Fálkinn - 30.08.1965, Blaðsíða 20

r
XJTI
VÖRN GEGR VEGRUN
INNI
VERND GEGN SLAGA
HVERS VEGHA
TVÆR TEGUNDIR?
IbúðarLiús hér ö landi eru
yfirleitt byggð úr steinsteypu
eða öðru álíka opnu efni og
upphituð flesta tlma ársins.
Stofuhitinn er þvi hœrri en í
loftinu úti og getur borið
miklu meiri raka í formi
vatnsgufu en útiloftið. Þetta
rakahlaðna. lóft leitar á út-
veggi hússins, og ef ekki er
séð fyrir sérstöku, vatnsgufu-
beldu lagi innan á útveggj-
unum, kemst rakinn úr stof-
unum inn í veggina og þétt-
ist þar eða f einangrun
þeirra. Spred Satin hindrar
að raki komist í útveggina
innan frá. Utanhússmálning
þarf að gefa hleypt raka úr
múrnum út í gegnum sig,
enda þótt hún þurfi einnig
að vera vatns- og veðurhetd.
Úti Spred hefur þessa eigin-
loika framar öðrum málning-
artegundum, og er framleitt
sérstaklega fyrir íslenzka
sfaðhœfti og veðráttu.
MA'LNING HF
i
i
}
• Tígrisdýrin
Framh. af bls. 12.
og Pudge vera að leika sér. Ég
fann skyndilega til svima.
„Hvað skeði?" spurði ég.
„Við vorum að hlusta á út-
varpsfréttirnar klukkan tíu,"
sagði Tracey taugaóstyrk. „Ég
geri ekki ráð fyrir, að þú hafir
heyrt þær?"
„Nei."
„Jæja, það var sagt frá fundi
líksins. Svo var sagt, að lög-
reglan setti þetta í samband við
fjölda annarra aíbrota. Þeir
nefndu nafnið þitt."
„Þú verður að gera eitthvað,"
sagði mamma. „Þetta getur ekki
gengið."
„Vertu róleg," sagði ég. „Haltu
áfram, Tracey."
Síminn hringdi," sagði hún,
og nú var óttinn farinn að skína
i gegn í rödd hennar, niðurbæld-
ur titringur, „um hálfri klukku-
stund eftir fréttalesturinn. Ég
svaraði. Ég hélt það væri Mae.
Hún ætlaði að koma til hádegis-
verðar. En það var ekki Mae.
Það var karimannsrödd. Hún
spurði eftir þér."
Pudge var farinn að hágrenja.
„Mamma," sagði Tracey, „viitu
reyna að róa hann? Ég er svo
óstyrk, að ég veit ekki, hvað ég
á að gera."
Mamma fór út. Ég heyrði hana
hjala við Pudge, og Tracey hélt
áfram frásögninni.
„Ég sagði, að þú værir ekki
við. Þetta var þægileg rödd,
Walt, það er það hræðilegasta.
Þægileg og kurteis. Hann sagði,
að þetta væri viðskiptamál og
mjög áriðandi og spurði, hvar
hægt væri að ná í þig. Ég sagði
honum — mér þykir það leitt
Walt, en ég gat ekki ímyndað
mér — ég sagði honum, að þú
værir hjá lögreglunni en þú
myndir koma aftur fyrir há-
degi...“
Rödd hennar varð að lágu
hvísli. Ég spurði hana, hvað
hann hefði þá sagt.
„Það var mikiu frekar hvernig
hann sagði það. Rödd hans varð
grimmdarleg. Hann sagði, að
þegar þú kæmir aftur ætti ég
að skíla til þín, að þú hefðir
fengið tvær aðvaranir og ekki
sinnt þeim og nú myndir þú
harma það að hafa nokkurn
tíma fæðzt. Hann sagði, að lög-
reglan gæti ekki hjálpað þér
frekar nú en hingað til. Svo
lagði hann á.“
Hún horfði á mig. „Það var
Chuck, var það ekki?"
„Það er líkt honum."
„Hvernig náði hann í þetta
símanúmer?"
„Það þurfti ekki að vera mikl-
um erfiðleikum bundið. Einn
drengjanna þek'kti mig og hef-
ur ef til vill sagt honum það.
Eða hann hefur fengið það á
skrifstofunni með því að spyrja
á réttan hátt.
„Hvað eigum við að gera?"
„Bíddu augnablik. Leyfðu mér
að hugsa."
Ég gekk yfir að glugganum
og starði út um hann á blóma-
breiðuna. Já, það væri ágæt
hugmynd að senda þau til
Boston. Fara síðan sjálfur á
gistihús, þá yrði fjölskyldan úr
allri hættu. Ég hugsaði með mér,
hlekkurinn, sem Noddy minntist
á; hann er þarna, ég veit þaðj
en get ekki komið auga á hann.
Chuck hefði ekki hringt til að
ógna mér, ef lík Clymers kæmi
honum ekkert við. Ég hafði á
réttu að standa, ég var sann-
færður um það, og hlekkurinn
var þarna, ef ég aðeins gæti...
Mamma sagði í hvössum
nöldurstón, sem sprottinn var af
ótta hennar (og hver gat láð
henni það); Walt, þú verður að
hugsa um Tracey og börnin.
Þú ...“
„Þegiðu," sagði ég. „Viltu gera
það? Aðeins augnablik, og leyfðu
mér að hugsa."
Everett Bush er hlekkurinn,
hann fór ekki út þetta kvöld,
Hann vildi fara út, en foreldrar
hans vildu ekki leyfa honum
það.
Hann vildi fara út.
Hann sótti það svo fast, að
úr því varð rifrildi, og sá gamli
sló hann.
20
FÁLKINN