Fálkinn - 18.01.1965, Blaðsíða 16

Eftir GIOVAIMNI GUARESCHI
vera elnn af byggjendum hins
völduga kommúnistaríkis.
— í hverja rúblu þarf hundr*
a3 kópeka og í eina milljón
þúsund sinnum þúsund rúblur.
En án kópekans míns verður
rúblan ekki heil. Þannig leit
hann á málið, og sjónarmið
hans var ekki út í bláinn, því
að hann leit kópekann augum
milljónungsins.
Loks kom þó þar, að
hann bað félaga Petrovnu að
segja gestunum, að nú væri
fyrstu skoðunarferð þeirra um
Moskvu lokið, en margt ættu
þeir þó óséð.
— Félagi Oregov heldur, að
ykkur langi ef til vill til þess
að teygja úr ykkur og hreyfa
fæturna, sagði hann. — Hann
leggur því. til, að þið gangið
síðasta spölinn heim í gistihús-
ið. Hann er aðeins nokkur
hundruð metrar.
Þeir stigu út úr vagninum á
miðju gríðarstóru torgi. En fé-
lagi Oregov virtist allt í einu
átta sig á því, að hann þyrfti
að sýna gestunum eitthvað
markvert. Hann gekk á undan
þeim inn í lítið hús, þar sem
rennistigi blasti við innan dyra.
Þeir fóru allir í stigann og
brunuðu drjúgan spöl niður í
jörðina.
— Félagar, sagði Nadía Petr-
ovna, þegar niður úr stiganum
kom. — Þetta er neðanjarðar-
brautin.
Hin fræga neðanjarðarbraut
Moskvu var stórfengleg. Alls
staðar voru skreytingar, brons-
flúr, marmarastyttur og stuðl-
ar, málverk og glermyndir.
Peppone og félagar hans störðu
hugfangnir á dýrðina. Félagi
Oregov Ijómaði af ánægju.
Scamoggia varð fyrstur til orða.
— Félagi, sagði hann hrærðri
röddu við Nadíu. — Næst þér
er þetta hið dýrðlegasta í
Sovétríkjunum.
12.
A
I vítisgreipnm
Þetta var sigurdagur Pepp-
ones. Þeir höfðu heimsótt drátt-
arvélaverksmiðju og kalkhos
og ferðazt í lest tuttugu klukku-
stundir samfleytt yfir enda-
lausa sléttu frjósams og rækt-
aðs lands. Þetta hafði veitt
þeim nokkra yfirsýn um land-
búnaðarauðlindir og iðnaðar-
getu Sovétríkjanna. Áhrifin
höfðu þó ekki verið yfirþyrm-
andi. Þvert á móti höfðu gerzt
ýmis þau atvik, sem bentu til
yfirburða vestrænna landa. En
nú var svo komið, áleit Pepp-
one, að síðustu snefjar efans
hlutu að sópast brott, og hin
vestrænu sjónarmið dæmast til
undanhalds. Hinn fagurbúni og
nýtízkulegi ferðavagn, sem
flutti gestina eftir breiðum
strætum Moskvu, var af allt
annarri og betri gerð en skrapa-
tólið, sem hafði skrölt með þá
eftir ósléttum aurvegum Úkra-
ínu, og við götuna voru ekki
lengur stráþaktir kofar, heldur
gnæfandi skýjakljúfar. Don
Camillo, hinn dularklæddi full-
trúi vestrænna sjónarmiða, var
orðlaus nokkra stund.
— Láttu þetta ekki á þig fá,
félagi, hvíslaði Peppone í eyra
hans. — Trúðu því bara, að
það, sem nú ber fyrir augu,
sé haldlaus kommúnistaáróður.
En ég ráðlegg þér samt að fara
í gönguferð umhverfis Kreml,
meðan þú ert að átta þig á
þessu. Sá hringur er nú ekki
nema einir fimm kílómetrar.
Hann hafði þetta úr fræðslu-
sjóði félaga Nadíu Petrovnu, en
sagði það með svo mikilli
hreykni í röddinni, að ætla
mátti, að hann hefði byggt alla
Moskvuborg með eigin hönd-
um. Hann var hreykinn af sjálf-
um sér við þá tilhugsun að
Hún varð sem snöggvast
undrandi og ráðvillt við slíkt
ávarp en náði sér furðu fljótt
og svaraði:
— Félagi, sigrar sovézkrar
listar og tækni gefa ekki tilefni
til gamanmála.
— En ég er ekki að gera að
gamni mínu, félagi, sagði Sca-
moggia ákafur.
Einlægni hans var svo auð-
sæ, að félagi Petrovna gleymdi
sem snöggvast flokksvirðingu
sinni og sendi honum ofurlítið
auðvaldsbros. Peppone sneri
sér hins vegar að Don Camillo.
— Jæja, félagi, sagði hann
með sigurglotti á vör. — Get-
urðu gert þér í hugarlund,
hvað prestur sá, sem við þekkj-
um báðir, mundi segja núna?
16
FALKINN