Fálkinn - 18.01.1965, Side 31

;>• aí hartta.Allt-
,oS andekoti st<5]
sniðum orðln
Don Camillo . . .
hlut að máli, að þú hafir þessa
yfirlýsingu undir höndum, og
að ég hafi í hyggju að koma
heim.
Comassi var orðinn mjög
fölur á vangann, og rödd hans
titraði.
„Ego te absolvo ...“ sagði
Don Camillo.
Comassi virtist hafa náð
hugarjafnvægi sínu aftur. Hann
braut dagblaðið saman og rétti
JDon Camillo það.
— Þú mátt eiga það sem
minjagrip, sagði hann. — Ég
býst við, að þú hafir aldrei
tekið mann til skrifta á kyn-
legri stað en þessum...
Gleymdu annars því, sem ég
sagði um bréfið. Ég hefði ekki
átt að segja það. Hér verður
ekkert að gert. Ég er kominn
svo langt, að ég get ekki snúið
við.
— Það er ekki víst, félagi,
sagði Don Camillo. — Guð á
enn fulltrúa jafnvel í Prag.
Guðs ríki er stærra en þú held-
ur. Og ég skal áreiðanlega sjá
I um, að foreldrar þínir hlusti
á rödd þína í útvarpinu, hlusti
ekki á það sem þú segir, held-
ur aðeins á röddina.
Comassi reis á fætur.
— Guð, sagði hann. — Aldrei
hefði mér til hugar komið, að
það ætti fyrir mér að liggja,
að talað væri við mig um guð
á þennan hátt á þessum stað.
— Útverðir guðs eru víða,
félagi, sagði Don Camillo, —
jafnvel í Moskvu. Ríki guðs er
mjög gamalt, en það er enn í
fullu veldi.
Ég er alveg á moti . . .
Framhald af bls. 21.
hægt,“ útskýrir hann. „Fólk
er stundum að segja, að ég hafi
ekkert elzt, en það er þá vegna
þess að ég hef alltaf verið karl.“
„Þórunn, myndast Jón ekki
vel í sjónvarpinu?" hrópa ég
fram í eldhús.
„Jú, það finnst mér,“ svarar
hún. „Að minnsta kosti er ég
harðánægð með hann. Og hann
fær líka aðdáendabréf — fólk
segir, að hann sé svo sjarmer-
andi.“
„Kannski einhverjar geðbil-
aðar manneskjur eins og konan,
sem hringdi til stjórnanda þátt-
ari.ns og bað hann að skila til
min, að hana langaði þessi
ósköp að hengja sig um háls-
inn á mér,“ segir Jón. „Fólk
er alltaf að svífa á mig á göt-
unum og í sporvögnunum og
úti um allt, síðan þátturinn
byrjaði. Ég neyðist víst til að
fara að þræða veg dygðanna
í framtíðinni, því að nú kannast
allir við mann, og þá er ekki
lengur jafnauðvelt að hlaupa
út undan sér.“
Bíddu nú við, ekki má ég
gleyma að taka af ykkur
myndir,“ segi ég og rýk upp til
að ná í myndavélina.
„Það líka?“ stynur Jón mæðu-
lega. En hann stillir sér upp
hinn auðsveipasti og leggur frá
sér pípuna. „Þórunn vill ekki
að ég sé með pípuna á mynd-
um,“ lætur hann getið.
Ég stilli ýmiss konar takka
á myndavélinni og reyni eftir
beztu get.u að líta út eins og
ég hafi gífurlega reynslu í
myndatökum. Fylgi dyggilega
heilræði kollega míns á Fálkan-
um, Jóns Ormars: „Taktu
aldrei mynd nema krjúpandi
á hnjánum og passaðu að gretta
þig alla og geifla — þá dettur
engum annað í hug en að þú
sért þaulæfður atvinnuljós-
myndari.“
Jón man skyndilega eftir
sjónvarpsfréttunum klukkan 10
og flýtir sér að opna fyrir
tækið. Öllu er óhætt, því að
þátturinn góði tilheyrir fortíð-
inni og það er ekki Jón, heldur
Ma'tin Luther King, sem birt-
ist á skerminum.
Eftir fréttir heimta ég mynd
af honum við skrifborðið.
„Og láta allt draslið sjást?“
segir hann skelfingu lostinn.
„Auðvitað. Það sýnir hvað þú
ert duglegur að vinna. —
Brostu nú til mín,“ skipa ég
svo.
„Hvernig á ég að geta bros-
að til þín, þegar þú ert með
þessa myndavél fyrir andlit-
inu?“ kvartar hann. „Ég sé þig
alls ekki.“
En eigi að síður hreyfast
munnvikin agnarögn upp á við,
og hann telur þetta eflaust til
sinna ábyrgðarlausustu gleið-
brosa.
Hvaða álit hefurðu annars
á sjónvarpinu?“ spyr ég,
þegar myndatakan er afstaðin.
„Timasóun — niaður eyðir
alltof miklum tíma í þennnn
skratta," svarar hann. „Að vísu
á að vera hægt að skrúfa fyrir,
ef manni lízt illa á efnið, en
það er undarlega erfitt, og ég
er alltaf það bjartsýnn að bú-
ast við því í lengstu lög, að
eitthvað betra sé í vændum, ef
maður bíði bara nógu þolin-
móður. Sú von vill bregðast,
og þá er maður kannski búinn
að eyða öllu kvöldinu í að
horfa á tóma vitleysu.“
„Jæja. bað er nú reglulega
Framb'3'^ á bls. 33.