Fálkinn - 18.01.1965, Page 29

alla þá feður ógæfumenn, sem
dætur ættu, .og það eins þó þeir
ættu ekki nema eina dóttur
barna.
Tom Jones gerði samtal
þeirra ekki lengra, en hraðaði
sér til ungfrú Soffíu, sem lá á
gólfinu í herbergi sínu, útgrát-
in og alblóðug um munninn,
því að sprungið hafði fyrir á
vörum hennar, þegar hún skall
gólfið. Hann reisti hana gæti-
.Jega á fætur, tók hana í faðm
jgér og spurði blíðlega hvað
igerzt hefði, er hún var svo
jjhörmulega útleikin. Hún leit á
jhann andartak og ástúðin skein
•HÚt úr augum hennar, en bað
hann síðan í öllum guðanna
^bænum að fara á brott hið
^skjótasta og koma aldrei á sinn
ff'und framar. Hann svaraði
^tyenni því einu, að svo harða
vrefsingu mætti hún ekki á sig
j^l'eggja; án hennar væri sér líf-
fi einskis virði, og fúslega vildi
ann fórna því hennar vegna
^f nauðsyn krefði. Að svo
.rnæltu tók hann hana í faðm
^ér, þrýsti henni að sér og bæði
,sögðu þau eitthvað fleira í þeim
dúr, sem þeim elskendum er
jj^ítt er þeir vita að þeir mega
„ekki njótast, en hún lét höfuð-
‘,ið hvíla við barm hans og
_mundi hafa hnigið niður, ef
'hann hefði ekki haldið henni
úppi, svo magnþrota varð hún
VÍ örmum hans.
' „Ó, Tom Jones,“ hvíslaði
hún, þegar þau höfðu staðið
Íannig nokkra hríð og notið
ess að finna að þau unnu hvort
ðru heitara en orð fá lýst. „Ó,
Tom Jones, ef þú gætir ein-
, ungis gert þér í hugarlund hví-
, lík þjáning er á mig lögð.“
2, „Ég veit það,“ svaraði hann.
I „Ég var að enda við að tala
|við föður þinn, og hann sagði
g mér frá öllu, sem ykkur fór á
^milli. Og það er einmitt hann,
;^em sendi mig hingað á þinn
jjfund."
.E: „Sendi hann þig á minn
8;fund?“ spurði hún. „Það getur
ekki átt sér stað. Mig hlýtur að
2,yera að dreyma . ..“
r „Nei,“ svaraði Tom Jones
;|j,þig er ekki að dreyma. Hann
,sendi mig á þinn fund, að ég
.r talaði máli hins óverðuga með-
;r þiðils míns við þig, sem ég þó
ekki hét. Brýt ég því ekki nein
'vloforð, þó að ég noti tækifær-
jjiið til að segja þér, að aldrei
jjihefur maður konu unnað eins
jnnilega og ástríðuheitt og ég
:pnn þér. Þess vegna verður þú
að heita mér því, og vinna þar
að sáluhjálpareið að þú gangir
aldrei í eina sæng með Blifil
unga.“
Jómfrú Soffía þrýsti sér enn
fastara að breiðum barmi Tom
Jones. „Nefndu ekki það and-
styggilega nafn í mín eyru,“
hvíslaði hún og fór hrollur um
líkama hennar. „Því máttu
treysta, að aldrei mun ég veita
honum neitt það, sem í mínu
valdi stendur að verja hon-
um...“
„Þá kvíði ég engu,“ mælti
Tom Jones. „Ég kvíði engu í
þessu lífi öðru en að missa þig.
Ég sleppi þér aldrei, Soffía,
aldrei...“
Og þannig stóðu hinir ungu
elskendur enn um hríð. Ungfrú
Soffía titraði af óumræðilegri
sælu, sem hún hafði aldrei
áður fundið og fékk hana jafn-
vel til að gleyma þjáningum
sínum um hríð. Og það er óger-
legt að vita hve lengi þau hefðu
staðið þannig í faðmlögum, því
að elskendum er tíminn afsætt
hugtak, ef fundir þeirra hefðu
ekki verið truflaðir á óvæntan
hátt.
Stundarkorni síðar en Tom
Jones gekk á fund Soffíu sam-
kvæmt tilmælum föður henn-
ar, kom frænkan að máli við
Western landeiganda, sem sagði
henni allt það, er hann hafði
áður hermt hinum unga vini
sínum, auk þess sem hann á-
taldi frænkuna harðlega fyrir
glámskyggni hennar; væri að
minnsta kosti, sagði hann, lítið
mark takandi á þeirri fullyrð-
ingu hennar að hún væri ver-
aldarvön og þekkti heiminn
öðrum betur.
Þetta særði stolt frænkunn-
ar á þann hátt, sem einungis
stolt kvenna verður sært. Taldi
hún þetta framferði ungfrúar-
innar allt hið freklegasta brot
á samningi þeim, er þær höfðu
gert með sér og taldi sig þar
með lausa allra mála, varðandi
þau loforð, sem hún hafði gef-
ið henni. Sagði hún því land-
eigandanum formálalaust allt
það, er ungfrúin hafði trúað
henni fyrir um ást hennar á
Tom Jones, og dró ekki úr
neinu, því að henni fannst ung-
frúin hafa svikið sig og hafði
að minnsta kosti ekkert á móti
því að nokkur hefnd kæmi fyr-
ir.
Og nú var það Western land-
eigandi, sem þótti illa vegið að
stolti sínu, því að aldrei hafði
honum komið það til hugar, að
um ást gæti orðið að ræða milli
dóttur sinnar og Tom Jones,
hins unga vinar síns, eða haft
hinn minnsta grun um að hún
liti unga manninn þegar hýru
auga.
Hann stóð því drykklanga
stund eins og steini lostinn,
glápti á frænkuna og mátti ekki
mæla. En það stóð ekki lengi,
því að skyndilega varð hann
gripinn slíkrj ofsareiði, að jafn-
vel frænkan, sem var þó ver-
aldarvön, skelfdist þá sjón svo
að hún iðraðist þess sárlega að
hafa sagt honum eitt aukatekið
orð af því, sem ungfrúin hafði
trúað henni fyrir. En nú var
það um seinan séð.
Vesalings Soffía náfölnaði er
hún heyrði föður sinn koma,
öskrandi og bölvandi eins og
mannýgt naut. Varð það eitt
skilið af máli hans, að hann
hugsaði Tom Jones þegjandi
þörfina og það á stundinni.
Western landeigandi hratt nú
hurðinni frá stöfum. Nokkurt
andartak nam hann staðar á
þröskuldinum, kreppti hnefana
svo að hnúarnir hvítnuðu og
virti elskendurna fyrir sér, þar
sem þau stóðu í faðmlögum á
miðju gólfi. En frænkan stóð
fyrir aftan hann, skjálfandi á
beinunum.
Þegar ungfrú Soffía leit föð-
ur sinn í þessum ham, varð
henni svo mikið um að stein-
leið yfir hana, og mundi hún
hafa hnigið niður á gólfið, ef
Tom Jones hefði ekki lyft henni
á arma sér. Og þar hvíldi hún
eins og liðið lík.
Þá var Western landeiganda
öllum lokið. Á einu vetfangi
rann honum öll reiði. Hann
æddi um, skipaði frænkunni að
ná tafarlaust í kalt vatn, en
bað Tom Jones fyrir alla muni
að fara sem gætilegast með þá
dýrmætu byrði, er hann héldi
í örmum sér — hvað varla
þurfti þó að ámálga við hann.
Andartaki síðar kom frænkan
með kalda vatnið, en þó að hún
og herbergisþernan gerðu allt
til þess að vekja ungfrúna af
öngvitinu, leið alllöng stund
áður en viðleitni þeirra bar
nokkurn árangur. Var annað-
hvort, að öngvitið var óvenju-
lega þungt, eða hinni dyggð-
ugu ungfrú var ekki leitt að
liggja þar, sem hún lá.
Framhald í næsta blaði.
Vas' það draumur « . .
Framhald af bls. 15.
„Þitt lof, ó Drottinn vor,
hhnnarnir hljóma ...“
Ég gleymi öllu öðru en tón-
listinni, er virtist fylla loftið í
kringum mig með undursam-
legum krafti. Og unga mannin-
um, sem vissi ekki að hann var
dáinn, og mér var falið að
hjálpa. Ég fann ekki, að ég
snerti hljóðfærið, en heyrði
flygilstónana blandast söng-
röddinni, sem var mín og þó
ekki mín.
Þegar lagið var á enda, gekk
ég aftur að rúmi unga manns-
ins og virti hann fyrir mér.
Hjúkrunarliðið var horfið, og
það var eins og djúpur friður
hefði færzt yfir allt.
„Já,“ sagði hann og horfði
lengi á mig, og nú var hann
orðinn fullkomlega rólegur.
„Það er þá satt.“
Ég sá geislandi bros verunn-
ar hvítu, er hún sneri sér að
mér. „Jæja,“ sagði hún mildi-
lega, „þér tókst að gera það
sem þú þráðir.“
Á sama augnabliki vaknaöi
ég í rúminu mínu. Svitinn
Framhald á bls. 37.
FÁLKINN ?9