Mjölnir - 01.03.1934, Síða 11

MJÖLNIR
9
Hvað þetta síðara atriði snertir, dróst eitt lancl
álfunnar aftur úr, Rússland. Það var menningar-
leysið í landinu sjálfu ásamt öðrum ytri kring-
umstæðum, sem gerði jarðveginn hæfan fyrir hina
kommúnistísku byltingu.
f Rússlandi var til stétt, sem var kúguð andlega
og efnalega, og er það reyndar enn, þótt með öðru
móti sé.
Þróunin heimtar þá, að til séu atvinnustéttir,
sem vinni í sameiningu að þjóðarheill.
Þannig kemur þá í stórum dráttum þróunin þeim
fyrir sjónir, sem ekki hafa látið blekkjast af lyga-
kenningum og falsspádómum Kommúnista.
Það var þá kenningin um, eilífa baráttu atvinnu-
stéttanna innbyrðis og yfirráð annarar yfir hinni,
sem hið kommúnistíska þúsund ára ríki var
byggt á.
Til þess að koma þessum fáránalegu kenning-
um inn í fólkið, þarf að taka til mjög róttækra
ráðstafana.
Það þarf að ráðast á það, sem allar atvinnu-
stéttir innan þjóðfélagsins eiga sameiginlegt.
Siðalögmálin, þ. á m. eignarrétturinn o. s frv,
eru þröskuldur.
Fyrst er ráðizt á trúna og kirkjuna. Það er reynt
að smeygja með lævíslegum rógi inn lítilsvirðingu
fyrir siðalögmálum kirkjunnar, menn eru hvattir
til hverskyns siðleysis —
í kynferðismálum; þar með er grundvellinum
kippt undan hinu heilbrigða heimilislífi, maðurinn
er sviftur hinu eiginlegasta og sérstæðasta í eðli
sínu, sterkustu driffjöðrinni til starfa er kippt
burt.
Það á að gera hann að siðlausasta dýri verald-
arinnar, það á að ræna hann því eiginlega tak-
marki, sem knýr hann til lífsbaráttunnar.
Þetta er hinn breiði vegur, sem, eins og nú hátt-
ar til hjá oss, er nógu greiðfær, þótt ekki sé eytt
offjár í pappír og prentsvertu til að mæla með
honum. —
— í öðrum siðgæðismálum. —
Menn eru hæddir fyrir fórnfýsi, hjálpsemi og
örlæti, en hvattir til misþyrminga, skemmda og
annara hermdarverka.
I stuttu máli sagt, það á að fletta manninn öll-
um beztu sálareigindum hans, sem hann hefir á-
unnið sér með vaxandi þróun og siðmenningu.
Þá er enn nokkuð til, sem heitir þjóðerni, það
er annar ljóti þröskuldurinn.
Nú er tekið til óspilltra málanna með að læða
inn lítilsvirðingu fyrir öllu, sem getur minnt á
sérstakt þjóðerni.
Söguhetjur þjóðarinnar, sagnir og þjóðsögur eru
lítilsvirtar. Rímurnar, sem eru svo sérkennilegar
fyrir íslenzkan kveðskap, eru t. d. settar í sam-
band við sérstaka eymd og örbirgð þjóðarinnar
á þeim tímum, og því séu þær fyrirlitlegar og eigi
til að hafa í hávegum (nýjasta skýring Kristins
Andréssonar cand. mag.).
Þjóðsöngurinn sleppur eigi heldur né fáninn und-
an nöðrutungum niðurrifsmannanna. Það á sem
sagt að þvo af oss þjóðernið, það á að steipa af
oss því formi, sem upplag og ytri kringumstæður,
svo sem náttúruöfl og staðhættir, hafa steypt oss
í og steypa hverja þjóð í, sem um lengri tíma hefir
búið við sömu staðhætti.
Þótt Rússland kunni að hafa boðið Mai'xism-
anum upp á passandi staðhætti, þá eru þeir nú
ekki til staðar, hvorki á Islandi né annarsstaðar
í hinum menntaða heimi, af siðferðislegum, sögu-
legum og þjóðernislegum ástæðum.
Þegar búið er að koma því inn hjá fólkinu, að
atvinnustéttirnar séu ýtrustu andstæður, sem eigi
ekkert sameiginlegt, er leikurinn samt ekki á enda.
Það er ekki nóg, að stéttirnar eigi ekkert sameigin-
legt, heldur eiga þær að vera svarnar í eilífan
fjandskap.
Þá er enn tekið til óspiltra málanna.
Það eru búin til skammaryrði úr orðunum auð-
kýfingar og borgari og þeim veifað framan í fólkið
eins og grýlu og sagt: »Þessir menn eiga enga
ósk innilegri en að ræna ykkur hinum réttmæta
aroi af vinnu ykkar, að pína ykkur — já og jafn-
vel seigdrepa ykkur, en það, að þeir treina í ykkur
líftóruna, stafar aðeins af því, að ef þið væruð
dauðir allir saman, þá gætu þeir ekki lengur arð
rænt ykkur.«
Er nema von að hart sé í búi, þegar slíkur hugs-
unarháttur, sem gengur þvert ofan í þróunar- og
siðgæðislögmálin, situr í öndvegi. Þannig- er hatr-
inu spúð í brjóst verkamannsins.
Þegar svo jarðvegurinn er orðinn undirbúinn,
hatrið orðið rótgróið, siðmenningin gjörspillt, synd-
in og örbirgðin í öndvegi, koma niðurrifsmennirn-
ir og hvísla í eyru verkafólksins: »Notið afl ykkar,
hristið af ykkur áþjánina, gerið byltingu, gerið mig
að konungi ykkar, og ég skal leiða ykkur að brunni
allsnægtanna, þá öðlist þið allt, sem hugur og
hjarta girnist án nokkurrar fyrirhafnar«.
Hvílík blekking. — Þannig er kenningin um
stéttarandstæðurnar og alþjóðastefnuna tvinnað-