Fálkinn - 28.12.1964, Síða 34

VOLVO
TRELLEBQRG
S/EXSKAR VORUR -
SÉRSTÖK VÖRIJOÆOI
^ t . bifreiðir
Husqvarna ............heimuistæid». n.
..... hjólbarðar o. fl.
|^OLINDER-MUNKTELL ......... vélar
VOLVO PENTA ................. véiar
FORSLUND .....bílsturtur og kranar
CENTRUM .....símakerfi innanhúss
VEITUM ALLAR UPPLÝSmGAR
GUNNAR ÁSGEIRSSON H.F.
Suðurlandsbraut 16 — Reykjavík
Don Camillo
— Hvað áttu við? Við get-
um varla farið með hann heim
í ferðatösku.
— Nei, en félagi Rondella
var nú sendur heim, og þú hef-
ur ferðaskilríki fyrir ellefu
menn í þessum gestahópi.
— Þú ert sturl ður, maður.
Eigum við að taka hann með
okkur fyrir augunum á félaga
Oregov?
— Hann þyrfti ekki að verða
var við það.
— Hættu þessum þvættingi,
félagi, sagði Peppone. — Ég
held, að maðurinn geti verið
hér framvéeis og stundað iðn
34 FÁLKINN
sína og gætt þess að láta giftar
konur í friði.
— Ég kalla þetta ekki sann-
an kommúnista, sagði rakar-
inn.
— Þetta er kynleg saga,
sagði Peppone, — en ég læt
ekki vefja mér í hana. Hann
gekk frá þeim inn í stofuna.
— Yfirgefðu mig ekki líka,
góði maður, sagði rakarinn
biðjandi við Don Camillo. — Ég
bið ekki um það, að þið stofn-
ið sjálfum ykkur í hættu. Segið
mér aðeins, hvert ferð ykkar er
heitið héðan, og hvar og hve-
nær þið farið aftur yfir landa-
mærin. Ég get fært mig um
set. Og aðeins guð almáttugur
getur hindrað Napólímann að
komast heim, ef hann vill það,
og Krústjoff er nú enginn guð.
Don Camillo tók fram ferða-
áætlunina og sýndi manninum,
sem las hana vandlega og skrif-
aði jafnvel hjá sér eitthvað.
— Ég get ekki liðsinnt þér
meira, sagði Don Camillo. —
Og gleymdu því svo, að við
höfum talazt hér við. Ég er
þegar búinn að gleyma því.
Enn virtist hafa fjölgað í
dagstofunni, og þar var orðið
þröngt á þingi. Peppone fór að
leita að félaga Petrovnu. Hann
fann hana ekki og varð ekki
um sel, því að félagi Capece og
félagi Scamoggia virtust einnig
horfnir. Loks kom hann þó
auga á stúlkuna, þaut til henn-
ar og þreif um handlegg henn-
ar.
— Hvað hefur gerzt? spurði
hann.
— Ég kom of seint til þess
að skakka leikinn, viðurkenndi
hún. — Þeir fóru út saman,
og þegar ég fann þá, var allt
um garð gengið.
— Hvar er Capece?
— í heyinu í sjöunda skála,
— En Scamoggia? *
— Hann heldur köldum og
votum dúk að glóðarauga Cap-
ece.
— Vita nokkrir fleiri um
þetta?
— Nei, aðeins þeir tveir og
ég. Capece hefur fengið blátt
auga til minja, og ég marblett
á kinnina, því að högg lenti
á mér. Hún kreppti hnefann
reiðilega.
Þetta var ekkert hlátursefni.
Félagi Petrovna var ekki
venjuleg kona, heldur háttsett-
ur félagi í Flokknum og full-
trúi stjórnarinnar.
— Ég skil, hvernig komið
er, sagði Peppone alvarlegur í
bragði. — Á ég að segja hon-
um til syndanna, eða kæra
hann fyrir félaga Oregov?
— Fyrir kemur, að rétt-
mætt er að taka persónulégar
tilfinningar fram yfir skyldurn-
ar við flokkinn, sagði félagi
Petrovna! — Við skulum láta
þetta niður falla. Félagi Sca-
moggia er enn hreyfur af
vodka. Þegar hann jafnar sig,
skilur hann, hve framferði
hans er heimskulegt.
Peppone hristi höfuðið.
— Félagi Lenin hefur lagt
okkur öllum ríkt á hjarta að
segja sannleikann, hve illa sem
hann kemur sér fyrir okkur
eða aðra. Svo vill til, að ég
veit það með vissu, að félagi
Scamoggia hefur ekki látið
dropa af vodka eða öðru áfengi
inn fyrir varir sínar í kvöld.
Hann var ekki ölvaður og vissi
vel, hvað hann gerði.
Félagi Petrovna virtist verða
enn fallegri, þegar hún heyrði
þetta, og ekki varð betur séð,
en tár glitruðu i augum henn-
ar. Annar vangi hennar var
nokkru rjóðari en hinn, og hún
strauk hann hugsandi með
annarri hendi.
— Félagi, sagði hún lág-
mælt og dreymandi. — Ég
verð að játa, að mér er það
örðug játning, en ég er hrædd
um, að ég hafi ekki heldur
öðlazt enn nægilegan stjórn-
málaþroska.
Framhald á næstu síðu.