn, settist upp, þreifaði fyrir
sér í myrkrinu að öklanum,
varð gripið um stórt, silki-
mjúkt eyra ekki ósvipað í lög-
un og á ketti, reiddi brotna
flöskuna til höggs og lét það
ríða á haus ófreskjunnar af
öllu afli. Hann barði hvað eft-
Athugunarstöðin . . .
Framhald af bls. 23.
hann glampa á eitthvað í
stjörnuskininu, áþekkt gljáandi
húð. í sömu svifum var vatns-
flöskunni hrundið út af borð-
inu, og mátti heyra að hún
mölbrotnaði.
Woodhouse var það óhugnan-
legra en orð fá lýst að vita af
þessari flögrandi ófreskju á
sveimi þarna í myrkrinu, ekki
armslengd frá andliti sér. Þegar
hann gat farið að hugsa aftur,
ályktaði hann að annað hvort
hlyti þetta að vera einhver
náttfugl, eða risastór leður-
blaka. Og hvað sem það kunni
að kosta, varð hann að sjá
hvers konar ófreskja það var.
Hann fór í vasa sinn eftir eld-
spýtu og reyndi að kveikja á
henni með því að bregða hausn-
um á steinsúlur undir sjónauk-
anum. Það hrutu grænar eld-
glæringar af brennisteininum;
í bjarma logans sá hann furðu-
stórum væng sveiflað að sér
og gljá á brúngráa loðnu, en
um leið hæfði höggið hann í
andlitið, eldspýtan hrökk úr
hendi hans og loginn slokknaði.
Höggið hitti harðast við gagn-
augað og hvöss kló risti skurð
niður vangann að kjálkabarð-
inu. Hann riðaði við og féll,
heyrði að ljóskerið brotnaði og
varð enn fyrir höggi, í fallinu.
Einhvern veginn þóttist hann
vita að ófreskjan sæktist eftir
að skadda augu hans; hann
velti sér því á grúfu, að hún
næði ekki til þeirra og reyndi
að skríða f skjól við sjónauk-
ann.
ir annað, stakk og sargaði þar
brotkanti flöskunnar í myrkr-
inu, sem hann hugði trýni
ófreskjunnar fyrir.
Smám saman losnaði tak
smárra oddhvassra tannanna
og um leið og honum varð ökl-
inn laus, sparkaði hann sem
mest hann mátti. Með viðbjóði
fann hann loðinn skrokk og
bein láta undan stígvélahæl-
unum. Hann fann tönnum
glefsað að handlegg sér, barði
með hinni hendinni sem áður,
þar sem hann hugði hausinn
Framhald á næstu síðu.
30
FALKINN