Fálkinn - 18.01.1965, Side 28

Tom Jones ...
sem faðirinn ætlar að sýna þá
rausn að gefa honum dóttur
sína . ..“
„Ég get ekki einu sinni tekið
nafn hans mér á varir,“ svar-
aði ungfrú Soffía og herti grát-
inn. „Það líður ekki heldur á
löngu að þú veizt það eins og
aðrir.. .“
Satt bezt að segja, þá vissi
herbergisþernan það ofurvel,
þó að henni þætti það við-
kunnanlegra að spyrja. Grét
hún svo um hríð, húsmóður
sinni til samlætis og aumkaði
hverja þá dóttur, sem ætti svo
harðbrjósta skilningssnauðan
föður og þar fram eftir götun-
um. Þegar henni fannst svo
nóg komið af slíku, setti hún
u.pp óræðan svip og mælti lágt,
nánast við sjálfa sig: „Ég ætla
bara að vona, að vesalings mað-
urinn taki ekki upp á því að
granda sjálfum sér, eða ein-
hverju þessháttar ... en líkleg-
ur var hann til þess, svo mikið
er víst.“
„Hvað segirðu?“ spurði
Soffía. „Um hvaða unga mann
ertu eiginlega að tala?“
„Hann var svo sorgmæddur
á svipinn, að það lá við sjálft
að ég færi að gráta, einungis
af því að sjá hann ...“ mælti
herbergisþernan enn, og skaut
sér undan svarinu.
Ungfrú Soffía reis upp við
dogg í hægindinu og ekki henn-
ar hljóðnaði. „Sjá hvern?“
spurði hún enn.
„Æ,“ svaraði þernan og
snökti. „Vesalinginn hann Tom
Jones. Hafi nokkurn tíma legið
illa á ungum manni ...“
„Hvað ertu að segja?“ hróp-
aði ungfrú Soffía. „Hvar sástu
hann?“
„Á fljótsbakkanum, ung-
frú,“ svaraði h-x'bergisþernan.
„Hann hefur reikað þar um
fram og aftur allan liðlangan
morguninn og loks lagðist hann
þar í grasið; mætti segja mér,
að hann lægi þar enn. Það lá
svo illa á honum, að það var
eingöngu fyrir kvenlega feimni
mína, að ég gekk ekki til hans
og spurði hann hvað að honum
amaði. Viljið þér nú ekki leyfa
mér að skreppa þangað aftur,
ungfrú góð, mig langar svo til
að vita hvort hann liggur enn-
þá í grasinu, vesalingurinn ...“
„Nei, það kemur ekki til
mála,“ svaraði ungfrú Soffía
og var fljótmælt. „Auðvitað er
hann farinn, og auk þess bíða
þín aðkallandi störf .. . Fljót
nú, náðu í hattinn minn og
hanzkana; ég þarf að skreppa
28 FÁLKINN
með frænku út í lundinn fyrir
morgunverð."
Herbergisþernan náði sam-
stundis í hattinn og hanzkana.
Ungfrúin setti upp hattinn,
skoðaði sig í speglinum; fannst
borðinn á honum ekki nógu
fallegur og sendi herbergis-
þernuna eftir öðrum. Þegar frá
honum var gengið, dró hún
hanzkana á hendur sér og lagði
ríkt á við herbergisþernuna, að
fara ekki út fyrir hússins dyr,
en halda sér að störfum þang-
að til hún kæmi aftur.
En þegar út kom, gekk ung-
frú Soffía í allt aðra átt en að
lundinum og ekki var frænkan
heldur í för með henni. Gekk
hún ein síns liðs og eins hratt
og fætur báru ofan á fljóts-
bakkann. En hafi ungfrú Soffía
ætlað að hitta Tom Jones þar
að máli, greip hún í tómt, því
að hann var þá farinn fyrir
andartaki síðan.
Seinna um daginn kom land-
eigandinn að máli við dóttur
sína og skýrði henni frá heim-
sókn, sem hún ætti í vændum
og þeim ráðahag, sem hann
ætlaði henni. Kvaðst hann hafa
veitt svip hennar, augnaráði
og allri framkomu við kvöld-
verðinn svo nána athygli, að
hann væri ekki í neinum vafa
um að henni væri ráðahagur
þessi meir en að skapi, og bað
hana fyrir alla muni að vera
ekki með nein ólíkindalæti,
eins og sumar stúlkur temdu
sér og héldu að talin yrðu þeim
til dyggðar. „Ég er líka viss
um að Blifil verður maður til
að venja þig af öllum keipum,
telpa mín; það er áreiðanlega
piltur, sem veit hvað hann
vill."
Blifil ungi kom um kvöldið,
eins og ákveðið hafði verið.
Western landeigandi dró sig þá
brátt í hlé, svo að þau gætu
verið út af fyrir sig, ungfrú
Soffía og unnustinn tilvonandi.
Og ungfrú Soffía bjó sig undir
að auðsýna unga manninum
eins takmarkaða ástúð og hún
kæmist af með, án þess að
vekja tortryggni eða gremju
hjá föður sínum.
Því var það, að þegar ung-
frú Soffía og Blifil ungi voru
ein orðin, sátu þau lengi þegj-
andi; ungfrúin vildi ekki verða
til að vekja máls á neinu;
ungi maðurinn þóttist ekki
þurfa að vekja máls á neinu,
því að frá hans sjónarmiði var
allt það klappað og klárt, sem
skipti hann máli — ungfrú
Soffía var einkabarn Western
landeiganda og hlaut því að
taka allan arf eftir hann, eink-
um þó þegar hún giftist þeim
manni, sem hann hafði sjálfur
valið henni. Sjálf mundi hún
svo fylgja eignunum eða verða
með öðrum orðum, hans lög-
mæt eign, Þetta með ástina og
allt það, annaðhvort kom það
í hendi með hjónabandinu eða
það kom ekki, hvað var
kannski lakara, en gerði þó
ekki neinn mun að heitið gæti.
Þannig leið að minnsta kosti
stundarfjórðungur, áður en
Blifil ungi fann þörf hjá sér
að hefja samræður. En þegar
hann fór að hugleiða einhver
tiltæk samræðuefni, fann hann
ekkert það, sem honum hæfði
en væri þó líklegt til að vekja
áhuga hennar. Hann þagði því
enn og þau bæði og þannig leið
kvöldið. Ekki furðaði hann sig
hið minnsta á þögn ungfrú
Soffíu; þannig höguðu ungar
stúlkur sér víst yfirleitt- á
fyrstu fundum við unnusta
sína. Hann var því harla
ánægður með viðtökurnar, er
hann að lokum reis úr sæti
sínu, þakkaði ungfrú Soffíu
ánægjulega samverustund og
kvaddi hana hæversklega.
Og svo ánægður var Blifil
ungi þegar Western landeig-
andi fylgdi honum til dyra, að
landeigandinn var ekki í nokkr-
um vafa um að dóttur sín hefði
auðsýnt honum alla þá ástúð,
sem ungri stúlku bar að sýna,
þegar þannig stóð á. Og svo
kátur var hann, að hann kunni
sér ekki læti, enda ör í skapi
og tilfinninganæmur á hvorn
bóginn sem var. Faðmaði hann
og kyssti tengdason sinn til-
vonandi af mikilli blíðu, er
þeir kvöddust og bað hann sem
fyrst aftur koma. Fór því Blifil
ungi hvorki ókysstur né ófaðm-
aður af þessum fundi, en West-
ern hraðaði sér á fund dóttur
sinnar og bað hana að velja
sem fyrst þá skartgripi og
klæði, sem hún vildi bera í
brúðkaupinu.
Soffía hafði aldrei séð föður
sinn glaðari eða ástúðlegri. Og
nú hugsaði hún sem svo, að
aldrei byðist ákjósanlegra tæki-
færi til að ræða við hann í
einlægni og segja honum hið
sanna í málinu. Þakkaði hún
föður sínum því fyrst alla um-
hyggju hans og ást; leit á hann
sínu blíðasta augnaráði og
spurði lágri röddu: „Má ég
treysta því, faðir minn, að þú
setjir hamingju mína öllu of-
ar?“
Þessu svaraði Western eins
og skapferli hans bauð; bölvaði
sér hressilega upp á að svo
væri og staðfesti það síðan með
því að faðma dóttur sína að sér
og kyssa hana. Þá féll ungfrú
Soffía á kné frammi fyrir hon-
um og tók til máls; kvað alla
hamingju sína, allt sitt líf vera
undir því komið, að hann færi
að orðum hennar og virti ekki
að vettugi vilja hennar og til-
finningar.
„Ég má ekki til þess hugsa
að verða eiginkona Blifils
unga,“ sagði hún. „Ef þú neyð-
ir mig til þess, er það hálfu
verra en þú sviptir mig lífinu.
„Hvers konar móðursýkís-
þvaður er þetta,“ æpti Westerh
landeigandi. „Ef maður tæki
nokkurt mark á því, sem þið
segið þegar þessi gállinn er á
ykkur — það væri þokkalegt
eða hitt og heldur.“
Ungfrú Soffía greip báðum
höndum um fætur föður síns og
grátbað hann að vera ekki
svona harðbrjósta. „Enginn fað-
ir, sem ann dóttur sinni, og
enn síður ef hann ann henni
eins innilega og þú hefur þrá-
faldlega sýnt að þú annt mér,
getur hrundið henni út í svo
botnlaust foraði sorgar og
smánar. Ég hata Blifil unga,
hata hann og hef slíka andúð
á honum, að ég get ekki litið
hann augum. Hjónaband við
hann yrði mér margfalt sárari
ógæfa en sjálfur dauðinn . . .“
En nú var faðir hennar orð-
inn reiður svo um munaði.
„Mig gildir einu þó að þú hatir
hann meira en fjandann sjálf-
an, þú skalt giftast honum
samt,“ öskraði hann, saman-
tvinnaði hroðalegustu blóts-
yrði, sem hann mundi eftir þá
í svipinn og mælti svo enn:
„Ef þú ert með einhvern upp-
steit, skal ég reka þig pð
heiman tötrum klædda, út á
strætin og ekki þekkja þig
framar. Og þó að ég sæi þig
þar að dauða komna af hungri,
kæmi mér ekki til hugar að
rétta að þér svo mikið sém
bita af brauðskorpu, og þar héf-
urðu það.. .“ Þvínæst hráti
hann henni frá sér, svo hrana-
lega að hún skall með andlitið
í gólfið, og rauk á dyr.
Svo vildi til að Tom Jories
kom inn í anddyrið í sama
mund og Western landeigandi
kom æðandi niður stigann af
fundinum við dóttur sína. Tóm
Jones sá þegar hvernig honúm
var irinanbrjósts og spufði
hann hvað gerzt hefði og því
hann væri í slíku uppnámi. Og
þar sem landeigandinn vissi
Tom Jones sinn einlægasta vin,
sagði hann honum alla söguria
með viðeigandi innskotssetn-
ingum og athugasemdum um
kvenlega duttlunga, heimsku *
og vanþakklæti. Kvað hann
Framhald á næstu síðu.