Fálkinn - 28.03.1966, Síða 22

D. Sugerman Ph. D. og R. Hochstein:
FYRIR fimm áratugum var
ungum stúlkum kennt, að
líta bæri kynlifið sem líf-
fræðilega skyldu hjónabands-
ins. Nú til dags skoðar svo
að segja hver einasti maður
heilbrigða þrá eftir fullnæg-
ingu ástarinnar sem eðlilegan
þátt lífsins. En þótt stúlkur
þurfi nú ekki framar að berj-
ast við bannhelgar og hindur-
vitni, verða þær aftur á móti
samkvæmt auknu frelsi að
horfast í augu við ákvarðan-
ir og úrkosti, sem mæður
þeirra og ömmur höfðu engar
úhyggjur af.
Því miður er þeim erfitt að
afla sér hjálpar til að taka
þessar ákvarðanir. Margar
stúlkur eru tregar tii að tala
við foreldra sína um kyn-
ferðismál, og of margir for-
ridrar verða því fegnastir að
sleppa við slíkt. Þó er það
svo, að vissar spurningar um
kynlífið vakna hvað eftir ann-
að hjá telpum á táningsaldr-
inum, þegar við þær er rætt.
Þeim spurningum á að reyna
að svara til að hjálpa þeim
að móta sér sjálfstæða lífs-
skoðun...
Hugsa drengir öðruvísi
um kynferðismál en
stúlkur?
Það er mikill líffræðilegur
og geðiægur munur á upp-
vaxandi piltum og stúlkum.
Kynfýsn kemur yfir pilta sem
áköf og snögg hugarhræring
— skyndileg, eðlislæg þrá,
sem er gerólík ástarhug og
biíðu. Þótt sumar stúlkur
greini glöggt milli ástar og
líkamlegrar aðlöðunar, fer
eigi að síður flestum þeirra
svo, að kynfýsn þeirra er óað-
skiljanleg rómantískri ástar-
kennd. Má segja, að hjarta
stúlkunnar og kynlífshugðir
vinni yfirleitt saman, gagn-
stætt því, sem gerist hjá pilt-
um.
Piltar eru líklegri til handa-
hófs i kynlífi, en stúlkur —
en þeir eru einnig sýnu ákaf-
ari í skyndilegum, hiklausum
ástarleik. Ef stúlka gerir sér
ekki grein fyrir þessari sál-
fræði, er hætt við, að fát
komi á hana, ef piltur fer á
fjörur við hana. Það þarf sem
sé ails ekki að merkja það,
að hann elski hana.
Það er því ekki móðgun,
22 FÁLKINN
UNGA STÚLKAN OG KYNLÍFIÐ
þótt piltur „stígi í vænginn"
við þig, þetta er í vissum
skilningi eðli hans. En hitt er
þá ekiki heldur móðgun við
hann, þótt þú vísir honum á
bug.
Einmitt sú staðreynd, að til-
finningar þínar vakna hægar,
en vara lengur, er vörn þin
gegn afleiðingum þess að
leyfa ákefð piltsins að bera
hærra hlut — afleiðingum,
sem eru langtum alvarlegri
fyrir stúlkuna en piltinn.
Því svo að segja hver ein-
asta unglingsstúlka, sem lát-
ið hefur meydóm sinn, hefur
iðrazt þess eftir á. Iðulega
gera þessar stúlkur sér það
ljóst, að athöfn þeirra byggð-
izt á öðrum kenndum en ást.
Langoftast er það eins konár
uppreisn gegn foreldravaldi
eða örvæntingarfull ieit, frem-
ur en svörun eðlilegrar kyn-
fýsnar. Stúlka, sem er „laus
á kostum", notar oftast nær
kynþokka sinn til þess að
leysa úr viðfangsefnum, sem
lítið eiga skylt við kynlíf, og
sú „úrlausn" hennar skapar
einungis enn djúptækari
^ vandamál. Og hvað öryggi á-
hrærir, mun naumast nokkuð
það til, sem er öllu ótryggara
en ástamök unglingsstúikna.
Aldrei hef ég fyrir hitt
stúlku, sem mök hefur átt
við pilt án þess einhver hafi
„beðið um það“. Piltinn lang-
ar til að reyna án þess endi-
lega að búast við neinum af-
leiðingum. Þótt stúlkan neiti
hreinskilnislega og af fullri
hæversku, verður hann hvorki
sár né reiður — og stundum
léttir honum beinlínis við að
verða þess vísari, að „hún er
virkilega bezta stúlka".
Hvað er um gælur
að segja?
Því miður gera sumar
stúlkur sér gælur að leik og
hrósa sér af því að „láta þar
við sitja". Slík framkoma
getur a. m. k. verið óheiðar-
leg gagnvart piltinum, er
vera má að finnist sem hann
sé blekktur, eða hann hafð-
ur að leiksoppi. Sumir sál-
fræðingar halda því fram, að
slíkar snöggar lyktir ástriðu
skilji eftir sig óholla spennu
og vonsvik, bæði með piltum
og stúlkum, geti jafnvel stað-
ið i vegi fyrir kynferðilegu
samræmi í hjónabandi síðar
meir. En við þurfum ekki
annað en leiða hugann
að sivaxandi fjölda ótima-
bærra unglingahjónabandá ó-
löglegra fóstureyðinga og
barnsfæðinga í lausaleik til
að gera okkur ljóst, að úti-
lokunartæknin er iðulega of
lítil eða of seinfær. Eftir því
sem gæluleikir gerast djarf-
ari — og fáir eru þeir, sem
ekiki herða á, eftir því sem
stundin líður og innileiki
eykst — færist hættumarkið
sífellt nær.
Trúlegt má heita, að til séu
piltar, sem ekki taka neitun
ýkja alvarlega — ég á við þá,
sem hiklaust myndu koma
aftur, þótt þú hafir neitað
þeim um gælur, faðmlög, eða
hvað það nú var, sem þeir
þráðu. En sú manngerð gerist
ekki þaulsætin í hverjum
stað. Jafnvel þótt þú fallist á
beiðni þeirra, fara þeir brátt
að litast um eftir nýjum stöð-
um til að neyta áhrifa sinna.
Þegar svo er komið, finnst
þér, vegna fjölþættara kennd-
arlífs þins en þeirra, sem þér
hafi verið knýttur æði flók-
inn hnútur. Þá binda hins
vegar engir hnútar.
Staðreynd er, að flestir
piltar missa virðingu fyrir
mjög „auðveldu herfangi", og
að loknum æstum ástaleik
eru þeir vissir með að ákveða
sem svo með sjálfum sér að
hin unga stúlka sé „ekki sá
kvenmaður, sem ég kæri
mig um fyrir móður barna
minna.“
Þrátt fyrir allt tal um hið
gagnstæða, verður þjóð vor
að horfast í augu við þann
„tvískinnungshátt", að ungir
menn vilja eiga ótímabær
ástamök samtímis því, að
þeir vilja kvænast hreinum
meyjum.
Verið getur, að stundum
komi fyrir þig að vilja alls
ekki treysta slíkum tvískinn-
ungshætti, kærir þig ekki um
að giftast manni, er þannig
hagar sér. Ég ræð þér til að
biða með ákvörðun, þar til
þú ert komin yfir tánings-
aldurinn. Það krefst meiri
þroska að kveða á um slíkt,
en unglingum er yfirleitt gef-
inn.
Hvenær — og hvernig
— ber mér að vísa á bug? (
Eina leiðin til verndar
sjálfri þér er að stinga við
fótum, áður en þú hefur glat-
að því að geta kallazt „allra
bezta stúlka“. Gerðu þér ljóst,
að þú vilt ekki t. d. fara úr
boði á undan öðrum, að þú
vilt ekki stöðva bilinn og
stíga út hjá afskekktu vatni,
að þú vilt ekki vera ein með
honum í ibúð hans eða þinni,
ef foreldrar ykkar eru að
heiman. Það veldur sjaldan
siltum á kunningsskap við
pilt, sem annars er verður vin-
áttu þinnar, þótt þú skýrir
honum í hreinskilni frá því,
sem þér finnst rétt. Og hafi
hann einungis áhuga á líkama
þínum, er betra að vita það
fyrr en síðar.
Fullorðnar stúlkur, sem ár-
um saman hafa verið stað-
fastar fyrir freistingunni,
eiga við vandamál að etja.
Ef til vill hafa þær verið
lengi í vinfengi við sama
piltinn, eru orðnar alvarlega
ástfangnar og farnar að
hugsa til hjónabands. Smám
saman kann samlíf þeirra að
hafa þróazt úr léttu daðri til
logheitra faðmlaga, unz að
því er komið, að þau fá ekki
skilið, hvernig þeim væri
unnt að stilla sig um að fara
lengra. Þau eru komin í að-
stöðu, sem krefst alvarlegrar *
íhugunar um þá líkamlegu
áhættu, sem bundin er ótíma-
bærum samförum. Þar er
ætíð fyrir hendi hættan á 1
getnaði. Engar varnir á því
sviði eru alöruggar í skefja-
lausum atlotum. Þá er og
hugsanleg smitun af kyn-
sjúkdómum. Sárasótt og lek-
andi, sem bæði smita við
samfarir, hafa verið landiæg-
ar farsóttir í Bandarikjum
Norður-Ameriku síðastliðin 8
ár. Báðir eru kynsjúkdómar
þessir banvænir, ef ekki er
að gert í tæka tið.
Við skulum einnig líta á
hina sálrænu hættu. Kenna
má æsandi skáldsögum og
kvikmyndum og stundum frá-
sögnum stúlkna, sem eru
að reyna að réttlæta eigið
framferði, um það, að marg-
ar unglingsstúlkur standa 1
þeirri meiningu, að fyrstu
Framh. á bls. 34.