Fálkinn - 28.03.1966, Blaðsíða 20

r
Sara leit hvasst á hana. —
Hvað ertu nú að brugga, Em?
— Æ, það er bara smá hug-
mynd, sem ég fékk, sagði frú
Lacey og brosti ánægjulega.
— Mér finnst, að hún hljóti
að vera einmitt sú rétta fyrir
David. Hann var að vísu mjög
hrifinn af þér, Sara, en þú
vildir ekki líta við honum og
mér er orðið það ljóst núna, að
hann myndi ekki hafa átt við
þig. En ég vil ekki að hann
reiki hér um í sorgum sínum
og ég held að Diana sé sú rétta
fyrir hann.
— Þú ert meiri hjúskapar-
miðillinn, sagði Sara.
— Já, ég veit það, svaraði
frú Lacey. — Það eru allar
gamlar konur. Og ég held að
Diana sé að byrja að verða ást-
fangin í honum. Heldur þú ekki
líka, að hún muni eiga vel við
hann?
— Nei, raunar ekki, sagði
Sara. — Ég held hún sé allt of
taugaspennt, allt of alvörugef-
in. Ég held, að David myndi
leiðast hræðilega ef hann
kvæntist henni.
— Jæja, við sjáum nú til,
sagði frú Lacey. — Og þú vilt
allavega ekki eiga hann, er
það?
— Nei, alls ekki, svaraði
Sara og bar ótt á og bætti við
í sömu andránni: — Þér geðj-
ast að Desmond, er það ekki?
— Ojú, hann er mjög aðlað-
andi.
— Afa fellur ekki við hann.
— Jæja, þú gazt nú varla
búizt við því, svaraði frú Lacey
rólega, — en hann lætur ef-
laust undan þegar hann hefur
vanizt tilhugsuninni. Þú mátt
ekki reka á eftir honum, Sara.
Eldra fólk á oft erfitt með að
skipta um skoðun. Og afi þinn
hefur alltaf verið þrár, það
veiztu.
— Ég kæri mig kollótta um,
hvað afi hugsar eða segir, sagði
Sara. — Ég giftist Desmond
þegar mér býður svo við að
horfa.
— Ég veit það væna mín.
En reyndu að líta á málið frá
raunhæfu sjónarmiði. Afi þinn
getur gert þér töluvert erfitt
um vik. Þú ert enn ekki orð-
in myndug. Að ári liðnu get-
urðu gert eins og þér sýnist.
— Þú ert mín megin, er það
ekki? Sara vafði handleggjun-
um um háls ömmu sinnar og
þrýsti hana ástúðlega.
— Ég vil að þú verðir ham-
ingjusöm, sagði frú Lacey. —
En þarna kemur hann vinur
þinn með bílinn. Veiztu það,
að ég kann vel við þessar
þröngu buxur, sem ungu menn-
irnir ganga í núna. Þær eru
mjög fallegar, enda þótt þær
dragi óneitanlega athygli
manns að því, ef fólk er kið-
fætt.
Já, hugsaði Sara, Desmond
var kiðfættur, því hafði hún
satt að segja ekki tekið eftir
áður...
— Vertu blessuð, vina mín
og góða skemmtun, sagði frú
Lacey.
Hún fylgdi Söru með augun-
um, þar sem hún gekk út að
bílnum, svo mundi hún eftir
hinum erlenda gesti sínum og
lagði leið sína inn í bókastof-
una. En þegar hún varð þess
vísari, að Poirot sat og dottaði
í stól, sneri hún við og gekk
fram í eldhúsið til þess að ráðg-
ast við frú Ross um kvöldverð-
inn.
— Stígðu inn, elskan, sagði
Desmond. — Áttirðu í brösum
við fjölskylduna vegna þess að
þú ætlaðir á veitingakrá?
— Auðvitað ekki, svaraði
Sara hvatskeytlega um leið og
hún settist inn í bílinn.
— Hvað á það að þýða, að
bjóða þessum útlenda náunga
hingað? Hann er leynilögreglu-
maður, er það ekki? Hvað hef-
ur hann að gera hérna?
— Hann er hér ekki í emb-
ættiserindum, sagði Sara. —
Edwina Morecombe sem er
móðuramma mín, bað okkur
að bjóða honum. Ég held, að
hann hafi látið af störfum fyr-
ir löngu. Og nú langar hann
til að sjá gamaldags, enskt jóla-
hald.
Desmond hló fyrirlitlega. —
Það eru eintóm fíflalæti allt
saman. Ég skil ekki hvernig
þú getur þolað það.
Sara hnykkti til höfðinu og
rak hökuna fram. — Mér finnst
það hátíðlegt!
— Það getur þér ekki fund-
izt, yndið mitt. — Eigum við
ekki að strjúka frá öllu drasl-
inu á morgun, ha?
— Kemur ekki til mála.
— Hvers vegna ekki?
— Þau myndu verða óskap-
lega sár.
— Hvaða vitleysa! Þú veizt
það eins vel og ég, að þér er
ekkert gefið um þetta barna-
lega tilfinningaþrugl og um-
stang.
— Ef til vill ekki, en...
Sara þagnaði. Með örlitlu sam-
vizkubiti uppgötvaði hún, að
reyndar hlakkaði hún töluvert
til þessa jólahalds. Hún naut
þess í ríkum mæli, en blygðað-
ist sín fyrir að viðurkenna það
fyrir Desmond. Andartak ósk-
aði hún þess, að Desmond hefði
ekki komið til þeirra á jólun-
um. Satt að segja óskaði hún
þess næstum, að hann hefði
yfirleitt alls ekkert komið. Það
var miklu skemmtilegra að
vera með honum í London ep
hérna heima.
Á meðan voru Bridget og
drengirnir á leið heim aftur
frá víkinni. Það hafði snjóað
dálítið allan tímann sem þau
voru úti og þungbúinn himinn-
inn benti til þess, að brátt
myndi fara að snjóa í alvöru.
— Ég skal veðja að snjórinn
verður orðinn nærri hálfur
metri á jóladag, spáði Colin.
Þetta var freistandi tilhugs-
un.
— Við skulum búa til snjó-
karl, stakk Michael upp á.
— Stórkostlegt! sagði Colin.
— Ég hef ekki búið til snjó-
karl síðan — ja, ég hef líklega
verið fjögurra ára. Við skulum
reyna að láta hann líkjast
Monsieur Poirot og setja á
hann svart yfirskegg. Það er til
í kistu uppi á lofti.
— Ég skil ekki hvernig
hann hefur nokkurn tíma get-
að verið leynilögreglumaður,
ságði Michael hugsandi. —
Honum hlýtur að hafa géngið
erfiðlega að dulbúa sig.
— Það skil ég ekki heldur,
sagði Bridget. — Og það er
einhvern veginn ekki hægt að
ímynda sér hann sprangandi
um með stækkunargler, leit-
andi að verksummerkjum og
mælandi fótspor.
— Nú hef ég fengið hug-
mynd! hrópaði Colin. — Við
skulum setja leik á svið, hon-
um til heiðurs.
20
FÁLKINN