Fálkinn - 30.08.1965, Blaðsíða 35

mömmu sundur. Og það sem
gerði það enn verra, var að ég
gat með engu. móti gert mér
grein fyrir aðferðum hans eða
skilið, hvað mamma gat séð við
hann. Á allan hugsanlegan hátt
var hann mér síðri. Hann hafði
ljótan framburð og borðaði
með óhljóðum. Um tíma hélt
ég að það kynnu að vera dag-
blöðin, sem hefðu þetta aðdrátt-
arafl, svo ég sauð saman smá
fréttir og þóttist lesa fyrir
hana. Siðan hélt ég að það
gætu verið reykingarnar, sem
mér fannst sjálfum mjög varið
í og tók pípurnar hans og slef-
aði i þær um allt hús, þangað
til hann komst að því. Ég
reyndi jafnvel að borða með
óhljóðum, en mamma sagði mér
bara að ég væri sóði. Það virt-
ist allt standa í einhverju sam-
bandi við þennan óhollustu
ávana að sofa saman, svo ég
lagði það í vana minn að koma
inn í svefnherbergið til þeirra
og snuðra þar, talandi við sjálf-
an mig til að þau tækju ekki
eftir, að ég var að horfa á þau,
en ég gat aldrei séð, að þau
gerðu neitt. Að lokum gaf ég
það á bátinn. Þetta virtist vera
undir því komið, að vera full-
orðinn og gefa fólki hringa og
mér varð 1 jóst, að ég yrði að
bíða.
En þessu samhliða vildi ég
að hann vissi, að ég væri að-
eins að bíða, en hefði ekki gef-
izt upp. Eitt kvöldið, þegar
hann var sérstaklega hvim-
leiður, skrafandi látlaust yfir
höfuð mér, þá lét ég hann hafa
það.
„Mamma,“ sagði ég, „veiztu
hvað ég ætla að gera þegar ég
verð stór?“
„Nei, elskan," svaraði hún.
„Hvað er það?“
„Ég ætla að kvænast þér,“
sagði ég rólega.
Pabbi rak upp hrossahlátur
en lét að öðru leyti eins og
ekkert væri. Ég vissi að það
hlaut að vera uppgerð. Og
mamma varð, þrátt fyrir allt,
mjög ánægð. Ég hugsaði mér,
að líklega myndi henni léttir
að því að vita, að einhvern
tíma myndi hún losna undan
áhrifavaldi pabba.
„Myndi það ekki verða
gaman?“ sagði hún og brosti.
„Það verður mjög gaman,“
sagði ég öruggur með mig.
„Því að við ætlum að eignast
fúllt af börnum.“
„Þao segirðu satt, vinur
minn,“ sagði hún hæglátlega.
„Ég held við eignumst eitt
mjög bráðlega og þá færð þú
leikfélaga.“
Ég var alveg harðánægður
með þetta, því það sýndi, að
þrátt fyrir það, hvernig hún
lét allt eftir pabba, þá tók
hún samt tillit til óska minna.
Og auk þess myndi þetta sýna
Geney-hjónunum i tvo heimana.
Sú varð þó ekki reyndin á.
í fyrstu varð hún mjög annars
hugar — líklega að hugsa um,
hvar hún ætti að fá þessa
sautján og sex — og pabbi tæki
upp á að koma seint heim á
kvöldin, þá græddi ég ekki til-
takanlega á því. Hún hætti að
fara með mig í gönguferðir,
varð uppstökk eins og naðra
og skellti í mig fyrir alls ekki
neitt. Stundum óskaði ég þess,
að ég hefði aldrei álpazt til að
nefna ótætis krakkann. Ég virt-
ist vera snillingur í því, að
kalla ógæfuna yfir sjálfan mig.
Og ógæfa var það sannar-
lega! Sonny hélt innreið sína
í hinni voðalegustu ringulreið
— jafnvel það gat hann ekki
gert án þess að setja allt á
annan endann — og mér var
illa við hann frá byrjun. Hann
var erfitt barn — frá mínu
sjónarmiði var hann alltaf erf-
iður — og krafðist alltof mik-
illar athygli. Mamma var alveg
vitlaus í honum og gat aldrei
séð, hvenær hann var bara að
gera sig merkilegan. Sem leik-
félagi var hann verri en ekki
neitt. Hann svaf alla daga og
ég varð að læðast um húsið á
tánum til að forðast að vekja
hann. Það var ekki lengur
minnst á að vekja ekki pabba.
Nú var slagorðið, „Vektu ekki
Sonny!“ Ég gat ekki skilið,
hvers vegna krakkinn gat ekki
sofið á réttum tíma, svo hve-
nær, sem mamma sneri baki
við, þá vakti ég hann. Stund-
um kleip ég hann líka, til að
halda honum vakandi. Mamma
stóð mig að verki einn daginn
og hirti mig miskunnarlaust.
Eitt kvöldið, þegar pabbi
kom heim frá vinnu, var ég
í járnbrautarleik í garðinum.
Ég þóttist ekki taka eftir hon-
um; í þess stað lézt ég vera
að tala við sjálfan mig og sagði
hárri röddu: „Ef annar ólukk-
ans krakki kemur inn á þetta
heimili, þá er ég farinn.“
Pabbi snarstanzaði og horfði
á mig um öxl sér.
„Hvað varstu að segja,“
spurði hann strangur.
„Ég var bara að tala við
sjálfan mig,“ svaraði ég, og
reyndi að leyna óðagotinu, sem
kom á mig. „Það var einka-
samtal.“
Hann sneri sér við og gekk
inn án þess að mæla orð af
vörum. Þið gætið að því, að
ég ætlaði þetta sem hátíðlega
aðvörun, en árangurinn varð
allur annar. Pabbi fór að vera
mjög vingjarnlegur við mig.
Ég gat auðvitað skilið það. Það
var mjög ógeðfellt að sjá,
hvernig mamma lét með Sonny.
Jafnvel á máltíðum gat hún
staðið upp og gónt á hann í
vöggunni með fábjánalegu brosi
og sagt pabba að gera eins.
Hann tók því alltaf mjög kurt-
eislega, en hann varð svo rugl-
aður á svipinn, að það var
greinilegt að hann vissi ekk-
ert um hvað hún var að tala.
Hann kvartaði um, að Sonny
gréti á nóttunni, en hún varð
bara reið og sagði, að Sonny
gréti aldrei, nema eitthvað am-
aði að honum — sem var arg-
asta lygi, vegna þess að það
amaði aldrei neitt að Sonny
og hann grét aðeins til að láta
taka eftir sér. Það var reglu-
legt kvalræði að sjá, hversu
fákæn hún var. Pabbi var ekki
fallegur en hann var vel greind-
ur. Hann sá við Sonny og nú
vissi hann, að ég sá við hon-
um líka.
Eina nóttina vaknaði ég með
andfælum. Einhver var við hlið
mér í rúminu. Eitt stórkostlegt
augnablik var ég viss um, að
það væri mamma, sem hefði
nú loksins áttað sig á tilver-
unni og yfirgefið pabba að
fullu, en þá heyrði ég Sonny
engjast í næsta herbergi og
mömmu segja: „Svona! Svona!
Svona!“ og vissi þá að það gat
ekki verið hún. Það var pabbi.
Hann lá við hliðina á mér,
glaðvakandi, másandi og, að
►
35
HANDBOK HUSBYGGJENDA
;v. - NAUÐSYNLEG HVERJUM HÚSBYGG JENDA
. -SSLDiBÓKABÚÐUM OG GEGN PÓSTKRÖFU-
HANDBÆKUR HF. PO.BOX 2 68
FALKINN