Fálkinn - 04.07.1966, Qupperneq 34

BRENNIMERKT BRENNIMERKT BRENNIMERKT BRENNIMERKT
traust á þér, eða vegna þess að
hún var hrædd og eygði enga
áðra útleið, veit ég ekki. En
hennar vegna verður þú að
stunda hana þangað tii hún
verður útskrifuð. Og eitt smá-
atriði enn: Hún var sofandi
þegar ég kom inn í skurðstof-
una. Hún var sofandi þegar
enni var ekið út. Hún veit ekki
að ég var þarna niðri. Og ég
vil ekki að hún fái nokkurn
tíma að vita það. Skilurðu hvað
ég á við?
— Ég verð að sjálfsögðu við
ósk þinni enda þótt ég skilji ekki
tilganginn með henni, sagði Hoff-
mann.
Hann stóð á fætur.
— Ég þekki þig nógu vel til
að vita, að þú átt til að vera
mjög viðkvæmur, Stenfeidt. Fyrr
eða síðar mun koma að því, að
þú ferð að brjóta heiiann um
hvort það hafi verið rétt eða
nauðsynlegt að eyðileggja mig.
Leyfðu mér að gefa þér nokkra
hughreystingu fyrir þá stund.
Ég ætla ekki að halda því fram,
að mér sé beint þægilega innan-
brjósts þessa stundina. En mér
líður að minnsta kosti ekki
verr en mér hefur liðið siðustu
fimmtán árin. Ég er farinn að
verða of gamall til þess að lifa
með lyginni. Nei — ég hef enga
löngun til að sitja í gapastokkn-
um. Til þess að þola ærumissi
þarf miklu meiri kjark en ég á
yfir að ráða. En innst inni
hlakka ég til að byrja að nýju
og þurfa ekki að þykjast vera
annar en ég er. Ég fer inn til
hennar núna. Ef þú vilt láta við
ósk þína um þagmælsku, þá
skaltu ekki dveljast hér á deild-
inni að nauðsynjalausu. Það eru
augu og eyru alls staðar...
Með það fór hann og iokaði
dyrunum hljóðlaust á eftir sér,
og þetta var í síðasta skipti sem
Stenfeldt sá hann.
13. KAFLI.
Klukkan hálftólf þann 15.
febrúar gekk Grete út úr sjúkra-
húsinu. Veðrið var grámyglulegt
og snjóél i lofti, en samt fannst
henni krapblaut gatan og slett-
óttir bílarnir vera eins og sumar-
landslag.
Vikurnar á sjúkrahúsinu höfðu
verið henni sífelld sveifla milli
vonar og ótta. Þegar hún kom
frá Sviss og mætti á lækninga-
stofunni hjá doktor Hoffmann
hafði hún aðeins verið hrædd.
Hann sagði henni heldur ekkert,
sem aukið gæti skilning henn-
ar. 1 uppnámi sínu samþykkti
hún að gangast undir uppskurð
án þess að vita gerla hvað um
væri að ræða.
Er hún hafði þá setið and-
spænis doktor Hoffmann hafði
34 FÁLKINN
hún furðað sig á þvi, að hún
var ekki lengur hrædd við hann.
Hin gamla, óskýranlega hræðsla
hennar við lækna í hvítum slopp-
um, virtist hafa þurrkazt út við
atburðina niðri í Niederjoch. En
það stafaði ef til vill einnig af
því að Hoffmann var ekki leng-
ur eins ógnvekjandi í framkomu.
Hún varð þess greinilega vör,
að hann gerði allt sem hann gat
til að vinna traust hennar, til
þess að hún samþykkti upp-
skurðinn.
Morguninn sem aðgerðin átti
að fara fram, fékk hún róandi
sprautu, og þegar henni var ek-
ið niður í lyftunni, fann hún
ekki til ótta. Það ver þegar sig-
inn á hana höfgi, þar sem enginn
var til nema hún og Lars, og
af þessum draumaheimi vakn-
aði hún aftur í einkastofu sinni
og fékk að vita að aðgerðinni
væri lokið og allt hefði gengið
að óskum. Nú þyrfti hún ekki
um annað að hugsa, en að liggja
sem mest hreyfingarlaus næstu
daga.
Orðið hreyfingarlaus hafði
bókstaflega merkingu á sjúkra-
húsinu. Sérhver minnsta hrær-
ing vakti vanþóknun Hoffmanns,
en hún reyndi sem hún gat að
gera honum til geðs, þar sem
hún fann æ sterkara til þess að
góður árangur af aðgerðinni
væri honum jafnmikilvægur og
henni.
Dag eftir dag lá hún á bakinu
og horfði upp í loftið og átti til-
gangslaus en innileg samtöl við
Lars. Þegar hún að viku liðinni
fékk að fara á fætur, kom óþol-
inmæðin yfir hana, hún minntist
bréfsins, sem hún hafði skrifað
honum í Niederjoeh. Hann hafði
ekki látið heyra frá sér. Það
gat stafað af því að hann vissi
ekki hvar hún væri niður kom-
in. Það gæti einnig stafað af
því að hann væri orðinn þreytt-
ur á henni og duttlungum henn-
ar. En hvorugu vildi hún trúa.
Hún hafði byggt allar vonir sín-
ar á því að hann myndi virða
ósk hennar um að fá að leysa
vandamál sitt ein og ótrufluð.
Nú fann hún, að hún var á réttri
leið, og sérhvert uppörvunarorð
frá doktor Hoffmann var eins og
eldiviður undir vonarloga henn-
ar.
1 dag hafði hún verið útskrif-
uð og átti meira að segja
klukkustundar viðtal við Hoff-
mann. Það hafði valdið umróti
í innstu fylgsnum sálar hennar.
I dag hafði hann skýrt henni frá
hlutum, sem henni skildist að
hann hefði ekki getað sagt henni
fyrir aðgerðina vegna þess að
honum hefði ekki verið kunnugt
um þá. Nú vlssi hún allt um
þann kvilla, sem hafði þjáð hana
og hvað gert hefði verið í skurð-
stofunni til þess að breyta henni
í heilbrigða konu. Það hafði
verið henni óhugnanlega sárt að
vera neydd til að lifa upp aftur
alla sorglegustu atburði lífs síns,
en þegar þau höfðu rætt út um
málið, fann hún til léttis. Nú
hafði hún vissu. Vissan myndi
hjálpa henni að hafa vald á
skuggum fortíðarinnar. Og Hoff-
mann hafði virzt einlægur þegar
hann gaf henni góðar vonir um
bata.
Hún gekk inn í blómaverzlun
sem stóð skáhallt hinum megin
við götuna og keypti nokkur
blóm sem hún bað um að yrðu
send til hans. Síðan tók hún
leigubíl heim til sín. Hún hafði
gefið sjálfri sér mánaðarfrest.
Að honum liðnum myndi hún
annað hvort leita Lars uppi eða
fara af landi brott.
Tilkynning um að Henrik Hoff-
mann yfirlæknir hefði tekið sér
frí frá störfum í sex mánuði af
óviðráðanlegum ástæðum, kom
fyrir læknaráðsfund um miðjan
marz. Lars Stenfeldt frétti þetta
hjá einum starfsbróður sínum,
og það gekk þegar orðrómur um
að Hoffmann ætlaði sér að segja
upp störfum. Það var talið að
hann ætlaði að opna lækninga-
stofu í einhverju hinna suðlæg-
ari landa, þar sem lækningar
gátu orðið arðbær atvinnugrein
ef menn sáu aðeins um að fá
sjúklinga, sem gátu borgað. En
enginn áfelldist hann — sérhver
aðstoðarlæknir vissi aðeins of vel
að sænskir læknar báru oftast
lítið úr býtum efnahagslega fyrir
margra ára kostnaðarsamt nám
og erfiðan vinnutíma.
En Stenfeldt hugsaði ekki
lengur um Hoffmann frekar en
hann hefði aldrei verið til. 1 stað
þess beið hann í ofvæni, viku
eftir viku, eftir lífsmarki frá
Grete. 1 hvert skipti sem síminn
hringdi, tifraði hann af spenn-
ingi. Einn daginn gerði hann
sér erindi til gamla sjúkrahúss-
ins til þess að lita í sjúkra-
skýrslu Grete. En Hoffmann
hafði ekkiískrifað neitt í hana
frá eigin bbjósti. Hann hafði að-
eins gert ivenjubundnar, stutt-
orðar innfgerslur og í síðustu
línuna á spjaldinu var færð
skoðun — án athugasemda.
Lars Stenfeldt hélt þvi áfram
að bíða og bjó sig hálft í hvoru
undir það að Grete kæmi ekki
aftur inn í lif hans. Hann reyndi
að ímynda ‘ sér ástæður hennar:
Hann hafði ekki tekið nægan
þátt I erfiðleikum hennar og
ekki veitt henni þann stuðning
sem hún þarfnaðist. Eða: Hún
hafði þrátt fyrir allt aðeins lað-
azt að honum vegna þess að
hann var læknir og gæti ef til
vill orðið henni að liði. Nú var
hún heilbrigð og þarfnaðist hans
ekki lengur. Sennilega væri mað-
ur, sem ekki vissi greinarmun
á plástri og sárabindi, eini rétti
maðurinn fyrir hana nú.
Hann reyndi að sætta sig við
orðinn hlut. En það tókst ekki.
Með hverjum degi sem hann
beið árangurslaust eftir lifs-
marki frá henni, magnaðist þrá
hans eftir að fá að sjá hana
aftur, fá að heyra rödd hennar,
finna snertingu hennar, jafnvel
þótt ekki væri nema i handa-
bandi. Hann varð að taka á öll-
um sínum viljastyrk til þess að
bíða ekki fyrir utan ferðaskrif-
stofuna um lokunartíma til þess
að fá þó að minnsta kosti að
sjá hana tilsýndar. Blaðsíðan í
simaskránni þar sem nafn henn-
ar var skráð var komin með
hundseyru eftir öll þau skipti
sem hann hafði setið með síma-
númer hennar fyrir framan sig
og barizt gegn freistingunni að
hringja.
En hún hafði beðið hann um
að leita sín ekki og spyrjast ekki
fyrir. Hún hafði áskilið sér rétt-
inn til að eiga frumkvæðið að
frekari samskiptum þeirra á
milli.
Skrifaðu í örvæntingu og til-
finningamoldviðri, já.
En þetta var ósk hennar, og
hann ætlaði að virða hana ...
Síðdegis dag einn um fimm-
leytið, rauf hann ásetning sinn
og hringdi á ferðaskrifstofuna.
Án þess að kynna sig bað hann
um að fá að tala við ungfrú
Rosenberg. En stúlkan við síma-
borðið tilkynnti honum, að Grete
Rosenberg hefði hætt störfum
þar...
Hingað til hafði bið hans ver-
ið blönduð spenningi og voninni
um farsælan endi. Nú fann hann
aðeins til angistar. Og hann
setti sjálfum sér frest: Til fyrsta
júní. Þangað til voru rúmir tveir
mánuðir. Hann ætlaði að þrauka
þangað til. En eftir það skyldi
hann, ef þörf gerðist, setja himin
og jörð á hreyfingu til þess að
ná aftur sambandi við hana.
Grete fann, að hún var komin
í sjálfheldu, sem var svo aumk-
unarleg, að hún gat ekki annað
en hlegið að henni. Eða að sjálfri
sér.
Þegar hún gekk heim til sín
á kvöldin, undir fölbláum apríl-
himninum, var henni létt um
hjartaræturnar, og hefði hún að-
eins getað leyst þennan nýja
hnút, myndi hún hafa verið al-
sæl.
Framh. á bls. 41