Fálkinn - 12.07.1965, Page 9

JF'ram/m Mssaga
eitir
LEIGll
BRACKETT
Niðamyrkur var í húsinu eins og gefur að
skilja. Sömuleiðis ó akbrautinni, í bílskúrnum, í
skuggaþykkninu undir trjánum, undir limgerð-
inu og runnunm. Ég óskaði þess, að ég hefði
leitarljós á bílnum. — Ég óskaði að ég hefði
byssu ....
„Langi, horaði strákurinn,"
sagði Page, „sá sem tók fyrstur
til fótanna. Hann reyndi að fá
hina til að þegja.“
„Mér virtust þeir allir sami
óþverrinn," sagði Miller. „Hefði
ég náð þeim, þá hefði ég húð-
flett þá aiia.“
„Ég hafði nærri náð einum,"
sagði Orris og hló aftur. „Hon-
um skrikaði fótur, en hann hélt
áfram á fjórum, hoppandi eins
og kanína. Mér tókst ekki að
góma hann, og hann náði sprett-
inum aftur.“
„Bíddu augnablik," sagði Page.
„Þú minntir mig á dálitið."
„Hvað var það?“
„Já, þegar þessi var í kanínu-
hlaupinu, sneri ekki einni hinna
sér við og kallaði til hans?"
„Jú,“ sagði Orris. „Svei mér
þá.“
Þeir litu allir á mig. Ég þorði
ekkert að segja. Ég þorði ekki
einu sinni að vona. Ég var með
gaffalinn á lofti fullan af spag-
hetti og hélt honum þar, stirðn-
aður.
„Bush,“ sagði Page sigri hrós-
andi. „Það var það, sem hann
sagði. Flýttu þér Bush!“
„Bush,“ sagði ég. Ég lagði
spaghetti gaffalinn frá mér. Ég
var ekki svangur lengur. „Þú ert
vjss um það? Bush?“
Page sagðist vera viss, og Orris
tók í sama streng.
• i „Mundir þú þekkja piltinn
aftur, ef þú sæir hann?“
„Ég myndi þekkja stóra strák-
inn,“ sagði Orris. „En hina ...“
Hann yppti öxlum. „Kvöldtimi,
slæm lýsing, atburðirnir gerast
fljótt — og svo líkjast þessir
drengir svo margir hver öðrum
eins og þú veizt. Og þetta var
fyrir fjórum mánuðum."
Miller og Page voru á sama
máli. Ég spurði þá, hvort þetta
væri allt, sem þeir gætu munað,
og þeir kváðu já við því.
„Þið hafið verið mér mjög
hjálplegir," sagði ég. „Ég kvaddi
þá alla með handabandi og stóð
upp. Noddy var við barinn. Ég
sagði honum, hvað þeir hefðu
sagt. „Ef okkur tækist að finna
þennan Bush, myndir þú þekkja
hann?“
Hann hugsaði sig lengi um.
Siðan sagði hann: „Mig langar
tii að hjálpa þér. Stóra strákinn
myndi ég þekkja, já. Ef til vill
einnig þann stutta, með hlátur-
inn. En hinir, þeir voru bara —
þú veizt, drengir. Ekkert sérstakt
við þá. Ég þyrði ekki að vinna
eið að því, að ég þekkti þá eftir
fjóra mánuði."
„En þú myndir þekkja hina
tvo?“
„Vissulega."
„Jæja, ef við náum einum, þá
finnum við hina. Þakka þér inni-
lega fyrir.“ Ég lagði seðil á bar-
diskinn, fyrir kvöldverðinum og
öllum bjórnum, sem þeir í básn-
um gætu ráðið við. Siðan snar-
aðist ég inn í bilinn og ók til
aðalstöðva lögreglunnar. Alla
leiðina ómaði nafnið í höfðinu á
mér.
Bush. Busch. Buesch. Bushe.
Hvernig sem það væri stafað, þá
var það spor. Fyrsta raunveru-
lega ljósglætan. Skírnarnöfn eða
gælunöfn gera litið gagn. Um
ættarnöfn gegnir öðru máli, þau
fyrirfinnast á skýrslum, þau
verða rakin.
Koleski var auðvitað ekki við.
Hann var á dagvaktinni, og ég
geri ráð fyrir, að jafnvel
samvizkusamasti lögreglumaður
verði að taka sér frí, þvo af sér
skarnið og tárin, anda að sér
munnfylli af lofti, sem ekki er
mettað sóun — sóun mannslífa,
æsku, vona og glæstra loforða.
Ég vonaði, að hann væri ein-
hvers staðar úti að skemmta sér
með góðri stúlku.
Ég skildi eftir nafn mitt og
símanúmer hjá varðstjóranum
og bað um, að Koleski yrði lát-
inn hringja til mín strax og
hann gæti um morguninn, vegna
þess að ég hefði upplýsingar
handa honum. Ég hefði helzt
viljað, að allt yrði sett af stað
strax á stundinni, en það var
ógerningur og svo voru hvort
sem er aðeins fáeinar stundir til
morguns. Ég hafði beðið fjóra
mánuði. Ég gæti beðið ofurlítið
lengur.
Ég var enn í ákafri geðshrær-
ingu, leitaði uppi vinstofu og
fékk mér annað glas. Þegar ég
hafði lokið úr því, var þó farið
að sljákka í mér og mér farið að
skiljast, hve mjór og veikbyggð-
ur þráður þetta nafn var og hve
geysilegum erfiðleikum bundið
að finna eiganda þess. Ég vék
þeirri hugsun til hliðar og fór
aftur út á götuna.
Klukkan var nú nálega tíu, en
ég var eirðarlaus, og heima beið
min enginn. Mér hugkvæmdist
að fara í kvikmyndahús. Nætur-
loftið var svalt og hressandi
eftir svækjuhitann inni hjá
Noddy. Ég gekk hægt uppeftir
aðalgötunni og virti fyrir mér
bíóauglýsingarnar.
Eftir nokkra stund varð mér
ljóst, að ég hefði enga löngun til
að horfa á kvikmynd. Mig lang-
aði heiin- og í bólið. Og þá gerði
ég mér grein fyrir öðru um leið.
Ég var hræddur við að fara
heim.
Það hvarflaði að mér aftur og
aftur, hve dimmt myndi vera
þar í mannlausu húsinu, hve
dimmt myndi vera undir trján-
um og milli runnanna og auð-
velt að leynast þar og veita
manni fyrirsát.
Ég hugsaði i sifellu um frá-
sögnina í blaðinu, af því, hvern-
ig ég hafði elt rangan bíl og um
hvað Traeey hafði sagt: ÞEIR
VITA, AÐ ÞIÍ ERT AÐ LEITA
ÞEIRRA OG ERU LlKLEGIR
TIL ALLS.
Og þeir voru það. Hvort sem
þeir höfðu sent Tracey hótunar-
bréf eða ekki, þá gæti þeim dott-
ið í hug að ráðast aftur á mig
til þess að fæla mig frá að elta
fleiri bíla.
Ég var óttasleginn.
Ég gæti farið á gistihús, hugs-
aði ég. En ég hef engan farang-
ur. Þeir mundu halda, að ég
væri drukkinn eða brjálaður, ef
ég segði þeim, að einhver væri
að elta mig og ég væri hrædd-
ur við að fara heim. Þeir myndu
kalla á lögregluna og þar með
væri ég kominn í blöðin aftur.
Ég gæti sofið hjá Mae og
Vince. Þau myndu hýsa mig með
glöðu geði. Eða ég gæti ekið
aftur upp að vatninu ...
Nei.
Auðvitað myndi fólk hýsa mig
og skilja, hvers vegna ég væri
hræddur og ekki áfellast mig
fyrir það. Það myndi jafnvel lofa
skynsemi mina. En hve lengi
gæti þessu farið fram? Hvenær
myndi öruggt að snúa aftur
heim, flytja undir eigið þak, sem
maður hefur eignazt fyrir ærið
erfiði til að geta búið þar um
fjölskyldu sina? Það er gott og
blessað að senda hina ungu og
veikburða burt um tima, en hve
lengi get ég sjálfur verið á
flótta? Hve lengi er hægt að
láta hóp vanþroskaðra ofbeldis-
manna hrekja sig út af heimili
sínu?
Ég sneri aftur til bilsins, sett-
ist inn í hann og ók af stað heim-
leiðis, þurrkandi mér í sífellu
um lófana á buxunum, þegar
þeir urðu sleipir af svita á stýr-
inu. Ég var enn hræddur.
Niðamyrkur var í húsinu eins
og gefur að skilja. Sömuleiðis á
akbrautinni, í bílskúrnum, í
skuggaþykkninu undir trjánum,
undir limgerðinu og runnunum.
Ég óskaði þess, að ég hefði leitar-
ljós á bílnum. Ég óskaði, að ég
hefði byssu.
Ég hafði hvorugt. Skærir geisl-
ar framljósanna svifu um þegar
ég ók bugðótta akbrautina, en
ég gat ekkert séð, nema bol af
tré eða gljáandi laufskrúð, snögg-
lega upplýst og siðan týnt aftur
í skuggann. Bilskúrinn virtist
einnig tómur. Ég drap á vélinni
og sat og hlustaði með stafinn
eins og kylfu í hendinni, en ég
heyrði ekkert.
Ég fór út og gekk að húsinu.
Laufið bærði ekki hinn minnsti
blær. Ég fór inn og læsti hurð-
inni og kveikti öll ljós. Þar var
enginn, og ekkert skeði.
Ég hallaði mér að hurðinni,
móður eins og ég hefði hlaupið
Framh. á bls. 18.
FALKINN
9