Fálkinn - 09.08.1965, Blaðsíða 37

ann, tók lækniáhöldin og fór
til húss gamla mannsins.
Ég hafði létzt um 40 pund
síðan ég settist að í þorpinu.
Fæða villimannanna er skelfi-
lega slæm; og þeir gáfu okkur
venjulega það sem þá langaði
ekki í sjálfa.
En fyrsta raunhæfa taqkifær-
ið kom svo, þegar ég var kölluð
til ungs manns, sem hafði 41
stigs hita og þjáðist af hitasótt.
Allt, sem ég hefði getað gert
fyrir manninn var að lengja líf
hans um nokkra sólarhringa
með töflum. Ég sagði föður
hans hvernig ástatt væri, og að
eina leiðin honum til bjargar
væri að koma piltinum á sjúkra-
hús, sem var inni í menning-
unni, geysilega vegalengd frá
þorpinu.
Um sama leyti var ég kölluð
til gamals manns, sem hafði
fengið graftarígerð í bakið. Ég
sagði sem var, að þetta gæti ég
ekki átt við. Morguninn eftir
stóð kona hans utan við dyrnar
hjá mér, og bað mig að reyna,
því maðurinn liði svo miklar
kvalir. Ég fór inn til hans, og
reyndi að skera sárið burtu með
veiðihnífnum. Ég risti dýpra og
dýpra unz ég þoldi sjálf ekki
meira. Þegar ég hafði gengið
frá sárinu fór ég til Anchu, og
sagði honum, að ef þessir tveir
sjúklingar kæmust ekki á spít-
alann biði þeirra ekkert nema
dauðinn.
Meðferð skottulæknisins.
í fyrstu hikaði Anchu. Síðan
sagði hann, að við yrðum að
bíða, þar til hann hefði smíðað
nýja báta. Ég sagði honum að
flýta sér.
Þá nótt heyrðum við furðu-
legan söng úr næsta kofa. Þeg-
ar við gáðum betur að, þá var
þetta Anchu, sem var búinn að
mála sig allan, og sett blá og
hvít bönd utan um hálsinn.
Síðan var straumurinn til hans,
en hann tók aftur til við fyrri
iðju sína, — skottulækningar.
Þetta hélt áfram, dag og nótt,
í heila viku. Þegar Anchu sofn-
aði, þá tóku aðrir við, en síð-
an var hann settur aftur inn í
embætti, þegar hann vaknaði.
Við André biðum með öndina
í hálsinum eftir útkomunni. Ef
sjúklingarnir dæu, þá væri eng-
in leið til undankomu. Eins ef
þeim batnaði, þá værum við
föst í gildrunni. Eina von okkar
var sú, að þeir stæðu í stað.
Og það var það sem gerðist.
Nákvæmlega fjórum mánuðum
eftir að við höfðum lent þarna
í þorpinu, tilkynnti Anchu okk-
ur, að við yrðum að fara með
sjúklingana.
Morguninn eftir kvaddi ég
LILJU LILfJU LILJU
Lilju dömubindi fást með og án lykkju. 1 þeim er bæði
vatt og bómull og silkimjúk voð. Lilju bindi eru þvi
sérstaklega þægileg. Biðjið unt pakka af Lilju bindum
næst, þegar þér þurfið að kaupa þessa vöru. Lilju bindi
eiga að fást í næstu búð.
MIJIALIJXDUR
Árniiila 16 — Sími 38-400
Anchu á fljótsbakkanum. Hann
starði á mig með sínu eina auga
og benti á mig. — Þú Shiris-
hana, sagði hann. Það var það
síðasta sem ég heyrði frá An-
chu. Shirishana er Yeykwanst
orð, sem þeir nota um ættflokk,
sem býr annars staðar í skóg-
inum og þýðir villimaður. Hafði
hann gefið upp vonina um að
við kæmum aftur? Og bátur-
inn lagði af stað með okkur
niður fljótið.
Á tólfta degi komum víð til
lítils þórps, þar sem íbúarnir
vöfðu tuskum utan um sig og
kona höfðingjans átti sauma-
vél. Það var eins og að koma
til Parísar.
Sama kvöld heyrði ég hljóð
í utanborðsmótor, og þegar bet-
ur var að gáð, þá var þetta
Ernest Nukanen. Ég gat varla
talað við hann á ensku, sem ég
hafði ekki heyrt síðan hann
veiktist. Hann sagði mér að
vinir mínir í New York hefðu
verið með samskot til þess að
geta gert út leiðangiy til þess
að leita að mér. Nú var allt auð-
velt. Fjórum dögum síðar kom-
um við til borgarinnar, og það
fyrsta sem ég gerði var að senda
sjúklingana í leigubíl á spítal-
ann. Og nú fékk ég mat að
borða.
Það var engan veginn auðvelt
að kveðja André. Á flugvellin-
um, þaðan sem ég flaug heim
gat hvorugt okkar litið upp.
Hugsunin um það, að við ætt-
um ekki eftir að sjá hvorj: ann-
að hvíldi þung á okkur báðum.
Þegar ég svo kom heim hafði
ég verið 13 mánuði í burtu, þar
af 8 í frumskóginum. Ég held,
að mig langi aftur í frumskóg-
ana. Og ég held, að frumskógar
Venezuela séu einhverjir falleg-
ustu staðir í heiminum. Mér
líkar vel, hversú villimennirnir
eru blátt áfram, þótt hlutur,
sem var gerður á móti vilja
mínum spillti fyrir mér sein-
ustu tímunum þarna. Kannski
hef ég fengið nóg af skógunum
nú. En samt er ég nú þegar
byrjuð að sakna þeirra.
Og einmitt í þessu var ég að
fá bréf frá André, þar sem
hann segir, að hann hafi fundið
22 karata gull. Það er að vísu
ekkert mjög mikið, en hann er
sinn eiginn húsbóndi, hann rík-
ir í skóginum, hann ríkir yfir
fljótinu og hann ríkir yfir himn-
inum fyrir ofan. Og hann ríkir
yfir hugsun sinni og gerðum.
Er það ekki meira virði en
allir gimsteinar veraldar?
I
Tll WaiMiM&DU - ÞER
EfZue> r-ozsn iuawitiww
SEN á& 5ICER UPP
SONi/ff hÓFOinJ&jaws, ER
íaizia I c**e, —
FÁLKINN 37