Fálkinn - 30.08.1965, Blaðsíða 38

FLUGSVN
• Þórsmörk
Framh. af bls. 27.
koma til þín og spyrja hvort
þú eigir snabba.
Mánudagur rennur upp og
hátíðinni er að mestu leyti lok-
ið og menn hefjast handa um
að aftjalda, og sumir hverjir
ráfa um og leita að tjaldinu
sínu, þvi þeir hafa ef til vill
eKki komið í það í tvo uaga.
Allir eru þreyttir eftir að hafa
verið að skemmta sér og mestu
dufl- og daðurs- og drykkju-
helgi ársins er senn lokið. Þórs-
mörk er prýdd minnismerkjum
nútíma útilífs, tómum niður-
suðudósum, pappírsrusli og
flöskum í öllum gerðum og
myndum. Menn ganga með sitt
dót niður að rútunum og þeir
eru fámálugir, enda ekki nema
von. Piltur og stúlka mætast
og brósa til hvors annars, en
mæla ekki orð af vörum. Þau
eiga eitt leyndarmál og þau
tala kannski ekki oftar saman,
en ef þau mætast á götu
einhvern tíma seinna, þá kíma
þau út í annað munnvikið
til minningar um verzlunar-
mannahelgina í Þórsmörk árið
1965. — Okkur er ekið út á
sandana og þar eru vorar fögg-
ur teknar af bílunum og settar
á sandinn, því að annar bíll á
að taka okkur eftir tíu mínút-
ur. Það er kuldi og sumt fólk-
ið er illa klætt og flestir orðn-
ir matarlausir. Það er rok og
það er rigning og langferðabíl-
ar og jeppar eru sífellt að aka
framhjá okkur og fólkið inni
í hlýjunni veifar til okkar. Við
biðum úti í kuldanum og rign-
ingunni, og rútan, sem átti að
sækja þennan fimmtíu manna
hóp úti á eyðisandi var að koma
eftir tíu mínútur í fimm tíma.
Og loks þegar maður komst í
bæinn, seint um kvöldið, þá
hafði viðhorf fólksins breytzt
til muna og menn voru ekki
eins ánægðir með ferðina og
hefði getað orðið. ★ ★
• 7 dagar í maí
Framh. af bis. 29.
ur embættismaður utanríkisráðu-
neytisins hefur fært mér þetta
árið. £g býst ekki heldur við
að ég þurfi að taka fram við
yður, að þér megið aldrei minn-
ast á það sem þér hafið lesið
við nokkurn mann.“
„Mér er það ljóst, herra minn.“
Lyman talaði hægt. „Ekkert
þessu likt“ — hann klappaði á
vasa sinn — „hefur nokkru
sinni gerzt hérlendis. Óþarfi er
að taka fram að ég vil að það
gerist, en jafn þýðingarmikið er
að ég vil ekki að neinum komi
nokkru sinni til hugar að það
hefði getað gerzt. Svo er yður
fyrir að þakka, að nú get ég
gert mér vonir um að afgreiða
þetta án þess að nokkuð verði
uppskátt.“
„Ég skil, herra minn.“ Engin
svipbrigði sáust á andliti Whitn-
ey.
„Ágætt." Lyman brosti. „Herra
Whitney, mig grunar að þér eig-
ið framtið fyrir yður í starfs-
grein yðar.“
„Þakka yður fyrir, herra for-
seti. Sú er von mín.“ Whitney
fann að nú var spurningum for-
setans lokið og stóð upp.
„Farið nú og gefið yður fram
við ráðuneytið. Segið þeim hvaða
sögu sem yður sýnist, og ef þeir
ætla eitthvað að byrsta sig skul-
uð þér bara hringja í ungfrú
Townsend, hún hjálpar yður. Og
enn á ný, þakka yður fyrir."
Lyman fylgdi Whitney að
lyftunni, beið þangað til hann
var lagður af stað niður og gekk
svo hröðum skrefum í áttina til
skrifstofunnar. Hann opnaði
hurðina upp á gátt, dró veskið
upp úr vasa sínum, tók upp úr
því blöðin og hélt þeim á lofti
sigri hrósandi. Raunverulegt
bros lék um andlit hans, í fyrsta
skipti í fjóra daga.
„Við höfum það sem við
þörfnumst," sagði hann.
Todd starði á hann og vissi
ekki hvað hann átti að halda.
„Guð minn góður! Kom Whitney
með yfirlýsingu aðmírálsins?"
„Eins og hún leggur sig,“
svaraði Lyman. „Nú held ég við
séum komnir yfir örðugasta
hjallann, svo er Whitney og
Paul — fyrir að þakka."
„Er þarna allt sem þú þarft
á að halda?" spurði Casey.
„Þetta er það ferlegasta sem
ég hef nokkru sinni lesið. Nóg
til að fá Scott til að segja af
sér.“
Forsetinn rétti Todd skjalið.
Todd las það tvívegis vandlega.
„Ég er sammála, herra forseti,"
sagði hann. „Þetta er svo sannar-
lega það ferlegasta sem ég hef
nokkru sinni lesið.“
Clark las blöðin líka og hinir
þögðu á meðan. En þegar röðin
kom að Casey, hristi hann höf-
uðið.
„Herra minn, ef þér er sama
kýs ég að láta þetta fara fram-
hjá mér. Verði ég einhvern tima
spurður, vil ég geta svarað að
ég viti ekkert."
Todd orðaði spurninguna sem
brann á vörum þeirra allra.
„Herra minn, hvað liggur nú
næst fyrir?"
Framhald í næsta blað'i.