Fálkinn - 18.01.1965, Side 37

Ástin sigrar . . .
Framh. af bls. 35.
eftir, þar sem stóð, að hún hefði
tekið bílinn að láni, þar sem
hún gat ekki fengið leigubíl
með svo stuttum fyrirvara. Frú
Stone kom inn í því, að hann
Jas bréfið. Hann spurði hana
Ineð ákefð, hvenær Kirstie
iefði lagt af stað.
: — Hún ætlaði að taka lest-
na klukkan fimm mínútur yfir
ijö. Frú Stone snei'i sér við
>g leit á klukkuna yfir arin-
hillunni. — Þessi lest bíður
Jalltaf í tíu mínútur á Green-
Sgtöðinni eftir lestinni, sem kem-
ur á móti henni, — frá tíu
ímínútum yfir hálf til tíu mín-
Útur fyrir átta. Þér getið náð
henni þess vegna.
| Hinn bíllinn stóð við útidyrn-
jar. Frú Stone fylgdi honum til
dyra. — Hún ætlaði að taka
sfóra bílinn, — en ég hélt, að
þér hefðuð ef til vill meiri not
ifyrir hann, sagði hún.
í [ Hann kom að stöðinni tæpri
’mínútu á undan lestinni og
v'arð gripinn skelfingu, þegar
hun kom án þess, að hann
kæmi auga á Kirstie. Loks
fann hann hana eina í klefa í
fjórða vagninum.
Hann lauk dyrunum hratt
upp og gekk inn. — Kirstie!
Hún hrökk við og opnaði
augun.
Hún var lágrómá, og röddin
skalf. — Þú hefðir ekki átt að
fylgja mér eftir.
— Ég varð!
Hann minntist þess, er hún
hafði látið sér um munn fara
kvöldið áður. Hún hafði talað
um Klöru. — „Skilurðu ekki,
■— hún hefði annað hvort kom-
ið aftur, eða þú hefðir farið
til hennar. Það kemur alltaf
einhvern tíma að því, að mað-
ur gleymir því liðna og byrj-
ar upp á nýtt.“
ú 1 Klara — og núna Kirstie.
; — Mark, sagði hún. — Ég
get ekki verið áfram eftir það,
sem gerðist í gær.
Hann greip þétt í hönd henni.
— Allt, sem var sagt í gær-
kvöldi, var hreinn sannleikur.
— Mark, bað hún. — Viltu
ýera svo góður!
Hann vissi ekki, hvort hún
bað hann að fara eða segja það,
sem honum bjó í brjósti og
hann átti erfitt með að tjá.
Hann dró hana að sér, eins
og hann væri að safna kröftum.
Síðan hóf hann að tala, lágt
og sannfærandi. — Ég hef bar-
izt gegn því að elska nokkra
konu, — eftir Klöru — sem
nokkurs konar refsingu fyrir
það, sem gerðist þarna um
kvöldið. Og mér veittist ekki
svo erfitt að halda öllum kon-
um utan við líf mitt, — alveg
þangað til þú komst. En nú
veit ég, að ég og þú erum sköp-
uð hvort fyrir annað. Og þú
veizt það, þú líka, er það ekki
Kirstie?
Rödd hans var blíðleg og
ljúf, en um leið ákveðin. Lest-
in fer eftir andartak. Kemurðu
með mér, eða á ég að vera hér
og reyna að telja þér hughvarf
það, sem eftir er leiðarinnar?
Hún hugsaði sig um, síðan
brosti hún við og seildist' eftir
töskunni. Hann tók við henni.
Honum létti ósjálfrátt. Lestin
var rétt að leggja af stað, er
hann hjálþáði henni niður þrep-
in.
Þau stöðu kyrr og horfðu á
lestina fjarlægjast. Þá vatt
hann sér að henni og kyssti
hana, en skeytti því ekki hót,
þótt elnhver sæi til. >— Þakka
þér, Kirstie, hvíslaði hann.
— Þakka þér fyrir, að þú fórst
ekki frá mér.
ENDIR.
Var það draumur ...
Framhald af bls. 29.
rann af mér, og ég skalf eins
og hrísla, það var eins og ég
þyrfti að jafna mig eftir gífur-
lega áreynslu. En draumurinn
var sem meitlaður í huga minn
í hverju smáatriði. Ég sagði
Eiríki, manninum mínum, hann
undir eins og síðan fleirum;
mér fannst ég verða að segja
frá þessari reynslu minni, þó
að ég vissi ekki, hvað hún
táknaði.
Daginn eftir var hringt til
mín, og vinkona mín ein bið-
ur mig að gera sér þann greiða
að syngja við jarðarför ungs
manns, sem hafi farið mjög
snögglega. Ég tók vel í það og
spurði, hvort hún óskaði eftir
nokkru sérstöku lagi.
„Já,“ svaraði hún. „Mig
langar að biðja þig að syngja
Lofsöng Beethovens.“
Ég skal játa, rð mér fannst
þetta undarleg tilviljun, og ég
spurði sjálfa mig hálfvonsvik-
in, hvort það gæti verið, að
þessi stóri draumur væri þá
ekki fyrir öðru en því, að ég
syngi eitt lag við jarðarför. Að
vísu hafði mig oft dreymt fyrir
daglátum, en aldrei neitt í lík-
ingu við þennan draum.
Kirkjan var full, þegar jaið
arförin fór fram, dr. Victor
Urbancic var við orgelið, og
kórinn söng fagurlega -undir
stjórn hans. Meðan ég beið
þess, að röðin kæmi að mér,
varð mér ósjálfrátt hugsað til
unga mannsins í draumnum.
Óneitanlega þótti mér skrítið,
að ég skyldi einmitt hafa verið
beðin um að syngja þetta sama
lag í bæði skiptin, en að öðru
leyti setti ég það ekkert sér-
staklega í samband hvað við
annað.
Ég stóð upp úr sæti minu og
byrjaði að syngja, en mér til
undrunar heyrði ég ekkert
undirspil. Ég leit á dr. Urban-
cic og sá, að hann hreyfði
hvern takkann af öðrum í of-
boði, en það stoðaði ekki neitt,
og hann studdi árangurslaust
á nóturnar. -
Það var ekki um annað að
gera en halda áfram undir-
leikslaust. Ég hafði lofað að
syngja, og syngja skyldi ég,
hvað sem það kostaði. Dr Ur-
bancic hélt áfram að reyna
við orgelið, sem svaraði me?
þrjózkufullri þögn, rafmagnið
var athugað, en það var í bezta
lagi, og vesalings söngfólkið
var orðið dauðskelkað og kveið
fyrir, að allt færi í vitleysu,
þegar þar að kæmi, að kórinn
tæki við án þess að hljóta
stuðning orgelsins.
i» -ioa.
En jafnskjótt sem ég hafði
lokið söng mínum, brá svo kyn-
lega við, að hljóðfærið fór aftur
af stað, eins og ekkert hefði
ískorizt. Enginn hefur nokkurn
tíma uppgötvað, hvað gerðist
og hvernig stóð á þessari tíma-
bundnu bilun, en ég varð. þess
síðar vör, að kirkjugestirnir
höfðu álitið, að þetta ætti að
vera svona, og sumir þeirra
minntust jafnvel á það við mig,
hversu áhrifaríkt hefði verið
að hlýða á Lofsöng Beethovens
án undirleiks.
Sjálf var ég ekki lengur í
vafa um, að draumurinn minn
hefði verið raunveruleg reynsla,
og að mér hefði verið veitt sú
sjaldgæfa náð að fá að líta með
eigin augum eitt þeirra sviða,
sem okkur eru venjulega lokuð,
meðan við lifum í jarðneskum
líkama.-------
Björg þagnar og situr lengi
hljóð. Hugblær draumsins hvíl-
ir enn yfir henni. Loks strýk-
ur hún hendi yfir ennið, og
augnaráð hennar missir fjar-
rænan bjarma sinn.
„Þó að mér nægði þet' svar,
átti ég eftir að fá það enn
betur staðfest. Ekki alls fyrir
löngu sagði ég frá þessu-n
draumi í vinahópi, þ-,r sem
ýmsir guðspekifélagar voru við-
staddir. Þegar frásögn mín var
á enda, tók til máls Zóphón-
ías Pétursson og kvaðst fús til
að votta, að þarna væri rétt með
farið. Hann hafði þá sjálfur
verið einn af aðstoðarmönnun-
um á skipinu og minntist þess
glögglega að hafa oftar en einu
sinni komið að þessari strönd
í draumi. Kirkjuna kannaðist
hann við af lýsingu minni og
einnig sjúkrahúsið, og hann
spurði, hvort ekki hefði verið
gengið inn í stóran forsal um
dyr sem sneru í norðvestur,
áður en komið hefði verið í
sjúkrastofuna. Það rifje“ist
upp fyrir mér, að svo hafði
verið, og þegar við tókum að
bera saman reynslu okkar í
smáatriðum, kom í ljós, aó frá-
sagnir okkar voru fyllilega
samhljóða.
„Ég veit, að í þessum efnum
er persónuleg sönnun einstakl-
ingsins aldrei algild, en ég get
ekki varizt þeirri hugsun, að
reynsla eins geti stundum kom-
ið öðrum að gagni, og því hef
ég aldrei hikað við að segja
frá draumnum mínum, ef hann
mætti verða til þess að styrkja
einhvern í þeirri trú, að ekki
sé öllu lokið, þó að jarðneskir
líkamir okkar hljóti hvíld í
dauðanum.“ ★ ★
FALKINN
37