Fálkinn - 28.12.1964, Síða 33

Don Camillo
svaraði þingmaðurinn. — Og
ég er líka viss um það, að eftir
heimkomuna getum við hafið
sýningu ljósmynda, sem hafa
miklu meira áróðursgildi en
margar stjórnmálaræður.
— Hvers konar ljósmynda?
spurði Don Camillo.
— Til dæmis ljósmynda af
kunnum prestum í dulklæðum
» dansandi á hæl og tá við létt-
klæddar stúlkur.
— Sýnd veiði en ekki gefin,
sagði Don Camillo. — Eins og
r þú sagðir áðan, eigum við enn
langa ferð fyrir höndum, og
heimkoma okkar er ekki á
næsta dægri.
Dánsinn var far'inn að duna
að nýju. Litill maður um fert-
ugt kom til Don Camillos og
sagði á ítölsku:
— Félagi, eruð þér leiðtogi
hópsins?
— Nei, þessi stóri karl hérna
við hlið mina er foringi flokks-
ins. Ég er aðeins senuforingi,
sagði Don Camillo.
— Jæja, ég þarf að segja
ykkur báðum ofurlítið. Ef
Napólí-maðurinn þarna við
hinn stofugaflinn lætur ekki
stúlkuna lausa, býst ég við að
Rómarmaðurinn brjóti einhver
bein í líkama hans.
Peppone gaf sér ekki tíma
til þess að undrast það, hvernig
á því stæði, að þessi Rússi
kynni að mæla á ítölsku. Hann
þaut af stað til þess að reyna
að afstýra hugsanlegum vand-
ræðum. Don Camillo áttaði sig
alls ekki á þessu þegar í stað
og baðaði út höndum, og heima-
maðurinn hló við og gaf merki
um, að hann skildi hinn ítalska
félaga.
— Vodka? Vantar yður
vodka? spurði hann.
— Da, da, stamaði Don Cam-
illo og áttaði sig ekki enn á
þeim undrum, að maðurinn
skyldi mæla á móðurmáli hans.
Hann benti til skrifstofudyr-
anna, en þar var einnig vodka-
brunnurinn.
Þegar þeir voru komnir inn
í skrifstofuna, gátu þeir mælzt
við í einrúmi.
— Ég er Rúmeni, sagði mað-
urinn við Don Camillo.
— En hvernig stendur á því,
að þú talar ítölsku með Napólí-
hreimi?
— Vegna þess að ég var um
tíma í Napólí, eða er þaðan
æítaður öllu heldur. Árið 1939
var ég í siglingum og kynntist
rúmenskri stúlku. Með henni
fór ég til Rúmeníu.
— Náðirðu í hana? spurði
Don Camillo.
KAFFI
Eaiiisopinn indœll er,
eykur ijör og skapið kœtir.
Langbezt jainan líkar rnér
Ludvig David kaiiibœtir.
0. J0HNS0N
& KAABER H.F.
— Já, ég náði í hana, en
það fór illa.
— Hvað áttu við? Var það
of seint? Var hún ef til vill
gift öðrum manni, þegar þú
komst aftur á vettvang?
— Nei, ég varð að kvænast
henni sjálfur. Til allrar ham-
ingju skall stríðið á, og
Rússar sendu her til Rúmeníu.
Þá vantaði landbúnaðarverka-
menn til Rússlands, og ég bauð
mig fram.
Meðan þessi nýi kunningi
Don Camillos var að segja
honum sögu sína, beið Peppone
tækifæris að ná í félaga Petr-
ovnu. Þegar danslagið endaði,
greip hann um handlegg henn-
ar og kippti henni úr faðmi
félaga Capece og sveiflaði
henni út á gólfið í hröðum
valsi.
— Heyrðu, félagi, sagði
hann. — Ég þarf að segja þér
ofurlítið. Félagi Scamoggia er
að vísu félagi í Flokknum, en
hann hefur ekki náð miklum
pólitískum þroska enn. Hann
er enn haldinn auðvaldshneigð-
um.
— Ég hef veitt því athygli,
sagði félagi Petrovna. — En ég
held, að hann muni smátt og
smátt ná valdi yfir þeim.
— Ég er þér sammála um
það. En í kvöld hafa þessar
hneigðir þó yfirhöndina í fari
hans, og ef þú hættir ekki að
dansa við þennan gítarleikara,
verður árekstur. Ég taldi rétt
að vara þig við þessu, því að
ég er viss um, að þú vilt ekki,
að samkvæmið leysist upp í
blóðugum bardaga.
Þau luku dansinum og skildu
síðan. Peppone gekk inn í skrif-
stofuna, og Don Camillo sagði
honum þar sögu Napólímanns-
ins, sem orðið hafði þarna inn-
lyksa.
— Hann hefur aldrei bland-
að sér neitt í stjórnmál, sagði
hann til skýringar. — Hann
fer aðeins fram á það, að við
reynum að hjálpa honum úr
þessari sjálfheldu.
Peppone yppti öxlum. —
Hvers vegna var hann ekki
kyrr í Rúmeníu?
— Vegna konu minnar, sagði
maðurinn. — Ég varð að kom-
ast brott frá henni. Og það
er loetra fyrir Napólímann að
vera Rúmeni í Rússlandi en i
Rúmeniu. Ég gæti vel komizt
hér af og lifað ánægður, af því
að ég er rakari og hárgreiðslu-
maður að iðn, hinn eini á þess-
um slóðum. Ég ferðast milli
þorpanna og sker hár manna.
En sérgrein mín í iðninni er
þó hárliðun.
— Hárliðun?
— Já, konur eru nú konur
hvar sem er í heiminum, og
gefist þeim færi á að snyrta
sig ofurlítið, svelta þær sig
heldur en fara á mis við það.
og þegar ein stúlka hefur feng-
ið hárliðun, vilja allar stúlkurn-
ar í þorpinu fá hana iíka. Þetta
breiðist út eins og eldur í sinu.
— Já, ég veit það, sagði
Peppone. — En í hvaða sjálf-
heldu er hann þá?
— Herrar mínir, getið þið
ekki ímyndað ykkur það, hve
örðugt er að vera ungur mað-
ur hér inni í miðju hinu ægi-
stóra Rússlandi? Það er ekki
satt, sem þeir segja um frelsi
ástarinnar. Þegar ég kom hing-
að frá Rúmeníu, trúði ég á
þetta frelsi. En ef maður fer
á fjörurnar við eiginkonu
Rússa eða ástkonu hans, fær
maður á baukinn. Þannig fór
fyrir mér í fyrsta þorpinu, sem
ég kom í, og síðan í hverju
þorpinu á fætur öðru.
— Ekki er ástæða til þes«
að örvænta, sagði Peppone
hlæjandi. — Eru ekki átta
þúsund kalkhos í landinu? Þú
gætir haft heppnina með þér
í einhverju þeirra.
— Já, en ég er nú varla
maður til þess að reyna fyrir
mér í þeim öllum. Það er sein-
legt fyrir einn mann, sagði rak-
arinn.
Peppone gat ekki stillt sig
um að hlæja, og Don Camillo
hugðist nota kæti hans og
ganga á lagið.
— Maðurinn er annars að-
eins að gera að gamni sínu,
sagði hann. — Sannleikurinn
er sá, að hann þjáist af löngun
til þess að komast aftur heim
til Napólí. Getum við ekki
hjálpað honum til þess?
Framh á næstu siðu.
FALKINN